Heima er bezt - 01.12.1986, Qupperneq 17

íp
*fO QOsVV*s/w*'Á*<*$~l ZLtf. Oi ‘ýi+v f
/‘f'/Ú.
íyJ/cL-fój-^£*-r*~~- 0/Csn*tcyS*c^*y/A*^J-/*.\
"/fíp-r* s'fyr-Urf' /fdfTimS f -*?/+** '/*+’ *La//l/ eto**~f'
y* 7^4.
„/ötM^MÚÍu* /^1 pcn-Lu^S'’ 7 /%+Lsr*-y!
"''^ /in// ^/' -/■£/*' /U*f£*« ý>vt'
^ jfc/f j*ffc/rr**9 rtrrn,. 'ifíf ^ /rx**S~*f
/fi/ fo/n *$ fa/f~ A+*>e4-f ýi-c**x+*~i //í*c+<ýz+*if>A+*i s'tr/ffcf-
/£,/ Amj Jwi' /iA*fT U
/líjfo/tt jJfu/T / /Jx-c-*^c*. /Á*-Tr
ffj'*4c*+-*JU4*i A<*+i Ar* /^r%
hw* c/ffa /hspím /tf>-r-~ t /Ártr/y»*/fri*}/—*-
(/C^ /fvll/ovn jUfÚvv*. * M*—* /*~f /Áfr-/H*s?n*<yU~ ->w
/U-*^*~*~ /jfc+n /*■"* of /faS/n /A-n ‘ýc-r-*- J) &,,-...
/!U^o>»-vW /**+£"■ /2-c+y~ j*—,!
/IsÁ/ f/*CK 0*-^~/ÁAt/* /UÍÍCh /AJ ,<«** 4 ■•».
Ó^ér /tí /Þv~» /t**/ */ yX<*,S*. / /jr-y*,-U*^f^A/Jr+S'/c—fí**?<*'
/L. J&McV&f/ A^i<' Jmr^,,. m~ ,,^CAu-~S Jj. J
J*. ty>*yn j+f/mv**' •/^WI</ AiiS. f. jj/i&mor ÁJ'rf*~v^*~-*-
Jféf-fc* ft/f/áfyu-~jfi. 4/JjíyuJL<+i*>* ///><**,
C. 'fter ýftl ar***Usu #*v <^jcnr'*/J/$/~* JJtx,S/or-/Jw/,n > o/u
~7. xJu-y— f/-\)st4r%*, /jfj/ty*/Á/iJ *v'/Zt//tr+i s/*-+ru*~*’J
JJsiGf^ ,' y/t-4/C$ /Jy /L/rv 0$ //l**yj /í. o/y/ /£***,•**
Á/ As/í/k/ 0 /W***|***«. /l/Jj~^-\ ^Crr/yCávT^
Mynd af bréfi sem ,,Heiðarbúanum“ barst frá Pétri Jónssyni
1940.
hendi rakna eru Ólína Jónasdóttir skáldkona á Sauðár-
króki, Jónas Jónasson frá Hofdölum (Hofdala-Jónas),
Magnús Gíslason á Vöglum í Blönduhlíð og Bjarni Hall-
dórsson á Uppsölum í sömu sveit. Eftir Ólínu og Jónas
komu seinna út bækur með lausu máli og bundnu, og
Magnús gaf einnig út síðar tvö söfn kveðskapar síns. Vísur
Ólínu í Heiðarbúanum eru að sögn hinar fyrstu sem hún lét
frá sér fara til prentunar. Hún sendi blaðinu fleira en unnt
reyndist að taka til birtingar vegna þess að útgáfan stóð
skemur en ætlað hafði verið.
Nú mun hafa fyrnzt yfir sum dulnefni í Heiðarbúanum.
En geta má þess, að bréfkaflar í 4. tölublaði, undirritaðir
með orðunum „Karlinn í skúrnum“, eru eftir Hofdala-
Jónas, þá hliðvörð hjá Grundarstokksbrú á Héraðsvötnum.
Hann leynist einnig undir nafninu „Hrafn“ í E tölublaði.
