Heima er bezt - 01.05.1962, Side 35

sældarlegt. Engjar óþrjótandi, ýmist mýrar eða vall-
lendisbakkar, hvernig sem viðrar nógar slægjur. Þegar
þerritíð er, þá slær maður í mýrunum. En í rosa hjakk-
ar maður á bökkunum. Þar er líka drjúg eftirtekjan,
þótt grasið sé ekki hátt. En það er þétt og gott, reyr-
gresi, töðugresi. Og hvergi eru fjöllin fallegri en frá
Bökkunum. Sumum gæti kannske fundizt bruninn
óprýða, kolsvartur og svo ósléttur, að þar er engum
manni né skepnu fært yfir, nema fuglinum fljúgandi.
En hið merkilega er, að bruninn hefur sína fegurð, þótt
ótrúlegt sé. ETann stingur svo kynduglega í stúf við
umhverfið, að manni liggur við að brosa. Og þótt
gömlu fólki finnist einhver óheill hvíla yfir honum og
illt hljóti af honum að stafa, þá er ekkert vit í að láta
slíkt og þvílíkt á sig fá. Það er eingöngu vegna hörm-
unganna, sem dundu yfir aumingjans fólkið um Eld.
Sumt af því náði sér aldrei til fulls aftur þótt það
skrimti. Það var að æra óstöðugan að hlusta á allar
hörmungar þess eða allt, sem því gat dottið í hug. Og
hvað, sem hver sagði, þá var fallegt á Bökkunum. Það
hafði hann bezt séð í vor, þegar hann var að byggja.
Hvergi er fallegri fjallasýn.
Það var ekki furða, þótt Brynjólfur væri broshýr,
þegar hann spígsporaði niður stíginn fyrir framan
amtshúsið með byggingarbréfið f\ rir Bökkunum upp
á vasann. Það lá við, að hann langaði til að veifa því
upp í loftið, þessu byggingarbréfi, framan í alla, sem
hann kynni að mæta. Það verður gaman að sýna
Kristínu þetta bréf. Það verður garnan að sjá framan
í tengdapápa. Og það verður gaman að sjá framan
í.... En hver var að korna þarna upp stíginn? Sá, sem
þar var á ferð, var meðalmaður á hæð, gildur nokkuð
og snaggaralegur. Hann vrar innskeifur og hjólbeinótt-
ur og hossaðist dálítið, þegar gekk. Hann var með
kúflítinn hatt, en barðastóran. Hann var með rauða
skeggskúfa í vöngum, en hár svo sítt, að það sat á
treyjukraganum. Hann var rauður í framan og kringlu-
leitur, nefið lítið og ennið frernur lágt. Og með því
að skeggskúfarnir voru miklir og úfnir, en maðurinn
rakaður um varir og höku og hakan ekki stór, virtist
andlitið allmiklu meira á þverveginn. Hann hélt á tré-
svipu með langri leðuról. Vingsaði hann handleggnum
svo ólin slóst franr og aftur. Það var ekki um að villast,
þetta var enginn annar en signor Jón Bárðarson hinn
ríki á Skarði. — Þóttist hann nú sjá á svip Brynjólfs,
að búið væri að byggja honum Bakkana.
Þcir mættust neðarlega á stígnum. Yarð fátt um
kveðjur. Nú var Jóni ekki hlátur í hug. Hann rak
Brynjólf í gegn með augunum, en Brynjólfur sætti
lagi og steig ofan á svipuólina um leið og hann gekk
fram hjá, svo Jón missti svipuna niður á stíginn. Og
þar cð talsvcrð ferð var á Skarðsbóndanum, steig hann
tvö þrjú skref áfram áður en hann fékk numið staðar.
Sncri hann þá við, eldsnöggt, þreif svipuna upp af
stígnum og hóf hana hátt á loft, rétt eins og hann vildi
láta hana ríða í höfuð Brynjólfi. En Brynjólfur var úr
hiiggfæri og ekki hægt að hlaupa á eftir honum með
því að maður var þarna fyrir framan Amtshúsið, en
Brynjólfur frár á fæti. Og skildi þar með þeim.
