Heima er bezt - 01.03.1985, Page 30

Mugg, og hundgreyið hljóp fagnandi á undan. Daníel fór
hægt yfir að þessu sinni. Ekkert lá á. Hann rölti suður
mýrarnar og hvarf upp fyrir móabrekkurnar. Þessi kvíði
lagðist enn þyngra á hann eftir því sem lengra var haldið.
Hann nam staðar í Skörðunum og horfði yfir. Á Melborg-
arásnum var hópur hesta, er bar hratt í átt upp að Skörð-
unum. Eitthvert mannhrúgald sat á þeim aftasta og barði
fótastokkinn í ákafa.
Danni faldi sig í snatri á bak við háan klettadrang. Þaðan
gat hann fylgst með, er hersingin fór framhjá.
Hann þekkti hrossin. Þau voru frá Mólendi, bænum
hinumegin Vörðumúlans. En þessi mannvera kom honum
vægast sagt ókunnuglega fyrir sjónir. Fyrst í stað sýndist
hann liggja fram á makka hestsins, en svo var ekki. Þetta
var krypplingur, en fæturna dró hann hér um bil. Höfuðið
var kýtt niður á milli herðablaðanna, og úfinn hárlubbinn
flaksaðist í allar áttir.
Danna leist illa á þessa persónu, og óhugurinn, er sest
hafði að honum, varð nú með fullri vissu ósjálfráð viðvör-
un. Hvaðan kom honum þessi vitneskja? Var þetta einhver
meðfæddur hæfileiki, — nú, eða galli? Hann vissi það ekki.
En eitt var honum ljóst: Að svipað hafði borið fyrir hann
áður. Eitthvað i undirmeðvitundinni tók á móti sendiboð-
um, er gátu gert honum skiljanleg óorðin atvik, enda fann
hann undir eins, að þessi maður myndi eiga það til í fórum
sínum, er bæri að forðast. Hann var svipljótur, næstum
lymskulegur.
Jafnskjótt og krypplingurinn og Mólendisklárarnir fjar-
lægðust, leið honum betur. Það var til samanburðar líkast
því sem hann legði frá sér þunga byrði, er hann hefði verið
að kikna undir. Hann var ekki skrefþungur það sem eftir
var leiðarinnar að Litla-Læk. Nú kannaðist hann við sjálf-
an sig.
Gísli var ekki heima, en Heiðborg tók hestinum vel að
vanda og var fljót með góðgerðirnar.
„Heyrðu annars, Danni,“ sagði hún. „Ég hélt fyrst, að
þetta hlyti að vera kaupamaðurinn á Mólendi, sem væri að
koma þarna, þegar þú stikaðir hér heim holtin.“
„Finnst þér ég svo líkur honum?“ anzaði Daníel fýlu-
lega.
„Ég veit það ekki. Ég hef aldrei séð hann, en sumir segja,
að hann sé svo lappalangur, næstum því eins og könguló.“
Og Borga hló.
„Þá getum við ekkert verið líkir, því eins og þú sérð, þá er
ég fremur lítill," sagði Danni og brosti.
„Þeir segja, að hann sé eitthvað skyldur henni Böggu í
Mjóa-Nesi, Hún kvað hafa ráðið hann að Mólendi,“ sagði
Heiðborg.
„Jæja. Kannski hann sé af þeirri ætt. Þá er hann ólíð-
andi.“
„Nú. Af hverju segir þú það?“
„Af hverju? Ég var nú með henni Böggu í skóla, — ætti
að muna, hvernig hún var. Ráðríkið og frekjan alveg yfir-
gengileg, og ef henni mislíkaði við einhvern. þá nagaði hún
bækurnar hans eða krotaði þær allar, enda var hún venju-
lega kölluð rottan,“ svaraði Daníel.
En hann sá samstundis eftir að hafa verið að rifja upp
þessar endurminningar. Bagga var nú gift ágætis manni og
átti gott heimili. Síst vildi hann verða til þess að spilla fyrir
henni. Annars vissu allir, hvernig hún hafði verið í upp-
vextinum.
Auðvitað var hún ekkert annað en vandræðabarn," við-
urkenndi Heiðborg, „en slíkt átti að vera gleymt,“ bætti
hún við.
„Það eru ekki allt dularfull fyrirbæri, uppvakningarnir,
er fylgja fólki, og sumir hafa kallað þá yfir sig sjálfir. Samt
sem áður finnst mér of langt gengið í slúðri og dómhörku.
Við verðum að hafa það hugfast, að þessir utangarðsmenn
eru líka fólk, rétt eins og við, og enginn er gallalaus,“ ansaði
Daníel.
„Það er alveg satt. Oft eru það einmitt einhver atvik í lífi
þessa fólks, er koma því úr jafnvægi. Það nær sér aldrei,“
hélt Borga.
Hvað hefur þú heyrt um þennan kaupamann þarna á
Mólendi? Hvaðan er hann og hvað heitir hann?“ spurði
Danni.
„Ég hef lítið um hann heyrt annað en það, að hann kvað
vera úr Reykjavík og heita Eiríkur.“
„Er hann kannski sonur hans Eymundar frá Stapa?“
„Nei. Hann er bróðursonur hans, sonur Svavars, sem bjó
í Mjóa-Nesi, móðurbróður Bjargar,“ ansaði Borga.
„Já, þannig er hann skyldur Böggu. En er þetta fólk ekki
eitthvað í ætt við hana Fanney á Hól?“ spurði Daníel.
„Það mun vera, en ég kann ekki að segja frá, hvernig það
er. En hefur þú heyrt eitthvað um uppistandið þarna á Hól
um daginn?“ spurði Borga.
„Nei, það hef ég ekki heyrt,“ sagði hann. „Hvers konar
uppistand var það?“
„Líklega út af þessari stelpu, sem kom þangað í vor. Hún
er einhvers staðar að vestan. Sumir segja, að hún sé skyld
þeim, en ég held, að það sé vitleysa.“
„Hvernig gat hún valdið vandræðum?“ spurði Daníel,
eins og annars hugar.
„Er það ekki svona, þar sem vandalausir eiga í hlut? Er
ekki venjan að troða á þeim minnimáttar? Hún Fanney
lítur stórt á sig, ekki vantar það. Þeir segja, að Bjarni læknir
hafi kært þau fyrir vinnuhörku og illa ferðferð á krakkan-
um, og Þórður hafi misþyrmt henni, svo að hún hafi orðið
að liggja rúmföst um lengri tíma.“
„Heyrðu. Er það kannski sú, sem hann sparkaði í á
æfingaleiknum í Klettakoti í sumar — í staðinn fyrir
bolta?“ spurði hann.
„Já, það mun vera. Sóley held ég að hún heiti. En hvað
um það. Það varð heilmikið um að vera þar um daginn.
Foreldrar hennar komu þangað, en þetta lagaðist allt. Nú
er hún komin af spítalanum aftur og til þeirra Rönku og
Bensa í Klettakoti, enda fer ólíkt betur um unglinga hjá
þeim en á Hól. Þótt karlinn hann Bensi sé eins og hann er,
ekkert nema hryssingurinn og ónotin, þá bætir hún Ragn-
heiður það upp,“ sagði Heiðborg.
Danni minntist þess nú að hafa heyrt á samtal þeirra
Fanneyjar og Jóru Sen fyrr um sumarið. Þær höfðu báðar
verið staddar í veitingaskálanum, þar sem systir hans var
ráðskona. Fanney var að útlista fyrir Jóru, að Barði hefði
106 Heima er bezt