Heima er bezt - 01.02.1963, Side 33

um leið og vandamálin voru hugsuð og rædd. Það var
bakað pottbrauð, það voru bakaðar kökur eða flat-
brauð. Það voru steiktar flatkökur. Það var bakað jóla-
brauð, það voru steiktar kleinur og lummur bakaðar á
laugardagskvöldið. Hangikjötið var soðið á föstudag.
Aðalveizlumaturinn átti að vera stórsteik og hangikjöt,
flatbrauð, pottbrauð, og svo ostur, smjör og flot, að
ógleymdum kakkþykkum rúsínugraut. Þá hafði hús-
bóndinn komið með hressingu handa gestum, er hann
kom úr kaupstaðnum.
Já, það var mikið að snúast. Svo mikið, að húsfreyj-
an vissi naumast, hvað hún átti að gera. Lá við að henni
fyndist sér vera ofaukið, kannske ekki alveg að ástæðu-
lausu. Því að svo var mál með vexti, að raunverulega
voru húsfreyjurnar þrjár þessa dagana á Bökkunum.
Jafnaðarlega mátti heita svo, að þær væru tvær, Kristín
og Guðrún. Og nú hafði sú þriðja bætzt við, nefnilega
Ólöf á Syðri-Völlum, sem þessa stundina var allt í öllu
á Bökkunum eins og heima hjá sér. Kristínu fannst allt
í einu hún vera aftur orðin heimasæta. Þegar tvíbur-
arnir voru sofnaðir, fór hún austur í skemmu til Brynj-
ólfs. Var hún létt á fæti og hélt á legli í annarri hendi
með köldum drukk. Hún vissi, að fátt þótti Brynjólfi
betra að fá en sýrudrukk, er heitt var í veðri og hann
að keppast við vinnu. Enda tók hann nú við leglinum
tveim höndum og setti á munn sér og teygaði stórum;
sagði síðan og dæsti:
„Þetta var gott.“
Kristín litaðist um í skemmunni. Hafði hún tekið
stakkaskiptum. Var Brynjólfur að Ijúka við að slá sam-
an borðum og bekkjum. Ekki seinna vænna, því að nú
var langt liðið á laugardag. Gengu þau nú út í sumar-
blíðuna og löbbuðu norður á tún. Þar voru nokkrir
flekkir, sem Brynjólfur ætlaði að fara að taka saman.
Þau voru að ræða um veizluna og undirbúning henn-
ar. Brynjólfur fór eitthvað að minnast á kostnaðarhlið-
ina. En Kristín vildi ekki heyra um það talað.
„Það situr illa á þér,“ sagði hún í fullri alvöru, „að
tala svona, og þurfa ekkert að kosta til brúðkaupsveizl-
unnar okkar. Veiztu hvað mamma sagði við mig, og ég
veit, að pabbi er líka sömu skoðunar.“
„Hvað var það?“ sagði Brynjólfur.
„Það var það,“ sagði Kristín, „að með þessari veizlu
eigum við að skapa okkur sess í hreppnum. Frá og með
deginum á morgun á heimili okkar að komast í tölu
myndariegustu bæja sveitarinnar. Er það kannske ekki
nokkurs virði?“
Ekki gat Brynjólfur neitað því.
Þau voru nú komin norður að á og settust niður á
sama blettinn og sunnudaginn góða í fyrravor, þegar
þau skruppu fram að Bökkunum rétt fyrir brúðkaup-
ið. Þau minntust þess nú og rifjuðu upp hitt og þetta,
er borið hafði fyrir þau þann dag.
„Manstu, þegar við lágum hér á blettinum? Manstu
eftir flugusöngnum? “ sagði hún, „hvað hann var yndis-
legur.“
Jú, Brynjólfur var ekki búinn að gleyma því.
„Og manstu líka eftir lambinu mínu og árans hrafn-
inum? “
„Já,“ sagði Brynjólfur, „og þarna sérðu annan koma,“
bætti hann við og benti á hrafn sem kom svífandi með
útbreidda vængi og renndi sér í boga yfir flekkina, sem
Brynjólfur ætlaði að fara að raka saman.
„Já, þetta er góður hrafn,“ sagði Kristín, „og spáir
þerri.“
Brynjólfur horfði um stund eftir hrafninum. Svo stóð
hann á fætur, leit til fjalla og í kringum sig og sagði:
„Það bregzt ekld, það verður þerrir á morgun.“
„Sem betur fer,“ sagði Kristín. Hún var nú staðin
upp líka og bjó sig til að fara. Þó staldraði hún enn við
til þess að ræða við hann um morgundaginn.
Þegar fólk kæmi frá kirkjunni, átti það að setjast til
borðs. Að sjálfsögðu myndi borðhaldið standa yfir all-
langan tíma. Að því búnu var meiningin, að fólk
skemmti sér úti á túni fram eftir kvöldi. Var það aðal-
lega með það fyrir augum, að dregið var að skíra þang-
að til sunnudaginn í 14. vikunni, því að þá var gert ráð
fyrir, sem og varð, að búið yrði að hirða af túninu.
Seint um kvöldið átti svo að setjast til borðs aftur
og drekka kaffi með bakkelsi. Var ekki búist við, að
því yrði lokið fyrr en komið væri fram á nótt. Myndu
menn þá fara að tínast á brott.
„Og mjaltimar,“ sagði Brynjólfur, „hvernig fer með
þær?“
„Það er búið að ganga frá því öllu saman,“ sagði
Kristín. „Manga vill endilega mjólka æmar, en Gvend-
ur smala. Sveinld ætlar að sækja beljumar og Gunna
mjólkar þær. En nú verð ég að fara heim, tvíburarnir
era kannske vaknaðir.“
Og svo sveif húsfreyjan af stað til bæjarins, baðandi
út höndunum eins og vængjum. En húsbóndinn tók
hrífuna sína og fór að raka saman flekldna.
Snemma morguns sunnudag var fólkið farið að hreyfa
sig á Bökkunum. Margt var enn ógert. Og snemma
þurfti að leggja af stað til kirkju, því að ekki kom til
mála að ríða hart með ungbömin. Og alveg bannað,
að menn kæmu á harða spretti á eftir þeim, sem reiddu
bömin. Því að þá gætu hestamir, þótt stilltir væru og
vitrir, ef til vill gleymt sér og tekið sprettinn líka áður
en nokkurn varði. í stuttu máli, það gæti valdið slysi.
Þetta sagði hún Ólöf, og ekki meira um það.
Enda gekk ferðin til kirkju slysalaust. Nema hvað
Skjóni hnaut í ánni á heimleið, öllum til mildllar undr-
unar. Það var ekki einleikið. Það lá við, að Ólöf hryti
úr söðlinum með Kjartan litla í fanginu. Ekld var þetta
því að kenna, að neinn kæmi á harða spretti á eftir.
Það var öll varúð viðhöfð með það. í fyrsta lagi höfðu
þau Ólöf og Brynjólfur lagt af stað frá kirkju um leið
og búið var að blessa yfir söfnuðinum. Hafði maður
haft hestana tilbúna við sálarhliðið. Þurfti ekki annað
en stíga á bak. Þá lögðu og af stað Kristín og Guðrún.
En þær riðu strax á undan. Kjartan aftur á móti, á
Syðri-Völlum, fylgdist með þeim Ólöfu og Brynjólfi,
Heima er bezt 69