Heima er bezt - 01.11.1994, Síða 29

orðinn hlut. Hún átti ból uppi á dyra-
lofti, kassa með gæruskinni í, þar
sem hún gat verið um nætur og ef
eitthvað var að veðri. Armars hélt
hún sig oft í hlöðunni.
Nú líður sumarið og það er komið
haust. Svo er það einn laugardag að
ég er að þrífa bæinn, þvo öll gólf og
er að enda við að þvo bæjardyragólf-
ið, þá heyri ég að kisa mjálmar úti.
Það var ausandi rigning og rok, svo
ég ríf upp hurðina til að hleypa kisu
inn. Hún var fljót að skjótast inn og
upp í neðstu tröppu rimlastigans,
sem lá upp á loftið. Eg sá að hún var
með eitthvað í túlanum. Ætli hún
hún hafi nú náð í fugl? hugsaði ég og
hljóp á eftir kisu, sem húkti í neðstu
tröppu stigans og leit á mig bænar-
augum. En það sem hún var með var
ekki fugl, heldur svolítið kettl-
ingskríli.
Eg ætla ekki að lýsa undrun minni.
Hvar í ósköpunum hefur kisa fundið
þetta kríli? hugsaði ég og hafði nú
snör handtök, tók kisu og krflið í
svuntu mína og bar þau upp stigann
og lagði þau á gæruskinnið í kassan-
um.
Fór nú kisa heldur betur að sleikja
og „snurfusa" krflið sitt. Nú fóru í
hönd miklir hamingjudagar hjá kisu.
Æ, mér fannst hún vel að þessu kom-
in, eftir það sem á undan var gengið.
Þetta var ljómandi fallegur kettl-
ingur, gulflekkóttur á lit, á að giska
8-10 daga gamall.
Eg fór nú niður og sótti mat og
drykk handa þessum hröktu vesa-
lingum. Ég og heimilisfólkið veltum
því mikið fyrir okkur hvar kisa hefði
getað fundið þetta krfli. Á næsta bæ
var köttur, en það var högni. Á næsta
bæ í hina áttina var ekki vitað hvem-
ig ástatt var í þessum málum, en
bæði vegalengd og nokkuð djúpt og
óbrúað vatnsfall útilokaði allar líkur
úr þeirri átt. Ég giskaði því helst á að
huldufólkið hefði gefið kisu þetta
litla kríli í sárabætur fyrir þau sem
frá henni voru tekin fyrr um sumarið
og hún saknaði svo sárt.
Víst er um það að aldrei vitnaðist
það hvar kisa fann sína litlu Huldu-
sól, eins og við nefndum krílið henn-
ar kisu.
Svartur boli kemur í
heimsókn
Það gerðist einn haustmorgun, öll-
um að óvömm, að svartur öskrandi
boli kom vaðandi heim að bæjardyr-
um. Hann hafði sloppið út úr girð-
ingu. Það var ekki að sökum að
spyrja, þá var alltaf ætt til bæja.
Kostaði það oft mikla fyrirhöfn að
losna við þessa vágesti aftur.
Þegar þetta gerðist var ekki búið
að girða kringum bæinn eins og
seinna var gert, og boli þessi virtist
hafa mikinn áhuga á því sem við
vomm að gera því hann færði sig frá
einum glugga til annars, eftir því
sem við hreyfðum okkur.
Við vomm að vinna í slátri þennan
dag og þurftum því á miklu vatni að
halda. Það kom í hlut bróður míns að
ná í vatnið en við hin héldum bola
upp á „snakki“ á meðan við eldhús-
gluggann, sem var á bak við, en
brunnurinn í hina áttina.
Undir kvöld kom pabbi heim af
bændafundi. Ég kallaði til hans út
um gluggann (því ekki þorði ég út)
og bað hann að sleppa ekki hestinum
heldur fara til bæja og fá aðstoð til
að koma bolanum burt því hann væri
sjáanlega lagstur hér að og ætlaði sér
ekki að fara héðan aftur.
Pabbi vildi hins vegar fara að
beisla bola og teyma hann svo burt,
en við báðum hann í guðanna bæn-
um að koma ekki nálægt bola, því
okkur sýndist hann til alls búinn.
Endirinn varð sá að pabbi fór til
næsta bæjar og fékk með sér tvo
menn, sem báðir voru gangandi og
ekki með neitt í höndunum annað en
band eða beisli.
Ekki ætlaði að ganga greiðlega að
koma bola burt frá bænum. Loks
hafðist það þó en auðséð var að hon-
um var það mjög nauðugt. Þegar þeir
voru komnir með bola upp að fjalli,
sneri pabbi við og hélt að piltamir
tveir gætu komið bola eitthvað
lengra.
En þegar boli sá að fækkað hafði í
liðinu og hundurinn horfinn (því
hann fylgdi pabba) sneri hann á móti
piltunum og ætlaði að leggja í þann
minnsta fyrst og átti sá fótum sínum
fjör að launa og þeir víst allir. Nema
hvað, skömmu eftir að pabbi kom
heim heyrðum við að piltamir koma
másandi og blásandi og skella aftur
bænum.
„Boli er þó víst ekki á eftir ykk-
ur?“ spurði ég.
„Jú, reyndar," var svarið.
Þar eð pilltamir fóm beint af aug-
um og hentu sér yfir girðingar, en
boli varð að krækja fyrir þær, liðu
nokkrar mínútur þar til hann kom.
Boli tók sér stöðu við baðstofuglugg-
ann og hefur víst verið mjög ánægð-
ur að vera kominn aftur og geta
fylgst með öllu.
Svo þegar búið var að slökkva
ljósið lagðist hann til svefns eins og
hinir og lá undir glugganum alla
nóttina og reis upp um leið og fólkið
í bænum. Nú var aftur hafist handa
um að safna liði og nú skyldu menn
vera ríðandi og með hunda. Var einn
hundurinn mjög stór, svo að boli tók
að skjálfa þegar hann sá hann og sá
nú sitt óvænna, þegar þrír ríðandi
menn og allir með hunda, vom
komnir í kringum hann, enda varð
hann nú að láta undan. Hann var rek-
inn beina leið heim til hreppstjórans
og þar var hann lokaður inni í kofa.
Það fylgdi sögunni að boli hefði ekk-
ert verið hýr á svipinn þegar rekstrar-
menn skildu við hann og einnig það
að ekki hafi vandlega verið gengið
frá dyrunum, svo við öllu mátti bú-
ast.
Þetta kvöld var dansleikur á
Heimalandi og til vonar og vara fór-
um við út Leirur til að mæta ekki
bola og eins um nóttina var einn
sendur heim á undan til að gá hvort
boli lægi undir glugganum. En fegin
urðum við að svo var ekki.
Var hann þar með úr sögunni að
sólarhring liðnum.
fTTáfll
Heima er best 385