Heima er bezt - 01.09.1983, Qupperneq 34

Við vorum glaðir, því nú vorum við að fara heim til
Winnipeg, en þar áttum við fáeina kunningja. Og svo
gladdi það okkur að vera nú lausir við karlinn.
„Já,“ sagði Skotinn, „mig grunar að við séum ekki enn
lausir við hann, og nú mun hann elta okkur eins langt og
staðir hans ná, og það eru um áttatíu mílur.“
Klukkan var um ellefu og okkur var heitt, því veðrið var
svo gott og sólskinið bjart, svo við tökum okkur hvíld utan
við brautina. í því sjáum við mann koma á eftir okkur
keyrandi á bráðfjörugum hesti. Þetta er þá karlinn.
Og er hann hendist fram hjá okkur segir hann: „Vel
gengið, drengir.“ Aðra höndina hafði hann á taumnum en
hina falda undir feldi, sem hann hafði yfir hnjánum, og
vitaskuld hafði hann hlaðna skammbyssu til vara, ef við
hefðum ráðist á hann. Já, nú leist okkur ekki á blikuna.
Honum er líklega alvara, og flest af því sannleikur er við
höfðum heyrt um hann.
Af stað leggjum við nú dálítið hugsandi um okkar hag og
hvað muni nú taka við næst, og er við komum fyrir dálítið
skógarnes, þá sjáum við kofa og þar er sleðinn karlsins
undir hesthúsveggnum.
Dymar á kofanum voru opnar og þar eru allir að borða
miðdegismat, sjálfsagt um 25 menn. Matreiðslumaðurinn
stóð í dyrunum og við biðjum hann að selja okkur mat.
Hann segir ekki neitt, en bendir okkur að koma inn, sem
var og gjört í skyndi og sest að borði.
En þá er karlinn þar fyrir miðju borði og hrópar:
„Þessir menn fá engan mat hér. Út með þá!“
Við sinntum þessu ekki; vorum að krækja í steikarstykki.
Mikill matur var á borðinu: kjöt og kartöflur, brauð og
smjör, kökur og „pie“. Þá hrópar karlinn aftur:
„Út með mennina, segi ég!“
Það kom hik á alla og þeir litu hver framan í annan. Þá
stóð upp sláni einn, stór, sem næstur sat karli, líklega
verkstjóranefnan, og sópar diskunum frá okkur. Hinir
gjörðu það sama, svo borðið var rutt á svipstundu. Guð-
mundur Filippusson náði í kjötstykkið og stakk því undir
hendina. Það sér sá stóri og ætlaði að ná því aftur, en fékk
þá hnefahögg svo hann valt um. Við hinir náðum í slatta af
mat og stungum í vasa okkar, og gott var að vera nálægt
dyrunum þá, því allt ætlaði í slag og helvítis karlinn hróp-
andi að baki:
„Berjið þá út!“
Dót okkar þrifum við og lögðum af stað. Hinir komu út á
eftir okkur og voru að hugsa um að veita okkur eftirför, en
við höfðum byssur og létum glampa á þær. Þá hikuðu hinir
en Skotinn vildi skjóta til þeirra, — hann var nokkuð ör
maður, en við vildum ekki byrja þann leik að fyrra bragði.
Nú var svo mikill bardagahrollur kominn í okkur að við
höfðum ekki lyst á þessum matarbita sem við náðum í,
enda nógur tíminn því löng var leiðin framundan.
Nú er gengið áfram og ekki mikið sagt, og eftir svo sem
tvo tíma verðum við þess varir að karlinn er enn á eftir
okkur. Þá segir sá skoski að best sé að ráðast á hann og
binda hann upp við tré og fella svo tréð ofan á hann, taka
svo hestinn og ferðast eins og menn. Það var honum enginn
fylgjandi í því plani, það var að gera illt verra. í þetta skipti
fór hann framhjá okkur á harða stökki og sagði ekki neitt.
ura kvöldið komum við að kofa og þar var sleði karlsins.
Þar berjum við að dyrum og matsveinn kemur út. Við
spyrjum hann hvort hann geti selt okkur mat. Nei, hann
segist ekki mega það, eigandinn sé hér og hafi harðbannað
sér að selja nokkum mat.
„Getum við fengið að liggja inni yfir nóttina?“
„Nei, það er forboðið líka.“ Þá hrópar karl að baki hon-
um:
„Það eru bara sjötíu mílur að næsta kofa, ef þeir eru þá
ekki hættir og farnir í burtu. Það gerir ykkur gott að labba
það.“
Eitthvað sagði sá skoski við karlinn sem var ekki fallegt,
því þeir skelltu hurðinni aftur. Það þýddi: „Farðu til hel-
vítis!“ eða „Góða nótt,“ sem átti nú betur við að kvöldi
dags. Rétt þegar þeir skelltu hurðinni, sjáum við mann
koma út um bakdyrnar á kofanum með bakka í hendinni,
og veifar okkur að koma. Hann réttir okkur þetta og segir:
„Þetta tíndi ég saman af borðinu meðan karlinn var að
úthýsa ykkur, það eru bara leifarnar af borðinu og það eina
sem ég hafði við hendina. Verði ykkur að góðu.“ Þama var
þá maður með hjartað á réttum stað og komst við af
ruddaskap karlsins.
Þetta kom sér nú vel og tekið með þökkum. Vel hugsað af
vandalausum.
Nú var ekki eftir neinu að bíða og best fyrir okkur að
komast í burtu sem fyrst, og nú var áreiðanlegt að karlinn
myndi ekki elta okkur út í myrkrið, því farið var talsvert að
dimma. Við gengum nú áfram en fannst þetta endalaust,
því við vorum orðnir dauðþreyttir og fótasárir eftir þessa
löngu dagleið. En í kofanum sem gamli maðurinn var að
passa heyið í var eina vonin okkar að komast og hvíla okkur
þar.
Einhvern tíma undir morgun náðum við þangað, alveg
að þrotum komnir. Við reynum hurðina, en hún er læst
innan frá, og okkur leist svo sem einhver myndi vera þar
inni. Og svo heppnir vorum við að gamli maðurinn var þar.
Hann átti að vera farinn fyrir löngu, en einhverra hluta
vegna ekki verið sóttur, — einn komst hann ekki neitt.
Murray hefur haldið að hann væri farinn, annars hefði
hann elt okkur þangað.
Glamli maðurinn varð glaður að sjá okkur og sagðist ekki
vita hvað hann hefði gert þarna einn. Öll umferð hætt, og
svo segist hann vera orðinn matarlaus, sem voru slæmar
fréttir fyrir okkur.
„Allt sem þið finnið hér,“ segir sá gamli, „er ykkur
hjartanlega velkomið. Og það eitt set ég upp fyrir greiðann
að mega elta ykkur til næsta kofa þegar þið farið.“ Og það
var nú sjálfsagt.
Og nú er farið að sjá hvað karl á eftir, og eftir nákvæma
skoðun reyndist það vera eins og hér segir: Tólf pund af
hveiti, hálf síða af beikoni, hálft pund feiti og hálft pund
sykur.
Matreiðslumaðurinn sem með okkur var setur nú á sig
hvíta svuntu og fer að taka til hendinni, og býr til indælis
máltíð úr heimabökuðu brauði og steiktu beikoni. Við
borðuðum þetta með góðri lyst, drukkum teið með og þótti
302 Heima er bezl