Heima er bezt - 01.11.1994, Qupperneq 26

timburgólf og umfram allt laust við
kolakyntu ofnana áður.
Þama var góð aðstaða til að vinna
verkin. Hjónin vom glaðlynd en lítið
heima á daginn. Eiginmaðurinn vann
á skrifstofu mestallan daginn en kon-
an var mikið í heimsóknum úti í bæ
eða eitthvað að gera þar sér til
ánægju. Guðmunda var því frjáls í
verkunum og húsbændur hennar sáu
um að hún hefði allt sem höndinni
þurfti til að rétta gagnvart húshald-
inu.
Bömin hændust fljótt að henni og
vom henni til yndis og ánægju. Þess
má geta að Guðmunda átti vinkonu
ættaða einhvers staðar vestan af
landi, en hún dvaldi um þessar
mundir í Reykjavík, til þess að læra
hússtjórn, sem þá var kallað.
Það var í kringum 1930 sem saga
þessi gerðist og kvennaskólar þá
ekki komnir í gang á Islandi, en kon-
ur sem farið höfðu til náms í Dan-
mörku og verið þar í kvennaskólum
og kunnu eitthvað til munns og
handa, héldu námskeið fyrir stúlkur.
Konur þessar höfðu oft ráð á stór-
um og rúmgóðum húsakynnum og
gátu því tekið á móti 10 til 16 stúlk-
um í heimavist. Þessi námskeið
stóðu yfir í þrjá mánuði og kostuðu
60 krónur fyrir hvem mánuð. Þótti
það dýrt í þá daga en þá var kven-
mannskaup um 45 krónur á mánuði
og þótti gott.
Þegar þær Guðmunda og Rán, en
það hét stúlkan, áttu frí á sama tíma,
fóm þær oft í gönguferðir um bæinn
og einstöku sinnum í bíó. En svo
vildi til að þessi vinkona Guðmundu
átti sér kærasta og var hún með þess-
ari skólavist að búa sig undir að
stofna heimili, svo sem eðlilegt var.
Pilturinn var ættaður af Akureyri en
réð sig á bát frá Siglufirði og hugðist
fara með honum á síldveiðar, þegar
kæmi fram á sumarið.
Svo var það þegar leið á veturinn
og skólatíð stúlkunnar fór að styttast
að hana vatnaði peninga til þess að
greiða skólagjaldið að fullu. Hugðist
hún þá tala við kærastann og biðja
hann hjálpar, en á þessum árum var
ekki auðvelt að ná í fólk í síma. Þá
var ekki sími kominn í hvert hús eins
og nú og ekki sjálfvirkt símakerfi.
Hringingar þurftu því allar að fara
gegnum símstöðvamar og þær svo
að senda kvaðningu á næstu símstöð
til viðkomandi, þar sem hann gat
fengið að tala við þann sem sendi
kvaðninguna. En þama gat stundum
komið upp herfilegur misskilningur
og orðaskipti sem ekki féllu alltaf
inn í samtalið. Það heyrðist oft illa
milli stöðva og kom fyrir að samtalið
slitnaði í miðju kafi en kom svo
gjaman aftur svo að ekki var allt
með felldu um túlkun mála. En hvað
um það. Það fór nú svo einn góðan
veðurdag að þær stöllur fóru á sím-
stöðina í Reykjavík og Rán bað um,
að hún hélt, sinn heittelskaða Jón
Jónsson í símann. Símastúlkan tók
nafn og heimilisfang mannsins og
allt virtist vera í besta lagi. Hún
þurfti bara að bíða dálitla stund á
meðan verið var að ná í hann og
henni fannst með ólíkindum hvað
maðurinn kom fljótt til viðtals. En þá
vildi svo til að þetta var allt annar
maður en hét sama nafni. Hún kann-
aðist ekki við röddina en hélt að það
væri eitthvað símasambandinu að
kenna, svo að hún hélt áfram við að
bera upp erindið. En þá sagði
mannauminginn:
„Ég þekki þig ekki.“
„Hvað,“ segir stúlkan, „heldurðu
að þú þekkir mig ekki, hana Rán,
kærustuna þína?“
„Ég á enga kærustu," svaraði mað-
urinn. „Ég veit ekki betur en að kon-
an mín sé héma hjá mér. Þetta hlýtur
að vera einhver misskilningur.“
Og það voru orð að sönnu því að
áður en símtalinu var lokið kom í
ljós að sá rétti Jón Jónsson var úti á
sjó.
En nú víkur sögunni aftur að Guð-
mundu og vistinni hjá hjónunum.
Hún reyndist fremur erfið, því að
hvort sem Guðmunda átti frí eða
stóð í stórþvotti, var öllu óhreinu
leirtaui og matarílátum, sem féllu til
yfir daginn, staflað í vaskinn eða á
eldhúsborðið og beið hannar þar
þangað til hún kom aftur til þess að
vinna eldhúsverkin, svo að um hvfld
var ekki að ræða fyrir hana þau
kvöld. En þetta fyrirgafst allt því að
hjónin vom svo góð og elskuleg.
Þetta voru eins og áður segir, ágætis-
hjón, en konan dálítið bamaleg, að
því er Guðmundu fannst.
Hjónin skemmtu sér oft dálítið úti
á kvöldin og um helgar og var þá
Guðmunda ein með bömin eins og
oft áður. Einu sinni sem oftar fóm
hjónin á dansleik og fólu Guðmundu
að sjá til með bömunum. Frænka
konunnar var með þeim og allt í
besta lagi um kvöldið. Þó var Guð-
mundu ekki ugglaust um að Bakkus
væri eitthvað lítils háttar með í för-
inni hjá húsbóndanum. En morgun-
inn eftir heyrði Guðmunda að það
var verið að tala saman í stofunni og
að það lét óvenjuhátt í frænkunni.
Guðmunda heyrði að hún sagði:
„Að þú skulir ekki skammast þín
fyrir það, maður, að vera að slá þér
upp með annarri stúlku og það fyrir
augunum á konunni þinni. Já, og það
með annarri eins dræsu, sem er bæði
óhugguleg og álappaleg í framkomu.
Ja, þvílíkur smekkur!"
„Ég gerði nú ekkert fyrir mér, frú
mín góð,“ sagði maðurinn með ofur-
litla glettni í rómnum. „Ég var bara
svo góður í gærkvöldi að ég fór að
dansa við þessa stúlku sem sat þama
ein úti í homi og enginn skipti sér af.
Ég hélt bara að ég væri að gera góð-
verk.“
Guðmunda var þama heilan vetur
og undi hag sínum vel. Samkomu-
lagið var gott á heimilinu þrátt fyrir
þennan útúrdúr. Hún var frjáls hvem-
ig hún vann verkin og eins og áður
segir voru hjónin henni góð og böm-
in elskuleg. Þegar hún var að vinna í
herbergjum sem voru á tveimur hæð-
um í húsinu, hafði hún alltaf vagninn
með baminu með sér til þess að geta
sinnt því ef einhvers þurfti með. Svo
var það einn dag sem oftar, að konan
var úti að skemmta sér og Guð-
munda ein heima með bömin. Tók
hún þá eftir því að bamið í vagninum
var orðið eitthvað annarlegt. Hún
382 Heima er best