Heima er bezt - 01.12.1986, Síða 14

fí
fyl
Betlehem. Teikn. M. J.
Ó, Drottinn, hvað þín dýrð er stór og fögur,
er dregur þú um loft og jörð og ögur
með ljóssins vendi morguns töframyndir,
þá megindýrð, sem skuggavöldum hrindir.“
Vel fer á því að enda þennan þátt á stuttum kafla úr
ritgerð Björns Th. Björnssonar þar sem hann leiðir lesand-
ann með lifandi lýsingu frá daglegum starfsvettvangi
Magnúsar á staðinn þar sem hann gefur sig listinni á vald:
„Prófessor í guðfræði og formaður Landsbankaráðs, at-
vinnumálaráðherra og formaður útvarpsráðs, rithöfundur
um sagnfræðileg og kirkjuleg efni og formaður Fjárhags-
ráðs, stjómmálaritstjóri, útgefandi, formaður Listvinafé-
lagsins, formaður skólaráðs Tónlistarskólans. ... Sá sem
ekki þekkti manninn, mætti ætla að hann hafi ekki verið
einhamur. En það var einmitt það sem hann var. Hvað eina
var hluti af öðru, og listin var einn þátturinn í þessum
lífsþorsta og af þessu lífsþreki. Eftir viðtalsönn á skrifstofu
og eftir fundahöld, eftir ritun stjórnmálaleiðara eða dágóða
rispu um Hallgrím Pétursson eða Pál einkavin sinn frá
Tarsus, átti hann það til að fleygja málaradóti sínu út í bíl
og þeysast upp á Kjalarnes. Þar reisti hann trönur sínar,
vísast syngjandi, og gaf sig nú einnig þessum leik á vald.
Gaman er að heyra hann sjálfan segja frá því sem síðan
gerist: „Þegar ég hef valið mér verkefni og á mér einskis ills
von, fer ég að magnast — að mér finnst frá jörðinni sem ég
stend á. Ég fer að sjá öðruvísi en áður. Allt annað lokast, en
myndin fer að verða til. Það fer í mig einhver demón eða
ári. — Ég þrælast áfram, mála og mála, smyr og smyr,
þangað til af mér rennur — aldrei seinna en eftir 2-3 tíma.
Og þá er ég með frummynd hrottalega kámaða. Ég fer í
gott skotfæri við hana og stari á hana hugfanginn, þreyttur
og sæll — eins og ég get hugsað mér móður með nýfætt
bam — fallegasta barn veraldarinnar. Með þennan dýrgrip
fer ég svo heim og læt ljómann dvína. — Þá þykir mér best

að fara með myndina á sama stað, helst hvað eftir annað,
og „byggja hana upp“, hlaða hana upp. Hún verður
klunnaleg, skorin í tré, oft býsna litlaus, en — að mér finnst
— sterk og ákveðin. Barnið fagra deyr í höndunum á mér,
en að vísu í sælli upprisuvon. Því að svo, eftir góða bið, vil
ég taka myndinni ærlegt tak. Á hana eru nú komnir sæmi-
lega þykkir litir, notalegir og mjúkir fyrir pensilinn. Og nú
vil ég koma með alveg nýja og hreina liti á spjaldinu og allt
í besta lagi, rólegur og fullur af ástúð og blíðu, en jafnframt
I Ommayada-moskunni í Damaskus: Ihugun, lestur og svefn.
Teikn. M. J.
sniðugur og klókur. Því nú á myndin að rísa upp í öllu sínu
skarti, tútna út, blómstra — verða að málverki.“
Magnús Jónsson andaðist 2. apríl 1958. Hann mætti
þeim umskiptum með eftirvæntingu. Hann trúði á sigur
lífsins. Honum hafði verið ljúft að mála sigur ljóssinsyfir
myrkrinu, lífsins yfir dauðanum — komu Guðsríkis. —
426 Heima er bezl
^2
&