Stafirnir B. G. við kvæðið Nonni í 3. tölublaði merkja
Borgþór Gunnarsson; hann gerðist læknir og settist að í
Bandaríkjunum. Til viðbótar má taka fram, að tvær yngis-
meyjar sendu blaðinu frumort ljóð sem þar birtust; annað
heitir Þrúin, en hitt Lækurinn minn. Hvorug þeirra stúlkn-
anna mun hafa iðkað ljóðmælagerð síðan, nema þá lágt
hafi farið.
Tvær af Heiðarbúa-vísum Magnúsar skálds á Vöglum
voru oft og mörgum sinnum kveðnar glatt af vegavinnu-
mönnum á Öxnadalsheiði í minni tíð, þegar farið var í
boddíbílnum heim til byggða á laugardögum eða aftur
fram á heiði síðla sunnudags. Önnur þeirra hljóðar svo:
Vors er talar tunga á ný,
takast skal að sanna:
Lifnar falinn eldur í
æðum dalamanna.
Hin varð til í vorgöngum á Öxnadalsheiði og er þannig:
Margan seiðir mann að sér
mörkin breið og hálsar.
Uppi á heiðum eru mér
allar leiðir frjálsar.
4.
Steingrímur Bernharðsson birti í 5. tölublaði Heiðarbúans
eina frumsamda grein undir nafni. Söfnun auglýsinga
hvíldi hins vegar á honum, og auglýsingar voru að sjálf-
sögðu góð stoð útgáfunni.
Langtum mest af lesmáli Heiðarbúans er á einn eða
annan veg frá hendi Kristmundar Bjarnasonar, eins og fyrr
sagði. Hann dró einnig að föng til blaðsins, og „sópaðist að
efni“ hefur hann skrifað mér „sem aldrei var birt, flest allt
mun það glatað: bréf frá „útilegumönnum“ víða um land:
varðmönnum, vegavinnumönnum á heiðum uppi, síma-
mönnum og jafnvel rafmagnsmönnum! Ég á tæplega von
á, að neitt komi í leitirnar hjá mér héðan af. Þó er aldrei að
vita!“ í gömlu samtali okkar nefndi Kristmundur, að sumt
af efni þessu hefði verið skemmtilegt og gat þá um vinnu-
flokka í Ljósavatnsskarði og á Holtavörðuheiði.
Auk inngangsorða 1. tölublaðs setti Kristmundur saman
Allt í gamni, góði (í öllum tölublöðunum). Um daginn og
veginn (í 2., 4. og 5. tölublaði) kom að nokkru frá honum
sjálfum, en einnig er þar aðsent efni sem hann bjó undir
setningu. Útlendu smásögurnar tvær (birtar sem fram-
haldssögur) þýddi Kristmundur og hafði ekki áður spreytt
sig á slíku. Og síðast en ekki sízt samdi hann lengstu grein
Heiðarbúans (í 3. og 4. tölublaði). Hún fjallar um dægurlög
og æskufólk. Höfundur tjáði mér löngu seinna, að hann
hefði haft „stórgaman af því vafasama hlutverki að verja
slagara. Ég hafði fundið fyrir því hjá hinum betri mönnum,
til dæmis Sigurði skólameistara, að slagarar væru and-
styggð. Ég samdi greinina aðallega til þess að hrella þá sem
eldri voru, skrifaði að í slögurunum væri þó líf, í þeim gæti
maður kynnzt ungu fólki. Og ég er eiginlega sama sinnis
enn í dag. Ef maður fylgist með slögurum, þá veit maður
talsvert mikið um ungt fólk. Ég átti ekki við að þeir væru
góður skáldskapur."
Um Heiðarbúann, allan í einu lagi, sagði Kristmundur á
Sjávarborg ennfremur í rólegu kvöldspjalli, þegar ég spurði
hann um blaðið: „Ég hef sjálfsagt verið upp með mér af
þessu fyrirtæki.“ Og seinna í samtalinu mælti hann, með
rjúkandi pípu sína milli tanna: „Það sem ég hef haft einna
mest gaman af að fást við um dagana er Heiðarbúinn; var
þó alltaf vinnulúinn það sumar.“
1985
Heima er bezt 429