Heima er bezt - 01.02.1961, Síða 8

Farartálmi ferðamannsins. Áin flœðir vítt yfir stórgrýtta
malaraura.
um. Átti ég eftir að þigg'ja niargan greiða á heimili hans
og Þórunnar konu hans.
Eftir ágæta næturhvu'ld og notalegar \-eitingar lögð-
um við svo af stað. Þá var austanstormur og rigning.
Stefndum við að Sóiheimum og bar hratt yfir, þareð
undan veðri var að sækja. Brátt var komið að Sólheim-
um. Hittum við þar rnenn að máli og æsktum hesta og
fylgdar út yfir hið illræmda vatnsfall, Jökulsá. Sól-
heimingar sögðu olckur, að ekki væri til neins að líta
að ánni að svo stöddu, því að mesta flug væri í henni.
Ekki var það á okkar færi, ókunnugra strákanna, að
bera brigður á þennan dóm þeirra góðu og gætnu
manna, og sáum við þess vegna þann kost beztan að
þiggja framboðin húsaskjól og góðan beina, þott langt
væri til kvölds.
Daginn eftir var komið þurrt og gott veður. Lögð-
um við því af stað á Sólheimasandinn, og tveir Sól-
heimabændur okkur til fylgdar. Þegar við komum að
Fúlalæk gaf aldeilis á að líta. Kolmórauður jökulgorm-
ur veltist fram með feikna boðaföllum og nokkrum
jakaburði.
„Jæja, ekki þarf lengi að dvelja hér,“ sagði annar
fylgdarmaðurinn, „er ykkur sá einn kostur að snúa
aftur til bæja, því að enginn leggur í ána í þessurn ham.“
\Tið léturn okkur þetta að kenningu verða og snerum
heirn til bæja, en þeir Sólheimingarnir riðu niður með
ánni og eitthvað austur með sjónurn. Þeir ætluðu að
skyggnast um eftir líki manns, sem fórst í Jökulsá fyrr
um veturinn, en það var enn ófundið. — Við ferðalang-
amir komum svo aftur upp að Sólheimum og sögðum
frá hvernig óhemjan hún Jökulsá hefði nú látið.
Heimamenn hugguðu okkur með því, að áin yrði betri
morguninn eftir, því að veður væri að batna og létta til.
Eftir hádegi þennan dag komu fimm Mýrdælingar út að
Sólheimum. Þeir voru að leggja af stað í útver. Allir
voru þeir ríðandi, og átti einn þeirra að reka hestana
til baka. Þeir fréttu nú hvernig ástatt var með Jökulsá,
og þeim þess vegna sjálfgert að enda dagleiðina að
Sólheimum.
Um þessar mundir var þar margbýli og svo mun
sennilega enn, og því nægur húsakostur fyrir alla þessa
strandaglópa austan að. Og ekki skorti þar hjartarúm
fólksins. Það vildi allt fyrir okkur sem bezt gera.
Að hiorgni næsta dags var komið bjart veður með
dálitlu frosti. Var þá fljótt búizt til ferðar. Þótti okkur
þremenningunum gott að slást í för með þeim Mýr-
dælingunum. Þeir voru svo drenglundaðir að bjóða
okkur að reiða pokana okkar. Kváðust þeir varla fara
hraðar yfir en það að við gætum fylgzt með þeim. Þeir
ætluðu á hestunum eitthvað út undir Fjöll, þ. e. Eyja-
fjöll. — Við þáðum þetta góða boð þeirra og var mikill
munur að ganga án byrðar.
Þegar við komum að Jökulsá \rar svipur hennar mjög
breyttur frá því deginum áður. Nú var vatn hennar
svo mjög þorrið, að vel og greiðlega gekk að komast
vfir hana. Þar með vorurn við komnir á rangæska
grund, sem um þessar mundir var snæviþakinn sandur.
Mýrdælingarnir fóru þá að ríða skjögt. Reyndum við,
sem gangandi vorum, að fylgja þeini og gekk það sæmi-
lega fyrst í stað. Þegar kom að Skógaá var hún auð og
ekki djúp, og sama mátti segja um hinar árnar undir
Eyjafjöllunum, þó voru þær flestar töluvert spilltar og
miklu dýpri en venjulega.
Ekki bar á þreytu hjá þeim félögum mínum, og voru
þeir skrefadrjúgir og sporléttir. Eg var aftur á móti
skrefstuttur og ekki hlaupalega vaxinn og átti þess
vegna erfitt með að halda í við þá. Þó var annað verra.
Nærbuxur mínar voru úr vaðmáli. Við bleytuna urðu
þær rnjög harðar, og saumarnir særðu mig mikið, svo
að gangurinn varð mér erfiður.
Þegar komið var út yfir Holtsá stigu Mýrdæling-
arnir af hestunum og fylgdarmaðurinn sneri til baka
með þá. Varð þá meiri jöfnuður á farartækjum okkar,
þegar allir voru gangandi. Afrifurnar gerðu mér sem
sagt mjög erfitt að fylgja félögum mínum, og hef ég
Frá Vik í Mýrdal. Reynisfjall og Drangarnir.
44 Heima er bezt