Heima er bezt - 01.04.1990, Qupperneq 24

ég hleyp fram hjá henni sé ég að hún
er grunn og tveir litlir toppar af
sýkjamara standa þar enn upp úr
leirbotninum. Samtímis sé ég dökka
smálontu, sennilega urriða, á að gizka
10-15 sm langa, skjótast frá öðrum
grastoppnum og hverfa undir skörina.
Sú eina hugsun, sem komst að við
þessa óvæntu sýn var þessi: Þetta
sögðu himbrimarnir mínir vorið 1929.
--------Mér sýnist ekki mjög djúpt
krapið ofan á ísnum skammt norðan
við vökina. Ég tek því stefnu þvert
austur yfir víkina. Krapið reyndist
dýpra en ég bjóst við eða upp fyrir
ökkla á stöku stað. Úr því sem komið
var varð ekki aftur snúið. Bezta ráðið
var að hafa langt á milli og láta fæt-
uma aðeins snerta ísinn. Það tókst
furðanlega. Þetta var líka eina leiðin
til þess að komast fyrir þá gráu. Það
leyndi sér ekki að hún var þarna
miklu kunnugri en við og þar að auki
búin að hugsa ráð sitt hvernig hún ætti
að leika á okkur. Samt leizt mér ekki á
blikuna, því hana bar svo hratt yfir að
þegar ég slapp yfir vatnið var hún
næstum á hlið við mig og fór óum-
deilanlega mun hraðar en ég. Samt
gerði ég það sem ég gat, þótt fæturnir
væru nú svifaseinni en á meðan þeir
voru alveg þurrir. Það eina, sem hug-
hreysti mig var það, að lambið hennar
var orðið langt á eftir og dró sýnilega
af því. Ærin nam þó ekki staðar til að
bíða, heldur hélt sitt strik og ég
sömuleiðis. Hvort sem hún veitti því
þá eftirtekt að lambið var ekki á eftir
henni eða henni hefur þótt ég eitthvað
varhugaverður, þá stanzar hún
skyndilega og breytir um stefnu,
sveigir meira austur. Ég reyni að
herða mig og kalla til hennar ómjúk-
um rómi. Það varð til þess að hún leit
við, sveigir meira til norðurs og kemur
þá auga á lambið sitt. Það hafði til
allrar hamingju alltaf séð hana og
stefnt til hennar beinustu leið. Hún
hleypur til þess og fer hægar um
stund. En þegar hún sér mig koma á
eftir sér, tekur hún til fótanna, flýgur
norðvestur og stefnir á Hrútafjöll. Nú
valt á öllu að Óskar væri á sínum stað.
Það brást heldur ekki. Hann hafði séð
hvað verða vildi, þegar ærin breytti
stefnu og tók af sér krókinn. Og nú sé
ég Óskar mér til mikillar gleði og ekki
var fótaburðurinn síðri hjá honum en
mér. En Grána ætlaði ekki að gefa sig.
Hún beygir í hánorður, en þá varð
styttri leið fyrir mig að komast á hlið
við hana. Loks virðist hún skilja að
þessir fóthvötu spóar, sem virðast lítið
annað en langir fætur, eru alls staðar á
vegi hennar svo hún hægir á sér. Það
kom okkur Óskari vel og þó bezt
lambinu, sem nú sýndi augljós merki
um uppgjöf. Veslings ærin hafði ekki
tekið það með í reikninginn að barnið
hennar mátti ekki við þessu Mara-
þon-hlaupi, þótt hún sjálf án efa hefði
unnið þar glæsilegan sigur.
Nú fór það að lagast. Þegar ærin
kom að lambinu virtist hún skynja
vanmátt þess. Nokkra spretti tók hún
samt áður en hún lét sig. Eftir það réði
lambið ferðinni. Það henti sér oft
niður á leiðinni norður vestan í
Svínadalshálsinum.
