Heima er bezt - 01.01.1966, Side 37

MAGNEA FRÁ KLEIFUM:
HANNA MARlA
og villingarnir
FVRSTJ HLUTI
I.
Kátt er í koti.
„Já, Hanna mín.“
„Hvernig heldurðu að þau séu?“
„Þau hver?“
„Krakkarnir sem eiga að koma hingað.“
„Já þau.“
„Afi.“
„Ha -?“
„Afi.“
„Já, Hanna mín.“
„Hvemig era þau, sagði hann þér það?“
„Hann hver?“
„Nú, presturinn.“
„Æi lambið mitt, lofaðu mér nú að lesa ofurlitla stund
í friði, svo skal ég svara öllum þínum spurningum á
eftir.“
„Lofarðu því?“
„Já, já.“
„Upp á æru og trú?“
„Já, já,“ sagði afi óþolinmóður, „og farðu nú hróið
mitt og talaðu við Neró um þetta, eða við Sonju.“ Svo
faldi afi sig aftur á bak við dagblaðið sem hann var að
lesa, en Hanna gekk út.
Amma hafði lagt sig miðdegislúr fyrir ofan afa, svo
enginn var í eldhúsinu. Þar stóð sykurkerið á eldhúss-
bekknum og tveir bollar hjá. Afi og amma höfðu auð-
sjáanlega fengið sér molasopa, áður en þau lögðu sig.
Hanna horfði á sykurkerið, — ætti hún að fá sér mola?
Það þyrfti enginn að vita það. Jú, Guð, hann sá allt. En
gat nú Guð séð í gegnum svona þykka torfþekju? Nei,
það var ómögulegt, — og ef hún stæði nú fyrir glugg-
anum, svo hann gæti ekki séð þar inn? Hanna horfði
löngunaraugum á molana svo hvíta og gimilega. Síðan
andvarpaði hún ofurlítið, setti hendurnar aftur fyrir
bak og gekk hægt í átt til dyranna.
Neró lá í gluggatóftinni og svaf. Hanna María lagð-
ist niður hjá honum og strauk mjúka feldinn hans. Voða-
lega voru hárin á honum heit, það mátti víst ekki miklu
muna að það kviknaði í honum.
„Er þér ekki voðalega heitt, viltu koma í bað?“ hvísl-
aði hún í lágum hljóðum. Neró og hún máttu semsé
aldrei tala hátt í gluggatóftinni, þegar afi og amma sváfu
miðdegisblundinn sinn, því þau höfðu alltaf gluggann
opinn til að fá gott loft inn. En hávaða vildu þau ekki
hafa, það hafði amma margsagt, og stundum rekið þau
burt, ef þau gleymdu að hlýða henni.
Neró sperrti eyrun. Koma í bað, jú víst vildi hann
það. Væri hann nógu blautur, létu flugurnar hann í
friði, og nú voru þær einmitt óþarflega nærgöngular.
Hann reis á fætur og teygði sig vel og vandlega. Það
var hans leikfimi. Svo geispaði hann svo hroðalega, að
Hanna María sá alveg niður í kok á honum.
Hvílíkar tennur. Ekki vildi hún lenda á milli þeirra.
Lá við að henni væri um og ó.
„Heyrðu Neró minn, þarf ekki að draga eitthvað af
þessum tönnum úr þér? Ertu ekki farinn að fá tann-
pínu í þessar hvössu?“ spurði hún.
Neró lokaði munninum með háum skelli og hremmdi
um leið stóra flugu.
Hanna horfði hugsandi á hann. Svo sannarlega var
hann ekki með tannpínu, þá hefði hann ekki skellt
munninum svona fast aftur heldur lokað honum ósköp
varlega, eins og Hallfríður hafði gert, þegar hún var
með tannverk.
Þau tóku sér góðan sundsprett og lögðust svo í sand-
inn hvítan og þurran.
„Hvemig heldur þú að það verði að hafa tvo krakka
hér, kvölds og morgna og miðjan dag?“
Neró horfði á Hönnu alveg hissa, eins og hann vildi
segja: — Hvaða krakkar eru það nú, sem þú ert að tala
um?
Hanna hélt áfram og horfði uppí sólina gegnum grænt
gler.
„Þú veizt að það eiga tveir krakkar að koma hingað,
strákur og stelpa. Þau eru systkini og hálfvitlaus, grey-
in, sagði presturinn. Það var einmitt presturinn sem bað
afa fyrir þau, manstu það ekki?“
En Neró mundi ekki neitt. Hann hafði ekki fengið
að vera inni í stofu hjá prestinum eins og Hanna María.
Reyndar hafði henni verið sagt að fara út og leika sér,
Heima er bezt 33