Heima er bezt - 01.01.1962, Síða 27

Magnea fra Klelfum:
KARLSEN STÝRIMADUR
i.
Með strandferðaskipinu.
að var síðasti dagur septembermánaðar. Grár og
drungalegur morgunn. Strandferðaskipið öslaði
inn Hólmafjörð, úfinn og kólgugráan. Há fjöll-
in báðum megin fjarðarins földuðu hvítu. Það
hafði aðeins gránað í byggð um nóttina.
Karlsen stýrimaður stóð í brúnni og horfði til lands.
Kuldinn smaug í gegnum merg og bein, þegar hann
fór út á þilfarið. Hörku froststrekkingur var á norðan.
Það leyndi sér ekki, að veturinn var að ganga í garð.
Hás blástur eimpípunnar gaf þorpsbúum til kynna
skipskomuna. Karlsen gróf hendurnar djúpt í buxna-
vasana og ók sér ofurlítið í herðunum.
„Góðan daginn, Karlsen,“ kallaði Ponni hjálpar-
kokkur um leið og hann hellti úr ruslafötunni í sjóinn.
„Kjölsvínið svangt í dag?“ anzaði Karlsen og greip
eftir Ponna, sem slapp með naumindum inn um dyrnar.
Skipið skreið nú inn á leguna og varpaði akkerum
með geysilegum hávaða.
Nú fór að færast líf í mannskapinn urn borð. Menn
bölvuðu kuldanum, sumir stóðu í keng með uppbretta
kraga og húfurnar dregnar niður fyrir eyru, aðrir
börðu sér hraustlega að sjómanna sið.
Hér átti aðeins að vera stutt viðdvöl, fáeinir báts-
farmar í land, en lítið annað en póstur kom úr landi.
Skipstjórinn skrapp í land með einni trillunni.
„Hann ætlar líklega að drekka morgunkaffið með
kaupmannsfrúnni,“ sagði einn strákurinn.
„Máske hann nái henni í bólinu,“ sagði annar.
„Ekki öfunda ég hann af því,“ sagði sá þriðji. „Hún
er eins og skinnið hafi verið strengt utan um beinin í
henni. Svei mér ef það skröltir ekki í henni. En karl-
inn er eins og stríðalinn tarfur, sílspikaður og geð-
vondur.“
Karlsen hlustaði þegjandi á strákana. Honum lék
alltaf töluverð forvitni á að frétta eitthvað frá þessum
stað, sem hann hafði þó aldrei stigið fæti sínum á, en
hér hafði reyndar verið fitjað upp á tilveru hans í
þennan heim fyrir 27 árum. — Vonandi þó í hlýlegra
veðri en núna, — hugsaði Karlsen og brosti beisklega.
Honum hafði alltaf fallið það þungt að eiga ekki
föður, sem hann gæti leitað til. Annars var honum
alveg sama, núorðið, síðan hann varð fullorðinn.
Flestir héldu að faðir hans hefði heitið Karlsen og
verið damskur, því að í Danmörku höfðu þau móðir
hans átt heima í 15 ár. En það var ekki rétt, þótt
Karlsen gerði ekki neitt til að leiðrétta það. Faðir hans
hét einfaldlega Karl eins og hann sjálfur, en Karlsson
hafði breytzt í Karlsen, meðan hann var smástrákur í
Danmörku, og festist síðan við hann.
Karl faðir hans bjó hér á Lágeyri að því er móðir
hans hafði sagt honum, og hér átti hann líka hálfsystkin,
en ekkert þeirra hafði hann séð, — ekki svo að hann
vissi að minnsta kosti.
Síðasti báturinn renndi upp að skipshliðinni. Ung
stúlka sat á þóftunni og horfði niður fyrir fætur sér,
gagnstætt því sem flestir farþegar gerðu. Þeir voru
vanir að horfa upp, sumir brosandi, fullir tilhlökkunar,
aðrir með kvíðasvip. Það voru þeir, sem engrar ánægju
áttu von í ferðinni, miklu frekar þeim leiðinda fylgi-
fiski sem sjóveikin er.
Stúlkan stóð upp. Hún riðaði til, svo að hún var
nærri dottin, því báturinn valt töluvert. Gamall mað-
ur rétti henni hönd sína til stuðnings. Hann hjálpaði
henni að ná taki á kaðalstiganum, og hún byrjaði að
feta sig upp. Hún leit ekki upp, heldur horfði beint
niður fyrir sig. Það leit helzt út fyrir, að hún væri
blind, því að fætur hennar þreifuðu sig áfram rim eftir
rim, hægt og hikandi. Loks komst hún svo langt, að
Karlsen náði taki á handlegg hennar.
„Svona, þetta er að koma,“ sagði hann glaðlega, en
brá í brún, er hann sá í andlit stúlkunnar. Hún var ná-
föl, varirnar samanbitnar, og augun full af tárum, sem
hrundu niður kinnarnar.
Hún leit ekki upp, en lét hann leiða sig eftir þilfar-
inu og inn í gang og ofan stiga og eftir öðrum gangi.
Við klefa nr. 3 nam hann staðar og opnaði dyrnar.
Stúlkan reikaði inn í klefann, stóð þar kyrr ofurlitla
stund, en fleygði sér síðan upp í eina rekkjuna, gróf
Heima er bezt 23