Heima er bezt - 01.10.1960, Side 34

armæðusvipur á kerlingargarminum,“ sagði Hartmann.
„Lízt þér ekki sem bezt á húsakynnin. Ég var nú búinn
að segja þér, að þau væru ekki eins hvítskúruð gólfin
og á Hofi. Það eru nú svo sem engin undur þó það sé
ekki hlýtt inni, þar sem fullar þrjár vikur eru síðan bær-
inn var yfirgefinn. Ég verð nú sjálfsagt ekki lengi að
koma kabyssunni upp, þá fer að hlýna. Það hefði ekki
alltaf verið funheitt á þér í vetur ef mín hefði ekki
notið við eins og fyrri.“
„Ég er blóðhrædd um að það séu flær í þessum bálk-
um,“ sagði Arndís.
„Þar byrjarðu nú með bölvaða hræðsluna við allt.
Ég spyr ekki að. Reynið þið að hafa ykkur úr reiðföt-
unum og taka eitthvað til höndunum. Skárri er það
bölvuð eymdin í ykkur.“
„Ég þori hvergi að leggja barnið frá mér,“ sagði
Asdís.
„Reyndu að leggja hann þarna á einhvern bálkinn.
Alér sýnist þú ekki mjög hetjuleg með allan dugnaðinn.
Ekkert betri en gamla móðursýkisrolan,“ sagði Hart-
mann. „Það er nú eins og það er vant með kvenfólkið
ef það leikur ekki allt í lyndi sígur það saman í eymd-
arkeng,“ bætti hann við.
„Það er bezt að koma vélinni upp strax,“ sagði Krist-
ján. „Það er sárkalt inni. Mömmu verður kalt ef hún
fer úr reiðfötunum.“
Það var ekki lengi verið að því að koma upp vélinni
og kveikja upp í henni. Þá fór fljótlega að hitna. Næst
var að taka heyið burtu og brenna því frammi í hlóða-
eldhúsi. Sækja nýtt hey út í tóft og láta í rúmin. Það
var tekið af fyrningum gamla bóndans.
Kristján lét sjálfur rúmfötin sín í annað rúmið, sem
var fyrir innan þilið. Ásdís ætlaði sér að sofa í hinu.
Gamla konan spurði son sinn eftir, hvort bústýran
ætti ekki að sofa í rúminu á móti honum.
„Þið sofið þarna pabbi og þú. Hér verður engin bú-
stýra önnur en þú.“
Hún hvíslaði því að Ásdís hefði ætlað sér að sofa
þar með drenginn.
„Hún getur sofið þarna sem hann liggur núna. Það
er rétt hjá vélinni. Þeim verður notalegt þar,“ sagði
hann.
Þá dreif Hartmann sængurfötin þeirra í rúmstæðið,
en lét sængurfatapoka Ásdísar við hennar rúm. Hana
sveið í kverkarnar og tárin þrengdu sér fram í augna-
krókana. Hún anzaði ekki þegar karlinn spurði hana
hvort hún væri ekki ánægð með hlýjuna. Svo gæti hún
opnað gluggakytruna þá fyki óloftið út.
„Hvernig er með þig, Ásdís, ætlarðu ekki að láta
mig hafa kaffi áður en ég fer út eftir að sæltja kýrnar?“
spurði hann að endingu og strauk sveitt andlitið, því
hann var búinn að bera allt af kerrunni.
„Þú hefur getað hellt á könnuna og getur það líklega
enn þá,“ svaraði hún afundin.
„Ég hef nú verið annað að starfa, get ég sagt þér,“
sagði hann. „Það hefur hvorki þú eða aðrir gengið bet-
ur fram við flutninginn en ég.“
„Það væri það réttasta sem ég gæti gert að fara al-
farin héðan,“ hélt Ásdís áfram. „Ég sé að hann ætlar
að verða jafn andstyggilegur við mig hér og hann var
á Hofi.“
„Hvað er svo sem fokið í þig allt í einu. Hefurðu
ekki alltaf hlakkað til að komast frá Hofi og Geirlaugu
gömlu og komast hingað í sjálfsmennskuna. Það var
víst óþarfa krókur sem þú tókst á þig að fara hingað
inn, hefði verið ólíkt þægilegra að fara fram með fjall-
inu frá Hofi,“ rausaði hann. „Ég býst ekki við að
Kristján hafi neitt á móti því að þú farir, eða hefur
hann kannske ekki hvað eftir annað reynt að ýta þér
burtu?“
„iMér datt ekki í hug að hér væru þessir bölvaðir
hundakofar," hélt Ásdís áfram. „Ég vildi láta hann
vera kyrran á Hofi og drífa kerlinguna burtu. Það var
heldur blómlegra þar.“
„Þú ert svipuð flestum kynsystrum þínum þykist
ég heyra, ert mjúk og malar ánægjulega meðan vel
logar, en þegar glóðin fer að kulna kemur fýlan og
duttlungarnir fljótlega í ljós.“
Ásdís var farin fram áður en hann endaði ræðuna.
Hún kom aftur með kaffikvörnina og fór að mala á
könnuna. Kristján kom inn með borðið úr maskínu-
húsinu á Hofi og kom því fyrir undir glugganum að
sunnanverðu, en það var alltof stórt.
„Svona sæktu pörin Ásdís og kringlur kom ég með
í gær,“ skipaði gamli maðurinn. „Það veitir ekki af að
fá með þegar maður er í þessu ati.“
Gamla konan kom með kleinur og jólabrauð. Geir-
laug hafði bakað það fyrir heimilið. Það var eins og
allt annað af henni blessaðri. Svo var sezt kringum
borðið og drukkið kaffi í fyrsta skipti á nýja heimil-
inu, en enginn var þó með ánægjusvip. Þá heyrðist
gengið um fram í bænum.
Hvað var nú þetta. Ætluðu nágrannarnir að fara að
heimsækja það strax, hugsuðu allir. Það var barið í
baðstofuhurðina. Ásdís rauk upp úr sæti sínu og reif
opna hurðina, og gömul kona há og grönn með mikið,
grátt hár, tvívafið um höfuðið, kom inn á gólfið.
„Sælt veri fólkið,“ sagði hún hálf hikandi, því hún
fann að allra augu hvíldu á henni. „Ég heiti Valborg
Hannesdóttir.“ Svo heilsaði hún öllum með handa-
bandi. „Þetta mun vera húsbóndinn," sagði hún þegar
hún heilsaði Kristjáni. Hann játaði því. „Og er þá þetta
húsmóðirin,“ sagði hún og leit á Ásdísi, sem var farin
að brosa.
„Nei,“ flýtti Kristján sér að svara. „Þetta er bara
vinnukona og þetta er móðir mín. Líklega verður það
helzt hún, sem telst húsmóðir hér.“
„Og þessi einarðlegi maður er faðir þinn. Ég sá hann
hérna í vetur.“
„Já það er hann,“ sagði Arndís og hellti kaffi í bolla
handa gestinum. Hartmann stóð upp svo hún gæti sezt
á kassann, sem hann notaði sem stól.
(Framhald).
406 Heima er bezt