Heima er bezt - 01.11.1994, Qupperneq 10

var útnefndur yfirdýralæknir 182. fótgöngu-
liðssveitar í varaliðinu og gaf mig fram við
herstjómarráðið í Nancy í Lótringen. Sveit-
arforinginn bað mig að greftra forvera minn
með viðhöfn, en hann hafði dáið úr bráðri
sárasótt, að því er mér var sagt.
Utförin var mjög hátíðleg. Ég mælti nokk-
ur fögur orð um glæstan feril starfsbróður
míns og kastaði síðan einni moldarreku á
kistu hans. Á heimleið úr kirkjugarðinum
sagði aðstoðarforingi minn: „Herra yfirdýra-
læknir, það er venjan að kasta þremur rekum
þegar einhver er
kvaddur í hinsta
sinni.” „Farið þá,
Schröder, og bætið
tveimur við!” svaraði
ég-
Styrjaldarástandið
varð sífellt þungbær-
ara, bæði heima fyrir
og á vígstöðvunum
víðsvegar í Evrópu.
Allt var skammtað,
jafnt matvæli og fatn-
aður, og ef neysluvörur
vom keyptar, þurfti að
framvísa skömmtunar-
seðli. Hermennimir
sendu stöðugt heim
matarpakka sem síðan
var skipt fyrir annan
vaming. Þannig gat
mamma t.d. fengið
eldiviðarköggla til að
kynda ofnana. Og
alltaf var verið að Efst: Með móður sinni og bræðrum, Hans-Jochen og Heinz (t.v.).
safna fyrir Vetrarhjálp- Neðri mynd: 16. bekk barnaskólans í Crimmitschau. Hennig yfirkennari stendur aftast.
ina. Karl situr í nœstöftustu röð, sjá örina.
Hitlerstjórnin sparaði
ekki stóru orðin þegar
hún lýsti yfir „algeru stríði.” Hver einasti Þjóðverji varð
að gerast „ofurmenni” og drýgja dáðir!
Meðal íhaldssömu foringjanna heyrðust raddir um að
stríðið væri tapað og losna þyrfti við Hitler til að bjarga
því sem bjargað varð. Áróðursfulltrúar sem fluttu póli-
tískan boðskap voru ekki teknir alvarlega, en menn hugs-
uðu sitt. Gífurlegar loftárásir og eyðilegging borga lam-
aði siðferðisþrek hermanna á vígstöðvunum, því að
margir misstu eigur sínar og nánustu ættingja.
Þann 20. apríl 1944 var ég útnefndur yfirdýralæknir
stórskotaliðs 1. herdeildarinnar, sem hafði aðsetur ein-
hvers staðar á bökkum Dnjestr í Ukraínu.
Að næturlagi skoðaði ég hestana sem drógu þungavopn
í fremstu víglínu. Merkjaskot lýstu upp himininn í marg-
breytilegri litadýrð. En þama ríkti engin hátíðarstemmn-
ing, heldur dauðinn í öllu sínu grimmdarveldi. Ég gat
fylgst með ferðum Rússa í nætursjónauka. Fara varð með
mikilli gát, því að leyniskyttur óvinanna voru hvarvetna.
Kæruleysi var goldið með lífinu. Það er flónska, en ekki
dirfska að látast ekki sjá hættuna.
Undanhaldið hefur greypst fast í minni mitt. Enginn
hermaður fær nokkm sinni gleymt starandi augum fall-
inna félaga. Rússar skutu linnulaust á okkur úr öllum átt-
um. Eitt sinn þegar við gerðum hlé á göngu okkar sat ég í
366 Heima er best