Heima er bezt - 01.11.1994, Síða 9

Að ofan: Frá skírn Karls.
Til hliðar: Karl sex ára með yngsta hróður sínum, Hans-
Jochen.
mars 1940, en 1. apríl var ég skipaður undirdýralæknir og
síðan liðsforingi í dýralæknasveitunum frá og með 1.
júní. Hesturinn minn hét Primus, brúnn á lit, traustur klár
sem stökk fimlega yfir hindranir. Okkur var skipað að
búast til brottferðar 8. maí 1940.
Ég reið yfir hollensku landamærin til Venlo 9. maí. Þá
kynntist maður alvöru stríðsins. Eldblossar lýstu upp
næturhimininn og skotdrunur heyrðust frá vígstöðvunum.
Komið var með fallna og særða, fangar gengu síðast, en
óþreyttar hersveitir fremst. Við sáum fjölda flugvéla, m.a.
steypiflugvélar sem ollu mikilli skelfingu meðal óvin-
anna. Sprengjum var varpað á hús, götur og brýr. Viður-
styggð eyðileggingarinnar blasti hvarvetna við. Hraustur,
þýskur hermaður spurði sjálfan sig: ,,Ertu nasisti sem
berst fyrir Hitler?” - „Nei, ég er Þjóðverji og berst fyrir
föðurlandið,” var svarið. Á bökkum Maas í Venlo sátu
þúsundir hollenskra hermanna sem teknir höfðu verið til
fanga.
Við sáum alls staðar nýorpnar grafir, og hjá einni
fjöldagröfinni gat að lesa: „Vegfarandi, hér skaltu doka
við og lúta höfði. Segðu öllum heima að við höfum fallið
með sæmd, trúir ættjörðinni.” Ég sá líka krossa tveggja
bræðra úr sömu herdeild. Bölvað stríðið! Mér vöknaði
um augu.
Einstaklingurinn hugsar oft stórt. Honum getur dottið í
hug að fá fjöldann til liðs við sig, svo að hver einstakur
fari að hugsa eins og hann. Það versta sem af því leiðir er
styrjöld þar sem menn eru reknir áfram eins og hjörð.
Strengjabrúður í blóðugum leik.
Hermanninum er annt um ættjörð sína eins og fjöl-
skylduna, en hann er ofurseldur pólitísku valdi sem gríp-
ur hann heljartökum. Brjálsemi Hitlers varð til þess að
um 220.000 hermenn hlutu grimmileg örlög í Stalingrad í
janúar 1943. Þann harm og hafsjó tára fær enginn nokkru
sinni skilið né með orðum lýst.
I apríl 1942 var ég gerður að höfuðsmanni í dýralækna-
deild hersins, þá 26 ára að aldri. Vegna sérmenntunnar
minnar fékk ég skipun um það í Berlín að taka að mér
skurðdeild hrossasjúkrastöðvar 342. fótgönguliðssveitar-
innar. Stöðin átti að vera í nágrenni Gzatsk við fljótið
Gzat, um 150 km suðvestan Moskvu.
Ég varð að skipta um lest í Brest, því að rússnesku
jámbrautimar em með gleiðara spor en þær vestur-evr-
ópsku. Ég faldi mig í homi klefans á bak við frakkann
minn til að geta sofið meðan karlamir spiluðu á spil og
hlógu stórkarlalega að klúmm bröndumm sínum. Á
svæðinu umhverfis jámbrautarstöðina í Vitebsk og með-
fram akbrautinni húktu yfir þúsund sárir hermenn vafðir í
druslur í 40 stiga frosti. Hvar var nú glæst ímynd hins
sigursæla, þýska úrvalshermanns? Við sjónum blöstu
leifar liðs sem hershöfðinginn „Rússneskur vetur” hafði
gersigrað. Ekkert var fram undan nema harmleikur þess
er hörfar, líkt og Napóleon varð að reyna 130 árum áður.
Ég var aðeins skamman tíma á hjúkrunarstöð 512. Ég
Heima er best 365