Heima er bezt - 01.05.1961, Side 27

„Ég er að leggja af stað í útreiðartúr, Stína mín.“
„Með hverjum?“
„Gunnari. Ég veit að þú gengur frá mjólkinni, eins
og þú ert vön.“
„Já, ég geri það, en er ekki eitthvað, sem ég get
gert fyrir þig, á meðan þú ert að heiman?“
„Nei, þakka þér fyrir, Stína mín. Eldhússtörfunum
er lokið, og þú átt frí. Vertu blessuð!“
„Vertu blessuð. Góða skemmtun!“
Elsa hraðar sér út til Gunnars, sem bíður hennar, og
nemur staðar hjá honum. „Jæja, þá er ég nú tilbúin að
leggja af stað,“ segir hún.
„Þú stígur þá á bak þeim fulltamda,“ svarar hann
brosandi.
„Þakka þér fyrir.“ Hún lyftir sér léttilega á bak gæð-
ingnum, en Gunnar stígur á bak hinum. Svo ríða þau
úr hlaði, sýslumannsdóttirin og kaupamaðurinn, tvö ein,
út í dýrð sumarkvöldsins.
Pálmi fulltrúi reikar út úr húsinu. Hann er í æstu
skapi. A hlaðinu nemur hann staðar, og honum verður
litið á karl og konu, sem ríða burt frá sýslumannssetr-
inu og fara geist, bæði auðsjáanlega vel vön að sitja
hest. Hann grípur andann á lofti. Elsa er þó líklega
ekki að fara í útreiðartúr með.... með kaupamannin-
um, en hafnaði bílferð með honum! Nei, nú á hann
engin orð. Hvað skyldu foreldrar hennar segja um
slíkt framferði? Þetta þurfa þau að fá að vita.
Skap fulltrúans verður enn æstara en áður. Með
hverju getur hann hefnt sín á Elsu? Skyldi hann ekki
geta strítt henni ofurlítið með því að bjóða vinnukon-
unni út í bílferð? Stína er allra laglegasta stelpa, ágæt í
smáævintýri á svona sumarkveldi, fyrst annað brást.
Ævintýraþráin ólgar í blóði hans og heimtar útrás. En
hvar er vinnukonuna helzt að finna? Hann ætlar fyrst
að leita hennar í eldhúsinu, ef hann ratar þá þangað.
Pálmi gengur aftur inn í húsið og finnur brátt eld-
húsið, en þangað hefur hann ekki komið áður. Stína
stendur við vaskinn og þvær mjólkurílátin. Pálmi kem-
ur inn til hennar og býður glaðlega gott kvöld.
Stína lítur snöggt á fulltrúann, og kinnar hennar
skipta litum.
„Gott kvöld,“ svarar hún lágt.
„Hvaða ferðafólk var að fara héðan frá Grund núna
rétt áðan?“ spyr hann.
„Gunnar og Elsa.“
„Hvert ætluðu þau?“
„Það veit ég ekki.“
„Þau hafa ekki boðið þér að vera með?“
„Nei, en ég hefði áreiðanlega fengið lánaðan hest,
hefði ég beðið um hann.“
„Þú ert kannske ein af þeim, sem hefur sérstaklega
gaman að hestum?“ Hann brosir háðskur.
„Nei, ég hef ekkert sérstaklega gaman að þeim.“
„Finnst þér kannske meira spennandi að aka í bif-
reið?“
„Ég hef nú lítið gert að því.“
„Með mér í vor. — Var það ekki nógu gaman?“
,Jú,“ svarar hún lágt og roðnar enn meir.
Pálmi færir sig nær henni. „Við erum víst orðin tvö
ein eftir hér á Grund,“ og Stína játar því.
„Ég er að hugsa um að bjóða þér með mér í bíltúr,
hvernig lízt þér á það?“
„Ég þakka fyrir, en.... “
„En hvað?“
Hún veit ekki hvað segja skal og roðnar enn þá meir
én áður. Hann gengur fast að hlið hennar og horfir
brosandi á fagran roðann í kinnum hennar, sem fer svo
vel við sakleysið í svip hennar og yndisþokka.
„Þú kemur með mér, vina,“ hvíslar hann við vanga
hennar. „Ertu ekki búin að ljúka störfum hér í eld-
húsinu? “
„Jú, en ég þarf að skipta um föt.“
„Allt í lagi, ég bíð þín í bifreiðinni á meðan.“ Full-
trúinn brosir sigurglaður til vinnukonunnar og gengur
svo út í bifreiðina. En Stína fer upp í herbergi sitt og
klæðist snotrum sumarkjól, snyrtir hár sitt smekklega
og andlit og setur upp ljósan hatt. Síðan gengur hún
feimin og sakaus út að bifreið fulltrúans. Hann býður
henni brosandi að setjast við hlið sér. Hún sezt hjá
honum, og þau aka á brott.
Síðustu geislar sólarlagsins roða sveitina, er Gunnar
og Elsa stöðva gæðingana heima á hlaðinu á Grund og
stíga af bak. Hið fyrsta sameiginlega ferðalag þeirra
er á enda. Elsa strýkur reiðskjóta sínum blíðlega um
stinnan háls og makka að skilnaði, og réttir svo Gunn-
ári höndina.
„Ég þakka þér fyrir hestlánið, Gunnar. Þetta var
yndisleg stund,“ segir hún næstum hvíslandi.
Gunnar tekur þétt um hönd hennar. „Það gleður
mig, að þú hefur notið hennar, Elsa.“ Handabandið
rofnar ekki, augu þeirra mætast, engin orð eru sögð,
en þögnin í djúpi augnanna talar sínu máli. Þau standa
um stund sem í draumi, en svo áttar Gunnar sig og
sleppir hægt hönd sýslumannsdótturinnar. Hann hefur
ef til vill of lengi notið snertingar hennar, því hann er
aðeins kaupamaður á Grund.
Gunnar snýr sér að gæðingum sínum, en Elsa stend-
ur kyrr og litast um. Hún veitir því brátt athygli, að
bifreið Pálma fulltrúa er horfin af hlaðinu. Skyldi hann
hafa farið einn út að aka? Eða kannske hefur hann boð-
ið Stínu með sér? Aumingja Stína litla, hún er ef til vill
of saklaus og góð iyrir heiminn. Gunnar hefur á með-
an sprett af hestum sínum og segist nú ætla að fara með
þá í hagagirðinguna.
„Þá fer ég inn og hita kvöldkaffið handa okkur á
meðan,“ segir Elsa.
„Það er ágætt,“ segir Gunnar. Þau brosa bæði, og
svo hraðar hún sér inn í húsið, en hann horfir á eftir
henni. „Yndisleg!“ hljómar hálfhátt í huga hans. Og
svo fer hann af stað með hestana.
Elsa finnur engan í húsinu, þar ríkir algerð kyrrð.
Hún kveikir í skyndi undir katlinum, framreiðir kaffi
Heima er bezt 171