Heima er bezt - 01.11.1994, Qupperneq 8

Ibúðarhús Karls og Carmenar í Hollenbek þar sem þau bjuggu til ársins
1950.
Hver var reynsla þín af því að komast til þroska í
Þriðja ríkinu?
- Reynsla mín af því var sú, að ég fékk ímigust á ein-
ræði, hvort sem það er brúnt eða rautt. Ég varð „ylfing-
ur” árið 1929 í deild þýsku skátasamtakanna í Auerbach,
þar sem ég var í menntaskóla. Fyrir valdatöku Hitlers
1933 héldu rauðliðar og nasistar pólitíska fundi á mark-
aðstorginu í Auerbach. Þá kom til blóðugra slagsmála.
Dag nokkum átti ég leið þar hjá af tilviljun. Skátabúning-
ur minn hafði greinilega ekki þekkst, því að ruddafenginn
lögregluþjónn sló mig með gúmmíkylfu í höfuðið, svo að
mér sortnaði fyrir augum. Farið var með mig í snartri til
skólalæknisins sem saumaði hvirfilsárið saman. Skyrtan
mín var alblóðug og ég leit út eins og munkur með rakað
hárið. Upp frá því hafði ég andstyggð á pólitískum of-
stækismönnum!
Hitler gaf út lög 16. júní 1933 um að skátar skyldu
ganga í Hitlersæskuna sem Baldur von Schirach stjóm-
aði. Lýðræðisleg hreyfing drengjaskáta, sem enski hers-
höfðinginn Robert Baden-Powell stofnaði 1907, var
stranglega bönnuð í Þriðja ríkinu.
Þrátt fyrir bannið fór ég með u.þ.b. 40 skáta úr flokkn-
um mínum í könnunarferð um Wemesgrúnskóginn í
Vogtlandi laugardaginn 17. júlí 1933.
Einhver kom upp um tjaldstað okkar í skóginum og
einnig þann fasta ásetning okkar að ganga ekki í Hitler-
sæskuna.
Sunnudaginn 18. júlí, klukkan 4 að morgni, heyrðu
verðimir flaut og skipanir. Flokkur 60 manna úr
stormsveitum nasista og herlögregl-
unni umkringdi tjaldbúðimar og
beindi vopnum sínum að okkur. Við
urðum að fylgja liðinu líkt afbrota-
menn til Wemesgrún þar sem við
vomm yfirheyrðir. Eignir okkar
voru gerðar upptækar.
Kennarar og margir skólafélagar
mínir létu undan pólitískum þrýst-
ingi. Ég var lýstur „óæskilegur.”
Móðir mín blessuð var alveg mið-
ur sín út af brottrekstri mínum úr
skólanum í Auerbach og reyndi að
koma mér heimavist í öðmm fram-
haldsskóla. En enginn stjómandi
ríkisreknu skólanna vildi stofna sér í
hættu með því að taka við brenni-
merktum „pólitískum andstæðingi.”
Að lokum vom þeir víst fáir í Þriðja
ríkinu sem fundu ekki til ótta. Fjöl-
skylduvinur ráðlagði okkur að hafa
samband við menntaskólann í Keil-
hau við Rudolstadt í Thúringerskógi,
sem var hálfopinber stofnun, og þar
fékk ég skólavist.
Þann 30. júní 1934 barst mér orðsending - enn í dag
veit ég ekki frá hverjum - um að yfirgefa skólann þegar í
stað og fara með leynd til herra Zinkels í Rudolstadt. Zin-
kel var frímúrari. Hann tilkynnti mér að ég yrði að fela
mig, því að eftir morðið á SA-foringjanum Emst Röhm
og félögum hans átti að ryðja fjölmörgum andstæðingum
nasista úr vegi, m.a. fyrrverandi æskulýðsleiðtoga í
Plauen. Ég þorði ekki út úr húsi fyrr en um hægðist og
fór þá í sumarleyfi, þar eð ég vildi vera einn á ferð. I
skýrslum skólans stendur að ég hafi vanrækt 200
kennslustundir.
í sambandi við atburðina 30. júní 1934 get ég nefnt það
sem fyrrverandi yfirboðari minn, Franz Petzold skátafor-
ingi, sagði mér 1986. í lögregluskjölum frá tímum nas-
ista kemur fram að ætlunin var að leita mig uppi og taka
af lífi. Örlögin höfðu enn verið sunnudagsbaminu hlið-
holl.
Hvað geturðu sagt mér um þátttöku þína í heimsstyrj-
öldinni síðari?
- í mars 1940 lauk ég prófi í dýralækningum og var
orðinn fullgildur dýralæknir. Fram til 9. apríl 1940 starf-
aði ég í Hannover á spítala nr. 11 fyrir heimahesta. Ég
var á deild hófa- og fótakvilla og einnig á kláðadeildinni.
Þann 10. apríl fór ég svo til Bramsche hjá Osnabrúck til
að vinna á stríðshestaspítala nr. 630.
Þar með hófst 5 ára þátttaka mín í styrjöldinni.
Ég var skipaður yfirliðþjálfi frá 1. október 1939 til 31.
364 Heima er best