Þegar við nálgumst Gránu sáum
við strax að hún var ekki úr Keldu-
hverfi. Okkur þótti þá líklegast að hún
væri úr Mývatnssveit. Þannig héldum
við eins og leið lá heim í Svínadal án
þess að verða varir við önnur för eftir
kindur. Alla leiðina var stafalogn og
settum við aldrei á okkur hálsnet og
vettlinga, sem við þrifum af okkur í
eltingaleiknum við Gránu. Hún hélt í
okkur hitanum alla leiðina.
í Svínadal komum við um sólsetur.
Jón Pálsson, mágur minn, sem þar bjó
tók á móti okkur. Mér varð fyrst fyrir
að spyrja hann eftir Jóni félaga okkar.
Hann hafði komið fyrir nokkru og
einskis orðið vísari á sinni leið.
Okkar fyrsta verk var að handleika
Gránu eftir að hún kom í húsið.
Reyndist Bjartmar Guðmundsson
Friðjónssonar skálds á Sandi í Aðal-
dal eiga hana. Þá fórum við Óskar
beint inn í baðstofu til að heilsa upp á
Jón, sem var nýbúinn að halla sér upp
í rúm eftir að hafa fengið hressingu.
„Sæll og blessaður. Og þú sást
hvergi far?“ segjum við. Hann sprett-
ur á fætur.
„Nei, sælir og blessaðir, og vel-
komnir. Ég sá ekkert. En þið?“
„Við fundum gráa dilká á Réttar-
grundunum. Og hún var næstum búin
að sprengja okkur báða. Við komum
með hana og eigandinn er Bjartmar á
Sandi.“
„Jæja. Betra en ekkert. En nú er ég
orðinn trúlaus á það, að þessar kindur
sem við leituðum að séu uppistand-
andi.“
Þetta reyndist rétt. Næstu árin
fundust beinagrindur af sumum
þeirra norðan til á þessu svæði, sem
við höfðum leitað á. Sumar höfðu
fennt í skurðum og aðrar hrapað fram
af björgum í stórhríðinni.
Seint á vökunni, eftir að hafa borð-
að og drukkið það sem maginn gat
torgað, ákváðum við Jón að fara
heim. Óskar var aftur ráðinn þarna á
Svínadal ákveðinn tíma. Enn var
heiður himinn, stafalogn, og máninn
farinn að lýsa. Frostið hafði aukist
með kvöldinu, svo nú var komið
glymjandi gangfæri í byggð. Það var
freistandi. Frá Svínadal í Tóvegg eru
um 15 km eða meira en helmingi
lengri leið en heim til mín í Bjarma-
land við Hafursstaði. Við ákváðum að
verða samferða út í svonefndar Rauf-
ir, sem eru skammt sunnan við
Hljóðakletta. Á móti Raufunum yzt
var báturinn, sem ég hafði til að
komast yfir Jökulsá á stuttri lygnu
milli tveggja kaststrengja.
Á kambinum rétt vestan við ána
kvöddumst við Jón. Hann sagðist ætla
að sitja þar á steini og sjá til mín
meðan ég færi yfir ána. Við minnt-
umst þess síðastra orða, að aldrei
hefðum við verið saman í jafn yndis-
legri fjallgöngu á þessum tíma árs. Og
oft yrði okkur hugsað til hennar í
svipaðri veðurblíðu síðar meir.----
Þegar ég kem í land austan við ána,
sé ég glöggt að Jón stendur á fætur,
veifar húfunni og hrópar með sinni
þrumurödd:
„Vertu blessaður, —blessaður. “
Ég svara í sömu mynt. Og berg-
málið ómar lengi á milli hinna myrku
hyrna og þungbúnu hamraveggja,
eins og einnig þau væru að minnast
ljúfra stunda á þessari hljóðu, mána-
björtu miðsvetrarnótt.----
Svo fjaraði það út og ekkert heyrð-
ist annað en stunkenndur niður ár-
innar, sem öld eftir öld virðist hraða
sér í arma Ægis á sama hátt og líf
okkar streymir í hinn mikla úrsæ
óendanleikans.
Bóndadaginn 1954.
132 Heimaerbezt