Heima er bezt - 01.11.1994, Side 32

mig að þrífa hana innan,“ sagði hún
undrandi. „Þú veist að ég hef fengið
orð fyrir að geta tekið til hendinni,
engu síður en hver önnur,“ sagði
hún.
Karl virtist nú vera á báðum áttum
með hvað hann ætti að gera. Loks
sagði hann að hún gæti fengið hana
með einu skilyrði.
„Hvað er það?“ spurði hún.
„Að hún verði þín ævinleg eign
héðan af ásamt innihaldinu," sagði
Teitur og lagði mikla áherslu á síð-
ustu orðin.
„Ég skil ekki vel hvað þú meinar,
eða hvað ætlastu til að ég geri við
það sem í kistunni er, ef ég má ekki
kasta því?“ spurði hún.
„Þú átt að telja það sem í kistunni
er þína eigin eign. Og þótt þú gefir
eða seljir allar eigur þínar þá máttu
aldrei láta það af hendi til nokkurs
manns. Kistuna sjálfa máttu láta
hvem hafa sem vill en innihald
hennar verður að vera þín ævinleg
eign. Það verður að vera eins og
partur af þér sjálfri, sem þú hvorki
getur eða mátt losa við þig, - skil-
urðu það?“ sagði Teitur.
„Það er eins og þú sért með
mannsefnið mitt í kistunni,“ sagði
Jana og hló.
„Segðu nú til hvort þú vilt lofa
þessu eða ekki,“ sagði karl.
„Æ, ég held ég verði að játa þessu
samt, því kistuna vil ég fá,“ sagði
hún.
„Þú verður þá að sverja það áður
en ég afhendi þér kistuna.“
„Ég held að það sé nú minnst,“
sagði hún og hló vandræðalega að
sérvisku karlsins.
„Réttu þá upp tvo finguma,“ sagði
Teitur.
Hún gerði það.
„Þið verðið vottar, piltar,“ sagði
hann við fylgdarmenn sína. „Hafðu
svo upp eftir mér hvert orð sem ég
segi,“ sagði hann við Jönu.
„Æ, þarf að vera að þessari ólukku
vitleysu?“ sagði hún og ók sér.
„Þú færð kistuna gefins, ef þú ger-
ir það en annars færðu hana alls
ekki.“
„Jæja, ég skal þá gera það, ef þér
er svona mikil þægð í því,“ sagði
hún.
Karl byrjaði nú og sagði mjög há-
tíðlega:
„Ég sver við allt sem heilagt er,
eins og ég heiti Jana - Kristjana.“
„Ég sver við allt sem heilagt er,
eins og ég heiti Jana - Kristjana,"
sagði hún.
„Að innihald kistu þessarar verði
mín ævinleg eign frá þessari
stundu,“ bætti karl við.
„Að innihald kistu þessarar verði
mín ævinleg eign frá þessari
stundu,“ hafði hún upp eftir honum.
„Og aldrei gefa, selja né farga á
annan hátt innihaldi kistunnar á með-
an ég lifi,“ sagði Teitur.
„Og aldrei gefa, selja né farga á
annan hátt innihaldi kistunnar á með-
an ég lifi,“ sagði Jana.
„Að eilífu amen,“ sagði karl.
„Að eilífu amen,“ sagði Jana, „og
má ég nú ekki láta höndina falla nið-
ur aftur.“
„Jú, jú,“ sagði Teitur, „þú stóðst
þig mætavel.“
„Æ, ég er fegin,“ sagði hún, „ég er
orðin dauðuppgefin í handleggnum.
Þú varst svo lengi að tína þetta
fram.“
Meðan þessu fór fram höfðu allir,
sem viðstaddir voru, staðið í sömu
sporum og glápt undrandi á karlinn
og Jönu. Héldu allir að hann væri
orðinn vitlaus.
„Þama er nú kistan, heillin mín, og
hér er lykillinn.“
Að svo mæltu fékk hann henni
lykilinn og kvaddi hana og spurði
samferðamenn sína hvort þeir ætluðu
ekki að vera með.
„Jú,“ sögðu þeir dræmt. Þeir vissu
ekki vel hvort þeir ættu heldur að
fara eða bíða þangað til Jana opnaði
kistuna, til þess að fá að sjá þessi
býsn.
„Þama slapp ég laglega,“ heyrðu
þeir að karl sagði við sjálfan sig um
leið og hann fór á bak. „Ég býst við
að kistan verði henni fulldýr að lok-
um, ekki síður en mér.“
Þeir lögðu nú af stað með karli.
Tóku þeir að spyrja hann hvað í kist-
unni væri en karl vildi ekkert segja
þeim. Hristi hann höfuðið og tautaði
sífellt í skeggið:
„Ovinnandi ógnarfjandi er í kist-
unni.“
Þeir vora nú orðnir í meira lagi
forvitnir. Kom þeim loks saman um
að borga honum kistuverðið ef hann
segði þeim hvað í henni hefði verið.
En þegar hann hafði tekið á móti
peningunum sagði hann þeim að
Halamóri hefði verið í kistunni og
það hefði verið hann sem hefði verið
að bjóða í þann gráa á Hala þá um
kvöldið.
„Ég heyrði það svo glöggt og svo
þegar ég opnaði kistuna áðan, sá ég
hann iðandi og spriklandi í henni, al-
veg eins og ég sé ykkur núna á hest-
baki. En það tröll, hann fyllti alveg
út í þessa litlu kistu,“ sagði Teitur.
Nú er að segja frá Jönu. Tók hún
að forvitnast í kistuna um kvöldið.
Varð hún skelkuð mjög þegar hún sá
snjóhvítan mann brölta á fjóra fætur
í henni. Velti hann sér út úr kistunni.
Lá við að hann blindaði Jönu með
ryki því, sem gaus úr fötum hans.
Kom það af því að kistan hafði verið
mélug innan og það svo farið í föt
hans. Þreifaði hún á honum til að
vita hvort hann væri af holdi og
blóði en þegar hún fann að svo var
varð hún óhræddari og tók að berja
úr honum mélrykið.
„Hvar hef ég nú loks innlent?“
spurði Ámi allrámur.
„Hjá henni Jönu í Koti og ert nú
seldur henni til ævinlegrar eignar,“
sagði hún.
Leiddi hún hann síðan í bæinn og
dvaldi hann hjá henni nokkra daga í
góðu yfirlæti, enda var hann mjög
eftir sig eftir kistuveru sína, en Jana
hjúkraði honum með allri alúð.
Sumir spáðu því nú að Jana mundi
ekki sleppa Áma aftur úr höndum
sér, fyrst hún hefði komist yfir hann
með svona hægu móti. En stúlkumar
sögðu náttúrlega að það yrði þá af
því að Jana væri svo einstaklega
samviskusöm að hún vildi ekki rjúfa
388 Heima er best