Heima er bezt - 01.03.1985, Qupperneq 20

ÁRNI RÖGNVALDSSON
Erfitt námsár
Haustið 1937 fór ég í 3.
bekk Kennaraskóla ís-
lands. Þessi námsvetur
reyndist mér að ýmsu
leyti erfiður og sérstæð-
ur og ætla ég að geta
þess hér að nokkru.
Sumarið áður ætlaði ég
mér að hafa miklar
tekjur með eigin vinnu
til þess að bera uppi
skólakostnaðinn. Þetta
fór þó öðruvísi en
ætlað var.
Um vorið 1937 fékk ég botnlanga-
bólgukast og lá þá heima í Dæli í
Svarfaðardal hjá foreldrum mínum
nokkra daga, en hresstist fljótt og fór
þá að hugsa til hreyfings með vinnu.
Varð sú niðurstaðan, að ég fékk vinnu
við Frystihús Akureyrar. Kalt fannst
mér í klefunum og þoldi ég illa vinn-
una. Ég hafði fæði og húsnæði hjá
þeim heiðurshjónum Helgu Sigfús-
dóttur, frænku minni, og Oddi Jóns-
syni skósmið. Ekki hafði ég unnið
marga daga er ég veiktist eina nóttina
og var fenginn læknir. Var ég fljótlega
fluttur á sjúkrahúsið, gamla spítalann
á Akureyri, en nú er hann horfinn
fyrir mörgum árum. Botnlangabólgan
var aftur farin að angra mig og bjóst
ég því við að verða strax skorinn upp.
En á því varð nokkur dráttur. Komin
var ígerð í botnlangann og hafði ég
alltaf dálítinn hita.
Guðmundur Karl yfirlæknir taldi
mig ekki færan til uppskurðar og
hafði ég ópíumlyf til að líða þolan-
lega. Mér leið aldrei illa. En kraftarnir
Árni M. Rögnvaldsson stundaði
bamakennslu allan starfsferil sinn
víða á Norðuriandi, lengst á Akur-
eyri, um 20 ár.
þverruðu dag frá degi og loks gat ég
ekki lyft höfði frá kodda og gerði
mínar þarfir í rúmið, eins og það var
nú skemmtilegt, en við það réði ég
ekki.
Mér datt aldrei í hug, að líf mitt
væri að fjara út og vissi ég ekki fyrr en
á eftir í hvaða hættu ég hafði verið. En
Guðmundur Karl hafði sagt unnustu
minni, Steinunni Davíðsdóttur — en
við höfðum dregið upp hringana um
vorið — að óvíst væri, hvernig þessu
lyki. Heimsótti hún mig nokkrum
sinnum. Átti hún þá heima á
Stóru-Hámundarstöðum á Árskógs-
strönd og fór hún ríðandi á milli og er
önnur leiðin tæpir 40 km.
Svo kom afturbatinn. ígerðin fékk
afrás í görn og það bjargaði mér. Ég
man það enn, hvað það var dásam-
lega gott að geta teygt úr sér í rúminu
og finna, að nýr og aukinn kraftur var
að færast í líkamann. Enn var ég þó
lengi á sjúkrahúsinu og þetta um há-
sumarið, þegar allt var í blóma og at-
vinnulíf stóð sem hæst.
Loksins komst ég af sjúkrahúsinu
og sagði læknir mér þá, að ef ég fengi
„kast“ aftur, yrði ég strax að leita
læknis og láta fjarlægja botnlangann.
Fór ég nú heim að Hámundarstöðum
meðan mér var að aukast þróttur. Það
voru litlar tekjur eftir sumarið. Hvað
var nú til ráða? Mér var útvegað lán,
svo að ég kæmist í skólann og þangað
fór ég á tilsettum tíma.
Námið gekk með eðlilegum hætti
þar til í byrjun desember. Þá fæ ég enn
botnlangakast að næturlagi og var
strax fenginn læknir og sagði ég hon-
um það, sem á undan hafði gengið.
Hann brást önugur við og hreytti í mig
ónotum fyrir að hafa valdið sér ónæði
og óþægindum að óþörfu um hánótt.
Bar hann joðáburð á eymslin og þar
með var hann farinn með greiðslu
fyrir læknisverk sitt. (Síðar frétti ég lát
hans og var að mér nokkur huggun að
vita hann ekki i tölu lifenda).
Morguninn eftir var fenginn annar
læknir og kvað hann að nú orðið um
seinan að fara í uppskurð og yrði þetta
að líða hjá og sjá svo til síðar.
Fluttist ég nú til mágs míns, Ingólfs
Davíðssonar, en hann vann þá við
Atvinnudeild Háskólans og var ég hjá
þeim hjónum um tíma. Átti ég þar
öruggt athvarf og það kom mér ákaf-
lega vel. Ég reyndi af veikum mætti að
96 Heima er bezt