Heima er bezt - 01.11.1994, Side 23

Guðjón Baldvinsson:
Komdu
nú að
kveðast á
25. þáttur
ð þessu sinni hefjum við vísnaspjallið á kvæða-
bálki eftir Ásmund U. Guðmundsson frá Akranesi
sem hann segir að sé m.a. „að hluta til hugleiðing
um kunningja mína sem fórust á tveimur bátum stutt frá
landi á heimstími. Þann 10. júlí 1993 spáðu veðurfregnir
snjó og hálku á fjallvegum norðan og austanlands, og
gekk það eftir, aldrei þessu vant:“
I endaðan Sólmánuð svífur að hret,
svellin og fannirnar færa oss met.
En blómin og grösin senn krókna úr kulda,
kliðmjúku fuglarnir hjáróma tuldra.
Vonandi gerist að grænkar hér aftur,
geislar aföllum sem hækkandi kraftur.
Sá helkaldi vinur er vakinn í neðra,
vafinn í svellkápu genginnafeðra.
Tregur var frostrósafaðir að sleppa
fallegum rósum og grösum að skreppa
með indæla angan um víkur og voga
og vefja engið í litfagran loga.
Þá sönggleðin fuglunum svellur í brjósti,
svifléttir annast þá unga ífóstri.
Að lokum máfrosti á verganginn víkja,
vonandi tekst honum engan að svíkja.
Sú vonin er skörðótt og víxluð í spori,
vindrásum skorinfrá umliðnu vori.
I yldauðu krapi ogfrosti ífjörum
ogfönnum sem lokuðu ekrunnar vörum.
Nepjunnar andi er násvala líkur,
náttúran kramin um voga og víkur,
því ylurinn flögraði fælinn í burtu,
fólkið í spurningu andaði, - þurftu.
Senn líður sumar í almanaksári,
úfinn í skapi beljaði Kári.
En Unnur svo áköfað œpa á drengi,
því eilífðin bíður á sæfarans engi.
Boðarnir rísa í bröttustu hæðir,
beljandi faldur að ströndinni œðir.
Því bátunum splundra í brjáluðu kasti
brotunum dreifa umfjöru í hasti.
Vonandi gerist að grænkar hér aftur,
gróðurinn lokkar sem hœkkandi kraftur,
með ylríkum andvara okkur að verma,
ástkæru sólina hvergi að skerma.
Þá liggja margir á makráðum beði,
magana strjúka í þvílíkri gleði
er sólböðin veita í svifléttum anda,
seiða á kroppana hreysti að vanda.
Oldin í ofvæni þolfimi þreytir
þrekinu stöðugt um vöðvana veitir.
Þeir sólina dýrka og seiða um sanda,
svifléttum fótum lyfta að vanda.
Eins og lesendum Heima er bezt er kunnugt birtum við
í upphafi ársins fjóra „Landsgönguþætti“ Stefáns Jason-
arsonar frá Vorsabæ, þar sem hann sagði frá göngu sinni
um landið í tilefni af ári aldraðra. Þegar Stefán var á
Hvammstanga orti Vilhjálmur Guðmundsson eftirfarandi
ljóð til hans:
Heima er best 379