Heima er bezt - 01.01.1966, Qupperneq 35

þessa breytingu ekkert nánar að sinni. Hún reynir í
öllu að hjálpa fósturdóttur sinni við undirbúning ferð-
arinnar, og umvefur hana ástúð sinni og nærgætni sem
ætíð áður. Og hratt flýgur stund....
Nanna er ferðbúin í Frakklandsför sína. Faðir hennar
og fósturmóðir aka með henni til flugvallarins ásamt
Þráni bróður hennar, sem nú er orðinn stúdent og ætlar
að hefja guðfræðinám á komandi hausti. Þráinn er glæsi-
legur piltur, gáfaður og háttprúður, og á milli þeirra
systkinanna hefir ætíð verið mjög innilegt samband.
Flugvélin er albúin að leggja af stað, og farþegar
teknir að streyma inn í hana. Nanna og fjölskylda henn-
ar eru komin, og kveðjustundin runnin upp. Nanna
virðist glöð og örugg hið ytra og hlakka til ferðarinnar.
Fyrst kveður hún föður sinn og bróður, en síðast vefur
hún örmum sínum um háls Sigurrósar, og hana er þyngst
að kveðja. Nanna hefir þó fullt vald yfir tilfinningum
sínum eins og áður, og lætur ekki bera á neinni óþarfa
viðkvæmni.
En er hún hefir lokið kveðjum sínum, hvíslar hún
að Sigurrós í miklum flýti:
— Um eitt ætla ég að biðja þig að skilnaði, elsku
mamma, það er að gefa engum upp heimilisfang mitt
erlendis, þó að þú verðir beðin þess. Má ég treysta því,
að þú gerir eins og ég bið þig nú?
Um leið og Nanna hvíslar þessum orðum, mætast
augu þeirra Sigurrósar, og þar les Sigurrós að baki
þessarar einkennilegu beiðni mikinn og viðkvæman
leyndardóm, sem hún fær enga skýringu á að þessu
sinni.
— Já, vina mín, þér er alveg óhætt að treysta því,
svarar Sigurrós með undrun, en jafnframt með einlægni
í rödd sinni.
— Ég geri það líka! Nönnu tekst að brosa glaðlega
að skilnaði, og síðan snarast hún upp í flugvélina eins
og örskot án þess að gefa Sigurrós nokkurt færi á að
spyrja sig nokkurs frekar.
Þetta er Nönnu þungbær stund, en á þennan hátt
varð hún að leika lokaatriðið í þessu erfiða uppgerðar-
hlutverki sínu hér heima. Og nú er því lokið, hvað svo
sem framtíðin kann að færa henni í framandi landi.
Dyrum flugvélarinnar er lokað. Hún hefur sig til
fiugs og hverfur brátt inn á brautir blárra geima....
Fjölskylda Nönnu ekur heimleiðis. Sigurrós situr
djúpt hugsi á heimleiðinni og hugleiðir síðustu beiðni
fósturdóttur sinnar. Hún veltir fyrir sér því, sem hún
las í augum hennar á skilnaðarstundinni: — Er nú stúlk-
an hennar hætt að hafa hana að trúnaðarvini sínum eins
og áður? Hvað hefir komið fyrir Nönnu, og hví vill
hún leyna heimilisfangi sínu erlendis? Ef til vill er
leyndarmálum hennar þannig varið, að hún geti ekki
einu sinni trúað mömmu sinni fyrir þeim.
— Elsku stúlkan mín, hugsar Sigurrós klökk. Mamma
skal alltaf biðja góðan Guð fyrir velferð þinni. Hans
vegir eru órannsakanlegir okkur til blessunar. — Gefðu
engum upp heimilisfang mitt erlendis! — Þetta var ein-
kennileg bæn að skilnaði — og leyndardómsfull. En
hún gaf Nönnu loforð um fullan trúnað í því máli. Og
henni skal hún aldrei bregðast.
XI
ÓVÆNT VONBRIGÐI OG UNG SORG
Magnús lögmaður og Erla koma bæði heim að þessu
sinni í bifreið Magnúsar og verða samferða inn í húsið.
Frú Klara er vöknuð fyrir góðri stundu og komin niður
í eldhúsið til þess að framreiða kvöldverðinn. Hún hefir
á ný náð sínu venjulega hugarjafnvægi, en hún er ó-
venju máttfarin, og henni líður allt annað en vel. En
hún skal ekki játa vanlíðan sína fyrir neinum, heldur
koma fram eins og ekkert hafi í skorizt á þessum degi,
og allt hafi verið með felldu um brottför Nönnu af
heimilinu.
Frú Klöru er alveg ókunnugt um, hvað til sé af mat-
föngum heima, því það hefir Nanna séð um að öllu
leyti, og hún sjálf ekki þurft að hafa neinar áhyggjur
af slíku, síðan hún kom heim af sjúkrahúsinu. Hún
skoðar fyrst hvað ísskápurinn hafi að geyma, og verður
þar sannarlega ekki fyrir neinum vonbrigðum. Sjálf
hefir hún aldrei gert meiri né hagsýnni innkaup en þar
gefur að líta. Það getur hún ekki annað en viðurkennt
fyrir eigin samvizku sinni. En hún hrindir því óðar úr
huga sínum, ásamt öllu öðru, sem Nanna hefir fyrir
hana gert, og ætlar aldrei að hugleiða það framar. Hún
tekur fram það, sem fljótlegast er að framreiða til
kvöldverðar og kveikir síðan á eldavélinni óstyrkum
höndum.
En nú er frú Klara ekki lengur alein í húsinu. Maður
hennar og dóttir koma samtímis inn í eldhúsið til henn-
ar og nema þar staðar. Þau heilsa henni og spyrja síðan
einum rómi, er þau sjá að hún er ein við eldhússtörfin:
— Hvar er Nanna?
— Hún fór héðan alfarin í dag, svarar frú Klara eins
blátt áfram og eðlilega og henni er unnt.
— Farin! segja feðginin bæði í samróma undrun.
— Og hver var ástæðan fyrir svo óvæntri brottför?
spyr Magnús lögmaður og horfir rannsakandi á konu
sína.
— Stúlkan var ekki ráðin hér neinn vissan tíma, eins
og þú veizt, og nú get ég sjálf annazt um heimili mitt
með aðstoð Erlu, svo að það varð að samkomulagi hjá
okkur í dag, að hún fengi sig lausa úr vistinni, svarar
frú Klara í léttum, leikaralegum tón, sem henni er síður
en svo eðlilegur, en nær þó tilgangi sínum að þessu
sinni.
— Það var heppilegt, að mánaðamót skyldu einmitt
Heima er bezt 31