Heima er bezt - 01.02.1993, Blaðsíða 17

toðar eru vemdarar og mannkynsfræðarar eins og
Kristur sem var sendur okkur til að vísa okkur veg-
inn, en við verðum sjálf að vilja ganga hann.
Spekin segir: „Þú getur teymt hestinn að vatninu,
en þú getur ekki látið hann drekka.” Við höfum
frjálsan vilja og þokumst stöðugt áfram með
Þróuninni, það eru Guðs lög, en við getum sparað
okkur sjálfum og meðbræðrum okkar miklar
þjáningar með því að vinna af góðleika með
þróuninni sem er vilji Guðs.
HÖFUM VIÐ GENGIÐ TIL
GÓÐS GÖTUNA FRAM EFTIR VEG
Það er sagt að ævi manns skiptist í þrjá hluta,
það eru æskan og uppvaxtarárin þegar við erum að
kynnast þessum heimi sem við erum komin í og
læra að búa okkur undir fullorðinsárin. Annar hluti
er annatími þegar við stofnum heimili, eignumst
börn, finnum okkur störf og stöðu í lífinu. Þriðji
kaflinn tekur við, þegar störfin fara að minnka,
bömin farin að sjá um sig sjálf og við getum farið
að líta upp úr önnunum og það fer að lygna í
kringum okkur. Þá er komin tími til að líta yfir
farin veg og reyna að átta sig á hvert við höfum
verið að hlaupa og hver sé tilgangurinn. Þessi
síðasti kafli í lífi okkar ætti að vera til þroska og
íhugunar. Nú getum við farið að gera ýmislegt sem
ekki vannst tími til áður, lesa meira, fara jafnvel á
námskeið, endumýja kunningsskap við gamla vini,
eða starfa að félagsmálum. Allt þetta hef ég gert þó
ég sé alls ekki hætt að leika þegar eitthvað býðst.
Nú á næstu dögum fer ég til dæmis á tölvu-
námskeið til að geta vélritað bréf og blaðagreinar
og etv. þýðingar. Formennskan í Félagi áhuga-
manna um umhverfismál, Líf og land, hefur tekið
mikinn tíma og mikla vinnu. Meðal annars gekkst
félagið fyrir tveim ráðstefnum um umhverfismál.
Önnur ráðstefnan var haldin undir nafninu „Sjá nú
hvað ég er beinaber“ ( Bólu-Fíjálmar) en hin undir
heitinu „Við erum gestir og hótel okkar er jörðin“
(Tómas Guðmundsson).
HAFNARFJÖRÐUR Á SÉR
STAÐ í HJARTA MÉR
Þeir staðir sem við dveljumst á í æsku verða
alltaf kærir í minningunni og Hafnarfjörður er mér
eins og gamall og kær kunningi. Ég á þar góðar
vinkonur frá skólaárunum og er meðal annars í
saumaklúbb með 8 hafnfirskum konum. Við vorum
3 sem stofnuðum þennan klúbb þegar við vorum
12 til 14 ára gamlar og síðan bættust fleiri við og
þá skírðum við hann „Glymjanda,” og það er svo
sannarlega réttnefni því mikið er talað og hlegið.
Þetta er dálítið merkilegur saumaklúbbur og sér-
lega fínn. Við höfum til dæmis alltaf þríréttaðan
mat fyrst og síðan kaffi og tertu seinna. Einu sinni
skrifuðum við skáldsögu sem gekk á milli og hver
skrifaði einn kafla, en auðvitað datt okkur aldrei í
hug að gefa hana út. Oft er ort vísa í gestabókina
og föndrað smádót fyrir jól og páska. Ég er einnig í
matarklúbb með þrem skólasystrum frá
Flensborgarárunum. Það er gaman að halda sam-
bandi við fortíðina og sjá hvernig æskuvinirnir
hafa mótast af lífinu. Systir mín, Þóra, fer á hverju
sumri í gönguferð um Hafnarfjörð, upp á Hamar
með vinkonu sinni, til að endumýja gömul kynni.
Ég hef ekki getað búið í Hafnarfirði þó ég hefði
gjama viljað, því það var óhagkvæmt vegna vinn-
unnar. Vinnutímin var frá 10 til 2 eða 4 á daginn og
svo oft sýningar á kvöldin og þar að auki útvarps-
leikrit af og til og þá munaði öllu að geta skroppið
heim á milli.
FJÖRÐURINN MIKIÐ BREYTTUR
Bærinn hefur breyst mikið og stækkað. Nú er
komin byggð upp um öll hraun og fólk flust til
bæjarins alls staðar að. Þegar ég var krakki voru
um 3000 manns í bænum og allir þekktu alla.
Strandgatan, Lækurinn og Hamarinn eru þó alltaf
söm við sig og sama má segja um kirkjuna og
gamla Gúttó „Þú hýri Hafnarfjörður sem horfir
móti sól, þó hraun þín séu hrjóstrug er hvergi bera
skjól,” stendur í kvæði sem ort var um bæinn og
það er sannmæli. Mín manndómsár hef ég þó átt í
höfuðborginni, heimili mitt og starf, gleði og sorg.
Heima er bezt 53