Eigi fara sögur af því, hvernig Jóni Bárðarsyni var
tekið á skrifstofu Amtsins. Hitt er vitað, að hann kom
austur í Skarðssveit þremur dögum á eftir Brynjólfi,
og þótti ekki borubrattur. Var þá komið í almæli,
hvert erindi þeirra beggja hafði orðið. Þótti Brynjólf-
ur hafa vaxið mjög af förinni, en Skarðsbóndinn minnk-
að að sama skapi. Fór nú sem oftar, að menn hnigu á
sveif með þeim, sem sigurinn bar úr býtum. Þótti
mönnum sá ríki hafa fengið fyrir ferðina. Þótti mönn-
um það mátulegt. Yfirgangi þeirra á Uppbæjunum,
Jóns á Skarði og Guðmundar í Hvammi, hafði að lok-
um verið hnekkt, sem betur fór. Var gaman, að til
þess skyldi hafa orðið ungur maður, næstum ungling-
ur. Svo að ekki hafði lagzt mikið fyrir kappana að lok-
um. Urðu nú margir til að rétta Brynjólfi hjálparhönd,
sem áður höfðu hlegið að fyrirtæki hans. Svo honum
gekk fyrr en varði að reisa. Einn maðurinn kom í dag,
annar á morgun. Þeir voru jafnan tveir og þrír með
Brynjólfi. Margir þeirra voru ungir, á svipuðum aldri
og Brynjólfur sjálfur. Gekk nú allt jöfnum höndum
að reisa og smíða, enda enginn efi lengur, að bærinn
yrði búinn um Jónsmessu. Var ákveðið, að þau skvldu
gefin saman, Kristín og Brynjólfur, sunnudaginn í
elleftu viku sumars. Yrðu menn þá komnir úr kaup-
staðnum, eða úr ferðunum eins og það var kallað, er
farið var með ullina í kaupstaðinn á vorin, en það var
aðalverzlunarferð ársins, og tók þessi kaupstaðarferð
tvær vikur.
Brynjólfur gat komið sér undah því að fara í ferð-
irnar í þetta sinn. Faðir hans og bróðir tóku af honum
hestana og ullina og lofuðu að verzla fvrir hann. En
brúðkaupsveizlan skyldi haldin á Syðri-Völlum, hjá
foreldrum brúðarinnar. Sá Ólöf Ólafsdóttir, móðir
Kristínar, um allan undirbúning veizlunnar og gat hann
ekki verið í betri höndum. Hafði hún sagt Brynjólfi,
að hann þyrfti ekki um veizluföng að hugsa, væri
henni geðfelldast að leggja þau til sjálf, er síðasta dótt-
ir hennar gengi nú í hjónaband og hyrfi af heimilinu.
Gaf hún jafnframt í skyn, að þetta væri fyrir Kristínu
gert, en enga aðra. Brynjólfur lét það allt gott heita.
Allt var þetta gert og margt fleira til þess að auðvelda
og flýta fyrir Brynjólfi með bvggingarnar. Gekk mað-
ur undir manns-hönd. Var reynt að sjá fyrir öllu. Það
gekk svo langt t. d., að nokkru eftir sauðburð sló
Brynjólfur upp færikvíum suður á Bökkunum. Síðan
vóru reknar þangað ær þeirra Brynjólfs og Kristínar,
þær er borið höfðu fyrst. Þar á meðal var lambakóng-
urinn frá Syðri-Völlum, en hann var undan á, sem
Kristín átti. En er ærhar og lömbin voru komin suður
að Bökkunum, var tekið til og stíað. YTar tilgangurinn
með þessu tvíþættur. í fyrsta lagi, að venja ærnar sem
fyrst við nýju heimkynnin og spekja þær þar, enda
sjálfsagt að færa þar frá þeim, er þar að kæmi. í öðru
lagi hafði einhverjum hugkvæmzt, að það kynni að
koma rækt í völlinn kringum bæinn að stía þar um
Heima er bezt 175