Heima er bezt - 01.05.1962, Qupperneq 27

FIMMTI HLUTI
„Gefðu mér þá heimilisfang hennar,“ bað Sigurður.
„Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af Ástu, hún hefur
eignazt gott heimili og þarfnast hvorki peninga né ann-
ars, hvorki frá þér eða fjölskyldu þinni, og heimilis-
fang hennar færðu ekki. Ég held að það hafi verið
happ, að hún var rekin héðan frá Lágeyri, nú er hún
á góðu heimili og saknar áreiðanlega einskis héðan.“
„Taktu við bréfinu samt,“ sagði Sigurður. „Mér liði
betur á eftir. Eins og ég sagði þér, vissi ég ekki fyrr
en hún var farin með skipinu.“
Karlsen var á báðum áttum. Hann vorkenndi kaup-
manninum. Það var ekki á honum séð, að hann væri
hamingjusamur maður.
Sigurður stóð upp og lagði brefið a borðið.
„Taktu bréfið fyrir mig, barnið hennar ^etur notið
þess, sem í því er, vilji hún það ekki sjálf. Astu er ekki
illa við mig, held ég. Og skilaðu kveðju til hennar frá
mér. Ég vildi af heilum hug óska, að hún ætti góða
framtíð fyrir höndum, því að hún er góð stúlka, og
scgðu henni, að ég trúi ekki öðru en að hun lofi mér
að vita, þegar barnið er fætt, ég skal engum segja frá
því, vilji hún það ekki. Hennar vegna held ég það sé
gott, að ekki varð meir úr þessu hjá þeim k riðgeiri,
hann þarf meira hörkutól til að stjórna sér, heldur en
hún er.“
Sigurður andvarpaði þungt. „Ert þú giftur?“
„Nei, ekki enn,“ svaraði Karlsen og brosti.
„Taktu við ráði frá gömlum manni: Láttu hvorki
metorðagirnd né auðsvon ráða giftingu þinni, lofaðu
hjartanu að velja.“
„Það vona ég að ég geri,“ svaraði Karlsen alvarlega.
„Ég er hvorki metorðagjarn né sérstaklega fíkinn í
peninga.“
Þeir tókust í hendur.
„Mér lízt vel á þig. Þú ert drengilegur maður og
reynist henni vel, sé hún á þínum vegum,“ sagði Sig-
urður að lokum.
„Vertu sæll. Bréfinu skal ég koma til skila, þótt ég
hefði helzt viljað vera laus við það,“ svaraði Karlsen.
Sigurður gekk út, lotinn í herðum og hugsi á svip.
Svo rétti hann úr sér, gamli hörkusvipurinn færðist yfir
andlitið. Hann hefði nógan tíma á komandi andvöku-
nóttum til að velta því fyrir sér, á hvern þessi ungi
maður minnti hann svo mjög. Andliti sem vafðist fyr-
ir honum eins og í þoku, svo hann kom því aldrei
greinilega fyrir sig, skaut allt í einu upp í hugskoti
hans. Svo bandaði hann frá sér með hendinni, eins og
til að -hrekja allar gamlar minningar burt.
Karlsen horfði á bréfið. Ásta Bjarnadóttir stóð á
því, ekkert heimilisfang. — Ekki var kaupmanninum
alls varnað, hugsaði hann. Loks henti hann bréfinu of-
an í töskuna sína og bölvaði hraustlega meðan hann
skellti henni í lás. — Helvízkur karlinn að fara nú að
minna hana á Lágeyri að óþörfu. Það var þó bót í
máli, að það var ekki frá stráknum. Sá skyldi hafa
fengið fyrir ferðina, hefði hann vogað sér á hans
fund!
Strákarnir á skipinu spurðu Karlsen oft um þá litlu
ljóshærðu, sem hefði sofið hjá honum í síðustu ferð-
inni. Sérstaklega var það Páll, sem hafði mikinn áhuga
á að fá að vita, hvar hana væri að finna. Kokkurinn
glotti og sagði, að „sumir“ hefðu hana bara til spari,
hún væri vel geymd. Karlsen hló að þeim og fullviss-
aði þá um, að stúlkan sú væri engum þeirra ætluð.
Ásta var ekki háttuð, þegar Karlsen kom heim úr
þessari ferð, en Ingunn var farin til sjúkrahússins. Hún
dauðhrökk við, þegar glumdi í dyrabjöllunni og fór
ofan með hálfuni huga þó, gægðist varlega út um
gluggann til að sjá, hver þetta væri. Hún þekkti Karl-
Heima er bezt 167