Heima er bezt - 01.11.1994, Side 11

sólskininu hjá liðsforingja mínum á skurðbakka við veg-
inn. Meðan við ræddum saman varð mér litið til hliðar og
sá þá að hann hafði fallið dauður aftur á bak, hæfður kúlu
frá rússneskri leyniskyttu. Já, enn hafði það bjargað mér
að ég var sunnudagsbam.
Við vorum fluttir sjóleiðis frá Westerplatte við mynni
Weichsel yfir Danzigflóann til Helaness. Þar lágu stór
herflutningaskip við festar. Múgur manns þrengdi sér að
landganginum, en verðir með hríðskotabyssur lokuðu
leiðinni að skipunum. Aðeins þeir mikið særðu fengu að
fara um borð.
Mér barst til eyma rödd úr hátalara: „Bardagasveitir
verða stofnaðar. Við berjumst fyrir Hitler til síðasta
manns!” Þetta innantóma slagorð vorum við hermennim-
ir oft búnir að heyra. Liðþjálfi við hliðina á mér, með
annan fótinn í gifsi, hristi höfuðið. „Þeir þurfa á fall-
byssufóðri að halda. Nú væri gott að geta strikað með
rauðu yfir sjúkraskýrsluna.” Við látum ekki tortíma okk-
ur, hugsaði ég. Hver er sjálfum sér næstur. „Nei, hvað sé
ég, ertu með rauðan penna?” Ég hleypti í mig kjarki og
dró strik yfir sjúkraskýrslumar okkar.
Öðram illa særðum manni var velt á börur og við bár-
um hann um borð. Þar hittum við lækni á skurðstofunni.
Hann gaf mér róandi sprautu við gallkveisunni. Nú hafði
þremur verið bjargað. Ég dró mig inn skot í neðstu lest-
inni eins og helsært dýr. Þegar vélamar vora komnar í
gang og landfestar leystar þakkaði ég hrærður í huga
þeim sem hafði vemdað mig.
Margs kyns lýður var um borð. Þar mátti sjá flokks-
brodda með frillur sínar og ósára foringja. Mér var ráð-
gáta, hvemig þetta fólk hafði komist á skipsfjöl. Aðeins
var annast um þá særðu. Menn stálu og slógust um matinn.
Við lögðum að bryggju í austurhöfn Kaupmannahafnar
aðfaranótt 28. apríl 1945. Þungu fargi var af mér létt, en
andlegt þrek á þrotum. Okkur var komið í land í dagrenn-
ingu. Ég staulaðist af veikum
mætti frá borði, féll á kné og
kyssti jörð friðarins. Það var
sælasta stundin á fimm ára
stríðsferli mínum.
Rauðakross-systur færðu
okkur heita súpu, kaffi og
brauð. Sjúkraflutningalest flutti
mig til Helsingjaeyrarr 29. apr-
íl, og þaðan fór ég í sjúkrabíl til
Horserpd þar sem ég var lagður
inn á spítala.
Ég var skítugur frá hvirfli til
ilja og mér bauð við sjálfum
mér. Ef ég klóraði mér innan-
lærs, var fullt af lús undir nögl-
unum. Við voram rakaðir, bað-
aðir og klæddir í hrein föt. Yfir-
læknirinn spurði mig, hvemig í ósköpunum ég hefði farið
að því að halda þetta út. Gulur hörundslitur minn, afleið-
ing gallteppunnar, þótti ískyggilegur. En ég gat hreyft all-
an líkamann, svo að engin taug hafði særst. Ég var settur
á sérfæði vegna lifrarinnar og skipað að halda kyrra fyrir
í rúminu.
Um þetta leyti vitjaði mín smávaxin hjúkranarkona
með sítt, dökkt hár. Hún hét Carmen Thony og talaði
þýskuna með heillandi frönskum hreim, enda var hún frá
Nice, en starfaði nú á vegum Alþjóðarauðakrossins við
aðhlynningu sjúkra hermanna.
Augnaráð mitt hvarflaði um stúlkuna eins og fagurt,
ókunnugt landslag. Dökk augu hennar minntu á djúpa
skógartjöm sem sólin glampar á. Innstu strengir hjartans
titraðu, og ég fylltist lotningu þegar mér opinberaðist ein-
stæður leyndardómur fölskvalausrar ástar. Hún annaðist
mig af ástúð og hjálpaði mér að hreyfa mig, svo að bat-
inn kom fljótt og ég gleymdi ömurleika stríðsins. Við
gengum um dýrlega beykiskógana í grennd við Hombæk
og tíndum maíklukkur sem vora eftirlætisblómin hennar.
Fagurri veröld varð til, vakin af frjómagni vorsins.
Við höfðum farið á sögufrægan veitingastað, Mariane-
lund, sem er þekktur allt frá 1528. Kvöldið var fagurt og
rómantískt þegar við gengum aftur til Horserpd. Brenn-
andi ástarþrá greip okkur og við gáfumst hvort öðra í af-
skekktu veiðihúsi við Gurrevatn.
Hver voru tildrög þess, að þú fluttir til Islands ásamt
fjölskyldu þinni?
- Eftir stríð starfaði ég sem dýralæknir í Hollenbek í
Láenborgaramdæmi í Slésvík-Holtsetalandi. Astandið í
Þýskalandi var mjög erfitt fyrstu árin eftir stríð. Ég var
uggandi um framtíð mína og fjölskyldu minnar, en við
Heima er best 367