Heima er bezt - 01.02.1965, Síða 32

— Me-e-e, jarmaði Harpa enn hærra, ákveðin í að
svara með þessu eina orði öllu því sem Hanna segði
við hana.
Þá var bankað í rúðuna, og Hanna leit við. Höfuð
ömrnu kom í ljós, hún var reiðileg á svipinn, og Hönnu
þótti vænlegast að þau þremenningarnir hefðu sig sem
fljótast á brott.
Uppi í bæjarsundi lauk Hanna loks við að klæða sig.
Neró var latur, lá fram á lappir sínar og lézt sofa. Hann
var þó vel vakandi í hvert sinn, sem fluga gerðist of
nærgöngul við trýnið á honum, skellti hann þá skolt-
um, svo small hátt í, oftast slapp þó fórnardýrið, en
fyrir kom að Neró varð fengsæll og brosti þá með
ánægjusvip.
Hanna lagðist endilöng með hendur yfir augunum, —
en hve tíminn var lengi að líða. Ætlaði fólkið aldrei að
vakna? Hana dauðlangaði svo til að sjá, hvort strák-
arnir hefðu breytt um lit um nóttina, en hafði þó óljós-
an grun um, að það gæti þó ekki átt sér stað. Aldrei
hefði hún séð grænan mann fram að þessu, ekki gulan
heldur.
En hve golan var hlý og grasið í bæjarsundinu mjúkt.
Það var varla hægt að halda sér vakandi, enda fór svo
fyrir Hönnu litlu, að hún steinsofnaði og vaknaði ekki
fyrr en Sonja stóð hrópandi niður á hlaðinu, og þá var
komið langt fram yfir fótaferðatíma.
— Halló, vinkona, hæ, hæ, komdu nú! hrópaði Sonja.
— Sæl! sagði Hanna María feimin, hún kom sér
hvorki að því að segja halló eða hæ. Hún var ekki vön
svona kveðjum.
— Hvað varstu að gera þarna uppi? spurði Sonja
forvitin.
— Ekkert, svaraði Hanna.
— Það var skrítið, en nú skulum við koma og leika
okkur við Neró og Hörpu, þangað til ég þarf að fara
að passa Sverri. Það eru nú ljótu vandræðin að verða
alltaf að drasla honum með sér.
— Er hann óþægur? spurði Hanna.
— Jahá, það er hann, geri ég ekki allt sem hann vill,
þá bítur hann mig bara.
Hanna varð alveg undrandi, hún hafði ekki haft hug-
mynd um, að lítil börn gætu átt það til að bíta eins
og hundur.
Sonja tók í hönd Hönnu, og þær leiddust upp túnið.
— Nú eru pabbi og Ninna komin, og líka strákarnir.
Þau komu í nótt masaði Sonja.
Hanna María stakk allt í einu við fótum: — Nú ætla
ég ekki heim í bæ, sagði hún ákveðin.
Hvers vegna ekki?
— Það er ekki hægt að vera þar, sem allt er troðfullt
af strákum, muldraði Hanna.
— Hvaða vitleysa, eins og maður taki nokkuð mark
á þó strákar stríði manni, sagði Sonja með fyrirlitningu.
— Annars eru þeir ekki sem verstir, hélt hún áfram, að
minnsta kosti eru Áki og Benni ágætir. Áki er nú
skárstur, það er líklega af því hann er Ijótastur af okk-
ur. Þegar ég gifti mig, ætla ég að fá mér ljótan mann.
— Nei, því trúi ég ekki, sagði Hanna undrandi.
Mundirðu vilja eiga eins ljótan mann og Hinrik?
— Hvaða Hinrik? spurði Sonja.
— Hann Hinrik sem bjó hérna í heimabænum. Hann
var svo ljótur, að það er ekki til Ijótari maður.
— En var hann þá ekki góður?
Hanna hugsaði sig vel um, en svo varð hún að játa,
að Hinrik væri bezti maður sem hún þekkti, fyrir utan
afa, auðvitað.
Látra-Sæmundur . . .
Framhald af bls. 66. --------------------------
En misjafnt um ævi þú margt hefur reynt,
hver mundi það allt vilja greina?
Það allt er nú búið og liggur ei leynt,
að líf fyrir brauð gaf þér steina.
Þó gat það á veg þinn þær blómrósir breitt,
sem báru þér dýrra en kóngar fá veitt,
og ánægju áttirðu nó(g)a,
þótt auðæfin fylltu ekki ló(f)a.
Á ólgandi hafinu er ekkert að sjá.
Skal enginn nú þora að veiðum?
Hún Póla er naustuð með reiða og rá
og ryðguð er byssan í skeiðum.
Þeir efa það margir, að eigirðu hrós,
en ég hygg að berlega komi í ljós,
að fallinn er farkappinn snjalli
og forðinn er minnkandi í hjalli.
Og sæirðu leikinn, sem hrepparnir há1)
um, hver eigi leifarnar þínar,
— til virðingar sér, hvort þeir vilja þeim ná,
það veit ég ei, óðar en dvínar —.
Þeir berjast nú um það, hvar borinn þú sért
sem bam inn í heiminn, því mikils um vert
er, að gefa ekki eyri með gati,
þótt gnægð sé af krásum á fati.
En samvistum lokið við Sigurð er nú;
hann sjálfur er horfinn í geiminn.
Að eilífu hggur nú brotin sú brú,
sem batt ’ann við lífið og heiminn.
Nú allir við vottum þér þakklætisþel,
því þú skemmtir okkur svo Ijómandi vel,
og hundraðfalt húrra við köllum,
svo hátt, að það dunar í fjöllum.
(Kvæðið er eftir munnlegri heimild, aðallega frá
Trausta Jóhannessyni, Ásgarði, Hauganesi.)
76 Heima er bezt
1) há r= heyja.