Heima er bezt - 01.05.1962, Qupperneq 30

hugsaði Ásta og fann nú í fyrsta sinn til gleði yfir
ófæddu barni sínu.
Karlsen settist við slaghörpuna og lék danslög. Gólf-
teppið var fært út að veggnum og farið að dansa.
Sveinn, yngsti sonur hjónanna, kom og bauð Ástu upp.
Hann var nítján ára, mesti órabelgur fjölskyldunnar,
en fékk orð fyrir að vera góður félagi og hjálpsamur.
„Við skulum bara dansa ein, fyrst gamla fólkið
treystir sér ekki út á gólfið,“ sagði hann og togaði
Ástu á fætur.
Ásta varð vandræðaleg, hún vildi ekki dansa strax,
ekki fvrr en fleiri væru komnir á srólfið og ekki væri
hægt að virða hana eins fyrir sér, en henni varð ekki
undankomu auðið. Sveinn dró hana af stað þrátt fyrir
mótmæli hennar.
Þau dönsuðu lagið á enda og fengu óspart hrós fyr-
ir. Sveinn var góður herra, og Ásta var lipur og létt.
„Þarna fékkstu þó dömu við þitt hæfi, Sveinn,“
sagði elzta systir hans, sem hann kallaði kerlinguna,
þegar hann talaði við hana.
„Það veitti víst ekki af því, að ég dansaði af þér
spikið,“ sagði hann og gaf henni langt nef. Hann vissi,
hvað hann mátti leyfa sér. Hann hafði verið eftirlætis-
barnið hennar, frá því hann fæddist, enda örverpið, og
hún látin gæta hans.
Helga brosti og hvíslaði að honum, að það væri
ekki víst, að Karlsen kærði sig um, að hann færi að
stíga í vænginn við dömuna hans og héldi svona inni-
lega utan um hana.
Sveinn gretti sig í áttina til Karlsens, sem hafði far-
ið úr jakkanum og spilaði í ákafa gamlan ræl, sem
freistaði allra, er hann kunnu, út á gólfið.
Þau skemmtu sér öll vel. Eldra fólkið var flest hætt
dansinum og sezt við spil eða rabbaði saman. Ásta
hafði laumazt burt úr dansinum og sat nú og spilaði
við þrjá eldri menn. Litlu krakkarnir voru öll sofnuð
í rúmi afa og ömmu, þrjú til höfða og þrjú til fóta, en
litla barnið var látið sofa í kommóðuskúffunni, sem
var sett upp á tvo stóla.
Helga tók nú við af Karlsen að spila. Hún sagði að
það væri skömm að láta hann sitja þarna og skemmta
öðrum í stað þess að dansa sjálfur. Karlsen stóð upp
og teygði úr sér. Hann fór ít'am í eldhús og fékk sér
kaffi. En ekki fékk hann lengi frið þar, ein systirin
sótti hann og dró hann í dansinn.
„Hvar er Ásta?“ spurði hann og fékk það svar, að
hún sæti að spilum, svo hann fór og sótti hana, engin
mótmæli, hún varð að standa upp og fara með honum.
„Haltu mér ekki svona fast, Kalli,“ bað Ásta.
„Hvcrs vegna ekki? “ svaraði hann og herti takið um
mitti hennar. Þau horfðust í augu lengi, hún reyndi að
vera köld, en leit svo undan.
Karlsen brosti, hann var sá sterki. Bara að hann
hefði hitt Ástu fyrr, en Ásta hugsaði um Friðgeir,
svona hafði hann stundum kreist hana fast, er þau
dönsuðu saman. Friðgeir, hún hafði ekki hugsað um
hann í marga daga, en samt var hún ekki búin að
gleyma honum enn, ekki alveg, og þó var annar mað-
ur orðinn henni miklu hugstæðari.
„Ætli ég sé orðin svona hverflynd?“ hugsaði hún.
„Hvað amar að?“ spurði Karlsen. Hann langaði mest
til að ræna stúlkunni og hlaupast brott með hana eitt-
hvað út í buskann. Þessi strákfjandi, sem hún virtist
ekki geta gleymt, ætti að vera kominn, sá skyldi fá að
sjá, „hvar Davíð keypti ölið!“ Hann vildi að hann
mætti þjarma duglega að honum. Reiðin sauð í honum,
hann vissi ekki hvers vegna hann var reiður, hann var
það bara.
Ingunn horfði þögul á þau tvö, sem henni þótti svo
vænt um. Hún sá ólguna sem geisaði í hug Kalla, og
skildi hann vel. En hve þetta líf var oft öfugsnúið.
Allir voru vingjarnlegir við Ástu. Þeim geðjaðist vel
að henni, og þau vildu öll, að Ingunn og hún kæmu
fljótt í heimsókn til sín, þótt Kalli yrði farinn.
„Blessaðar, skiljið þið Karlsen eftir heima, við erum
búin að sjá hann nógu oft,“ sagði Sveinn hlæjandi, en
forðaði sér um leið burt, því Karlsen lézt ætla að ná í
hann.
„iVIamma, þú ekur heim,“ sagði Karlsen um leið og
hann ýtti Ástu inn í aftursætið og settist sjálfur við
hlið hennar.
Ingunn brá sér inn í húsið aftur, hún hafði gleymt
hönzkunum sínum inni.
Á meðan notaði Karlsen tækifærið og tók Ástu í
faðminn. Hún brauzt um, en hann kyssti hana fast og
lengi. Lolcs sleppti hann henni, og hún færði sig eins
langt frá honum og hún gat, það var vínlykt af hon-
um, og henni féll það illa.
„Kalli, hvers vegna drekkurðu núna?“ spurði hún.
„Hvers vegna? — ég veit það ekki. Hvers vegna ert
þú svona, Ásta? í hvert sinn sem ég snerti þig, er eins
og þú stirðnir upp, og mér finnst alltaf, eins og þér
sé ömun í nærveru minni.“
„Nei, Kalli, það er ekki rétt.“
„En hvað er þá að?“
„Hvað er að? Geturðu spurt að því? Þykir þér ekk-
ert að?“ svaraði hún beiskum rómi.
Ingunn kom í þessu og ók af stað heimleiðis, svo
samtalið varð ekki lengra. Karlsen fór ekki inn með
þeim, heldur hélt af stað niður í bæ. Ingunn sagði ekki
neitt, en Ástu fannst hún svo döpur á svipinn, að henni
lá við gráti og flýtti sér inn í herbergi sitt. Ingunn
kom á eftir henni, strauk um vanga hennar og sagði
með döpru brosi:
„Karlmenn eru enn óútreiknanlegri, en mann gæti
grunað. Þú skalt ekki kenna þér um, þó Kalli kæmi
ekki inn með okkur, ég skil ykkur bæði vel, Ásta mín.“
Síðan fór hún út eftir að hafa boðið góða nótt.
Karlsen kom ekki heim fyrr en kvöldið eftir. Hann
fór beina leið inn í baðherbergi, og eftir litla stund
var hann farinn að blístra glaðlega.
Ásta var að leggja diskana á borðið, þegar Karlsen
kom fram, hún þorði ekki að líta á hann.
„Ertu reið, Ásta?“ spurði hann lágt rétt við eyra
170 Heima er bezt