Heima er bezt - 01.02.1963, Síða 39

145. Ég þríf kassann og hleyp ofan á
bakkann. Og nú er ekki tími til að hugsa
um neinar varúðarreglur, — og heldur
ekki neitt til að fleyta mér á yfrum! Ég
bið fyrir mér í skyndi og steypi mér síð-
an í vatnið.
146. Mér miðar nú heldur seint áfram
á sundinu, þar sem ég verð að hafa kass-
ann undir annarri hendinni. Og á með-
an hleypur þessi kumpáni Flökku-Jóa
yfir sundið á trjástofninum og síðan eft-
ir bakkanum í veg fyrir mig.
147. En nú kemur Mikki til skjalanna.
Hann nær landi á undan mér og hleyp-
ur þegar í veg fyrir náungann og reynir
að stöðva hann. Og meðan þeir eigast
við, kemst ég í land með kassann.
148. Þegar ég er búinn að smeygja mér
í fötin, tek ég sprettinn út í þéttan og
dimman skóginn án þess að athuga
minnstu vitund í hvaða átt ég fer. Og
þannig hleyp ég í blindni góða stund.
149. Þegar ég þykist muni vera kominn
nægilega langt burt frá eltingarmannin-
um, kalla ég á Mikka, og óðar hættir
hann að fást við stigamanninn og kemur
á sprettinum í áttina til mín.
150. Til þess að villa sem mest um fyr-
ir ofsóknarmanni mínum fer ég í þver-
öfuga átt við leiðina heim til mín. Og
þegar ég hefi gengið nokkra kílómetra
sný ég við og held heim á leið.
151. Þetta verður löng og þreytandi
skógarganga fyrir okkur báða. Og loks
undir morgunn er ég komiiin í heima-
hagana, og þá er ég nú heldur en ekki
glaður. Ég herði nú gönguna og hlakka
til að koma heim.
152. Mér verður gengið fram hjá gam-
alli hlöðu, og í sömu svifum kemur þar
þjótandi út úr einhverju skúmaskoti
mannvera nokkur, sem kippir kassanum
undan handleggnum á mér. Ég sé óðar,
að þetta er Flökku-Jói.
153. Ég kalla á Mikka, en hann hefur
hlaupið heim á undan mér og heyrir
ekki til mín. Og með grátinn í hálsinum
sé ég Flökku-Jóa hlaupa burt með pen-
ingana, sem ég ætlaði að gleðja gamla
skógarvörðinn með.