Heima er bezt - 01.05.1961, Side 29

X.
Heimsóknin mikla.
Sýslumannshjónin eru komin heim aftur, glöð og
ánægð eftir vel heppnað ferðalag, og allt hefur færzt í
sitt vanalega horf á heimili þeirra. Störfin kalla. Sum-
arið ríkir.
Árni sýslumaður og Pálmi fulltrúi hafa nýlokið há-
degisverði og sitja enn í dagstofunni og reykja. Frið-
sæl kyrrð sumardagsins vakir yfir öllu. En skyndilega
kveður við símahringing.
Sýslumaðurinn rís á fætur og svarar í símann. Það
er hann sjálfur, sem beðið er um til viðtals, og hann á
langt símtal við Reykjavík. Að því loknu kemur hann
aftur inn í stofuna til Pálma fulltrúa og segir glaður:
„Ég er með kveðju og góðar fréttir til þín, Pálmi.“
„Jæja, og frá hverjum?“
„Foreldrum þínum. Pabbi þinn talaði við mig. Þau
leggja af stað hingað á morgun í heimsókn til okkar,“
„Ég þakka þér fyrir. Það verður gaman að sjá þau
hér á Grund.“
„Já, sannarlega.“
„Ætla þau að dvelja hér lengi?“
„Aðeins einn dag um kyrrt, bjóst pabbi þinn við.
En ég reyni að fá þau til þess að dvelja lengur, ef
mögulegt er. Það er ekki svo oft sem ég nýt þess að
vera samvistum með Þórði, vini mínum, nú á síðari
árum.“ Sýslumaðurinn klappar á herðar fulltrúa síns.
„Svo reynum við öll, fjölskylda mín og þú, að gera
þeim heimsóknina sem ánægjuríkasta,“ segir sýslumað-
ur Ijómandi af gleði og tilhlökkun.
Framhald.
Kalt á fótum
Framhald af bls. 163.------------------------------
hans. Hann blotnaði einnig í hinn fótinn, en þar hlífði
skórinn honum við mestu kalhættunni. Þegar þeir hitt-
ust Brandur og maðurinn frá Arnkötludal gekk hann á
berum sér á skólausa fætinum. Var honum mjög erfitt
um gang, en staulaðist þó hjálparlítið heim að Arn-
kötludal. Lá hann þar heima um hríð, en var síðan
fluttur í Sjúkraskýjið á Hólmavík. Þar var hann til
lækninga margar vikur, mig minnir 18. Voru þar tekn-
ar af honurn flestar tær á öðrum fætinum, og skorin
skemmd úr hælnum allt inn í bein. Greri sár það seint,
og var hann hvergi nærri fullgróinn sára sinna, er hann
hvarf af sjúkrahúsinu, og gekk hann til læknis alllengi
þar á eftir, til þess að láta skipta umbúðum og gera að
sárunum. Lengi eftir að sárið á hælnum var hemað,
hafði hann bundið um það, til þess að hlífa því við
hnjaski, er hann gekk.
Eftir þetta áfall var Brandi erfitt um gang árum
saman, og aldrei náði hann sér til fullnustu. Þó gat
hann ekki setzt um kyrrt. Þegar er leið á næsta sumar
eftir hrakförina á fjallinu tók hann að ferðast á ný.
En nú hafði hann stuttar dagleiðir og þótti harðla
gott að setjast upp í bíl, ef hann átti þess kost. Spurði
hann þá ekki ætíð um áfangastað, en sat í bílnum eirts
og ferðum hans skyldi háttað hverju sinni. Þannig hélt
hann áfram í 11 ár og fór um sitt gamla svæði, verzl-
aði með smáhluti, og spilaði á spil, þar sem hann var
næturlangt. Þótti mörgum gaman að spilamennsku hans
og ýmsum skringilegheitum, er hann hafði í frammi
(sbr. Ilmur liðinna daga). Ekki gerði Brandur mildð að
því, að fara fjallvegi á fæti eftir að hann kól. Þó bar
hann það við síðari árin, og var hann þá stundum lengi
milli byggða, en komst þó alltaf áfrarn af eigin ramleik.
Loks varð hann að hætta að ferðast vorið 1954, en þá
veiktist hann, og lagðist á súkrahús til uppskurðar.
Þegar af sjúkrahúsinu kom, fór hann til dvalar á Élli-
heimilið á Akranesi og var þar til dauðadags. Hann lézt
í desember 1960 og var þá nær 78 ára að aldri.
„Það er langt síðan . .
Framhald af bls. 161. ------------;-----------------
mundur hvar aldraður maður gengur inn og tvö ung-
menni, piltur og stúlka, á eftir honum, en konan fer
síðust — í því vaknar Ingimundur.
Ég vil biðja „Heima er bezt“ fyrir þessa sögu. Hún
sýnir að enn greast fyrirburðir, sem verða að þjóðsög-
um er frá líður. Enginn, sem þekkir Ingimund, efast
um sannleiksgildi orða hans, svo er hann vandur og
greindur maður.
Gísli Vagnsson, Mýrum, Dýrafirði.
• • VILLI........
Heima er bezt 173