Heima er bezt - 01.01.1980, Side 16

Séðyfir Vaglaskóg. Ljósm. B. Sig.
Það haustar. Frostnóttin fyrsta
skilur eftir sig bliknuð blöð. Einstök
tré skera sig úr, ljósgul á dökkgrænum
hlíðarfeldinum, séð úr fjarlægð. Og
litunum fjölgar smátt og smátt. Loks
verður skógurinn „þúsund litur."
Einstök ár — kanske tvö til fjögur á
heilli mannsævi — bera mjög af um
litadýrð, verða ógleymanleg. — Eða
eru það máske hughrif á örlaga-
stundum, sem villa sýn og veita var-
anlegt gildi?
Laufvindar: Er þetta mjúkláta,
hugþekka orð einkaeign norðlenskra
dala? Það laðar fram minningar um
lauffall við vissar aðstæður: — Sunn-
anáttin ríkir. Regnið dynur handan
jökla og skúrir leiðir með fjöllum
niður í daladrög. En norður í skógun-
um er þurrt — jafnvel sólskin. Það
þýtur í trjátoppum við og við, og
snarpir vindsveipir þyrla laufi yfir
hálfsölnuð grös. Á milli slær í logn. —
Ef til vill kyrrir með kvöldinu. Rísl
laufanna hljóðnar, þó að enn svífi eitt
og eitt þeirra til jarðar. Það er sem
skógurinn varpi öndinni í bið eftir
þráðri hvíld.
Síðhaustið þokast nær. Frostþeli
kemur í svörðinn. Greinar trjánna
standa naktar, og það er líkt sem þau
stirðni, tapi sveigjanleik sínum og
mýkt:
„Þú skilur það, Vaglaskógur,
að skammæ er lífsins gjöf.
Þá leggurðu vor þitt og vonir
í vetrarins marmaragröf.“
Svo segir séra Helgi Sveinsson aft-
ur.
Bráðum fellur fyrsti snjórinn.
Veturinn í skóginum á einnig sína
fjölbreytni. Það snjóar — snjóar
kanske dag eftir dag. Skógurinn
drúpir undir ofurþunga. Jafnfallin
mjöllin á jörðu niðri getur orðið svo
djúp og laus að engum sé fær.
En tíminn líður og snjórinn þéttist.
Fyrr á árum fengu bændur í sveit-
inni að höggva skóg á haustin, grisja
hann eftir settum reglum. Þeir drógu
viðinn saman í kesti við ruddan veg og
biðu sleðafæris. Þá var hann sóttur og
notaður til eldsneytis og fóðurdrýg-
inda. Slík för gat orðið nokkurt ævin-
týri útaf fyrir sig.
Ef hláka hafði gengið um miðjan
12 Heimaerbezt