Heima er bezt - 01.02.1961, Qupperneq 31

„Onei, það var svo sem ekkert á móti því, að fá nýj-
an fisk þegar maður er búin að vera heilan dag án þess
að Smakka vott eða þurrt._ Heyskapurinn fer nú að
ganga hjá okkur þegar við höfum þær tvær á eftir
okkur.“
„Ekki er nú mikið um fyrir kaupmannsskepnunni að
bjóða þér ekki kaffisopa, eins og vanalegt er þegar betri
bændur eiga í hlut,“ sagði faðir hans.
„Hann hefur alltaf gert það þar til núna. Honum
hefur líklega þótt heldur fyrirferðarlitlir pokarnir hjá
því serq verið hefur. Það hefur lengi verið svo, að vin-
fengi kaupmannsins vex eftir því hvað innleggið er
mikið,“ sagði Kristján og glotti gremjulega.
Guðný var sífellt að gjóta hornauga til Hartmanns
gamla og Asdísar og glotta ofan í diskinn. Gamla kon-
an var ekki hrifin af því ef hún ætlaði að fara að hlæja
að öðrum eins manni og bónda hennar.
Asdís hjálpaði Arndísi að bera fram diskana. „Hvaða
svo sem bölvuð fýla er dottin í Kristján,“ sagði hún
frammi í búrinu við gömlu konuna. „Hann er öðruvísi
á svipinn en hann hefur verið undanfarna daga. Skyldi
honum nú vera farið að lítast svona vel á stelpuna?“
„Láttu þér ekki detta slíkt í hug. Það hefur eitthvað
annað sært hann aumingjann,“ sagði Arndís.
Hún talaði um það við mann sinn eitt kvöldið þegar
komið var af engjunum hvort það væri alltaf jafnþungt
yfir syni þeirra.
„Ojá, það er eitthvað slæmt í honum núna. Hann
snýr út úr hverju orði, sem Ásdís talar við hann. Það
er til stórskammar hvernig hann kemur fram við hana,
eins og hún hamast eiginlega allan daginn,“ svaraði
hann.
„Já, það er satt. Það er til stórskammar.“
Á laugardaginn var allt útheyið komið heim í tóft.
Þá voru bakaðar lummur með kaffi til hátíðabrigða,
fyrir mikinn og vel verkaðan vetrarforða, sagði Arndís.
Á sunnudaginn bar gamalkunnan gest að garði á
Grýtubakka. Það var Leifi í Garði á rauðri folaldsmeri.
Það var öll hans hrossaeign. Honum var fagnað vel.
Það var svo ofboðslegt hvað fáir komu síðan þau höfðu
flutt frá Hofi og var þó ekki hægt annað að segja, en
þangað legðu fáir leið sína nema þeir ættu brýnt erindi.
Samt var það ólíkt betra.
Hartmann gamli fór með gestinn suður að stóra, ný-
uppbörna heyinu til að sýna honum. „Við höfum nú
ekki staðið alveg iðjulaus með hendur í vösum þessa
viku, enda verið fjögur við heyskapinn.“
Kristján var að raka kringum heyið og snyrta það
utan.
„Það er ekki ómyndarlegt fyrsta heyið þitt á nýju
jörðinni, búmaður góður,“ sagði Leifi.
„Það er ekki vandi að þurrka núna,“ sagði Kristján.
Hann lagði frá sér hrífuna og bauð gesti sínum að
koma í bæinn og segja fréttirnar.
Ásdís stóð úti á hlaði og brosti út að eyrum þegar
hún sá Leifa. „Það er nýtt að sjá gamla kunningja úr
Hofstorfunni. Mér þykir svo vænt um alla þaðan,“
sagði hún.
„Jæja, þykir þér svona vænt um alla sem voru í ná-
grenninu við þig meðan þú varst á Hofi, þó þú kæmir
aldrei til neins nema Stínu gömlu á Bala. Þú ert aldeilis
ágæt, Ásdís mín,“ hneggjaði Leifi.
Svo var gengið til baðstofu. Arndís gamla sat með
litla Hartmann eins og vanalega. Hún spurði gestinn
hvort honum fyndist hann ekki vera duglegur og
myndarlegur karlmaður.
„Jú, það má nú segja,“ sagði Leifi. „Ansi hefur hann
hert sig að stækka síðan hann kom á Grýtubakkann.“
„Þér hefur líklega fundizt stórt og myndarlegt heyið
okkar,“ sagði Ásdís. Hún stóð á miðju baðstofugólfi
með hendur á mjöðmunum og hló dátt að lofsorðinu,
sem sonur hennar fékk hjá Leifa.
„Já, það er stórt og fallegt, en trúað gæti ég að roll-
unum bregði við að hafa það eingöngu eftir töðuna á
Hofi. Það er gras á því túni núna og fæst þá líka bæri-
leg nýting á það,“ sagði Leifi.
„Ég er nú að hugsa um að setja allar rollurnar á upp-
boð í haust. Það verður ólíkt betra en þær velti út af
úr hor og allslags óáran, sem vanalega fylgir því að
flytja fé,“ sagði Kristján.
Ásdís var fljót til svars: „Ég er ákaflega hrædd um
áð ég skrifi ekki undir það, að ærnar verði seldar. Ég
efast ekkert um að hægt sé að fóðra þær á útheyi eins
og aðrar skepnur.“
„Þú verður sjálfsagt ekki beðin að skrifa undir
hvorki það né annað,“ sagði Kristján stuttlega.
„Við sjáum hvað setur,“ sagði Ásdís. „Ætli það verði
ekki þegið að ég líti eftir rollunum hérna eins og fyrr.“
Því var ekki anzað.
„Þú hlýtur að segja margt í fréttum, Leifi minn. Það
er svo langt síðan ég hef séð þig, næstum mörg ár,“
sagði Arndís gamla.
„Ég þóttist þekkja þig á Hofstúninu um daginn,“
sagði Kristján.
„Þó þú þekkir sláttulagið mitt get ég ekki þakkað
þér, svo nokkrum sinnum hef ég borið ljá í gras á því
túni,“ sagði Leifi. „Það er gaman að slá og raka þar
núna. Reyndar þarf ekkert að raka fyrr en tekið er
saman. Það meir en breiðir á sig.“
„Hver var með þér. Ég gat ekki komið honum fyrir
mig?“ spurði Kristján.
„Það hefur náttúrlega verið nýi bóndinn,“ gall í Ás-
dísi. „Eða bvr Geirlaug gamla þar enn þá?“
„Nei, það er komið fólk að Hofi,“ sagði Leifi kími-
leitur. „Það er Karen Þorsteinsdóttir og hún er áreiðan-
lega ekki búin að týna niður að búa.“
„Hvern fjandann ætlar hún að gera með það að búa?“
sagði Ásdís hálfkjánalega og hafði ekki augun af Krist-
jáni. „Það hefði heldur verið nær að lofa okkur að búa
þar. En auðvitað er hún búin að féfletta Kristján svo,
eða öllu heldur dóttir hennar, að þær geta búið við
það. Þetta segi ég hvar sem er og hver sem til heyrir.“
Heima er bezt 67