Heima er bezt - 01.11.1994, Qupperneq 33

eiðinn. En þó þóttust sumir verða
varir við að einstaka stúlka öfundaði
Jönu af happi hennar en stallsystur
þeirra bættu strax úr því með því að
breiða það út að þær öfunduðu Jönu
aðeins af kistunni, því hún væri
regluleg búmannseign að þola annan
eins jötun og Áma í heilan sólar-
hring.
✓
Ami á dýraveiðum
Það er af þeim Áma að segja að
þegar hann var gróinn sára sinna
vom þau Jana harðtrúlofuð. Ákváðu
þau að gifta sig um haustið. Þótti
Jönu það þó dragast of lengi, því hún
var sárhrædd um að einhver stelpan
mundi tæla Áma frá sér.
„Ég óttast þetta ekki að ástæðu-
lausu, heldur af því að ég þekki okk-
ar veikustu hlið,“ sagði hún við
Áma.
Þegar leið á sumarið var farið að
lýsa með þeim. Jana lét frændkonu
sína út á Eyri baka fyrir sig í veisl-
una, því hún kvaðst ekki geta verið
þekkt fyrir að bjóða nokkrum manni
sveitaklessur.
Brúðkaupsdagurinn var nú ákveð-
inn um haustið og var þá mikill við-
búnaður í Klömbmm, því þar átti
veislan að vera, enda var Jana flutt
þangað fyrir nokkru. Bæði nýjan sil-
ung og rjúpu kvaðst hún vilja hafa í
veisluna, enda væri það hægðarleik-
ur fyrst Ámi gæti veitt hvort tveggja.
Ámi hélt að ekki mundi standa á sér
að koma með rjúpumar og silunginn
en hún yrði aðeins að segja sér hvað
mikið hún vildi hafa.
„Eins og þú getur borið,“ svaraði
hún.
Einn dag lagði Ámi af stað ofan að
á með nýja silungastöng og tunnu-
poka, sem hann ætlaði að hafa undir
silunginn. Sá hann silung hér og þar
í ánni. Sparaði hann þá ekki að reka
niður stöngina.
Bakkar háir vom víða að ánni og
eitt sinn er hann skyggndist í ána sá
hann stærðarsilung skjótast úr hyln-
um inn undir bakkann sem hann stóð
á. Hann hafði heyrt talað um að sil-
ungur væri oft í innilegum í árbökk-
um. Þóttist hann nú vita að þama
væri ein slík innilega. Fór hann nú
eins framarlega og hann þorði en
hafði ekki aðgætt það að spmnga var
í bakkann.
Steig hann með báðum fótum í
sprunguna. Féll hann þá niður um
hana. En með því að holt var undir
fór hann æ dýpra og dýpra, uns hann
var kominn undir hendur. Tók hann
þá að æpa og kalla, en enginn heyrði
þó. Varð honum það þá fyrir að hann
„Og nú tefst ég frá
veiðunum við þennan
skratta,“ sagði hann,
„en ef þið sjáið
bröndu við bakkann
á meðan þið eruð að
ná mér upp, þá spar-
ið ekki stöngina,“
bætti hann við.
hengdi pokann á stangarendann og
reisti hana svo upp sem nauðmerki.
En í sama bili fór hann allur ofan um
opið í bakkanum. Kom hann niður á
fætuma en vatnið náði honum í hné.
Verst þótti honum að standa, því öllu
hallaði fram í hylinn. Hélt hann að
op væri undir bakkann af hellunni.
sem hann stóð á og fram í ána.
Stór steinn lá við fætur hans, sem
hann hafði stuðning af. Meira en
seiling hans var upp í rauf þá í bakk-
anum, sem hann hafði farið ofan um.
Nauðmerkið sást frá Barði og hlupu
Þórður og synir hans strax ofan eftir.
Sagði Ámi þeim frá ógæfu sinni.
„Og nú tefst ég frá veiðunum við
þennan skratta,“ sagði hann, „en ef
þið sjáið bröndu við bakkann á með-
an þið emð að ná mér upp, þá sparið
ekki stöngina,“ bætti hann við.
Þeir renndu nú til hans reipi og
ætluðu að draga hann upp en gátu
ekki hreyft hann úr stað.
Þórður sá að hér dygði ekkert kák,
og lét hann syni sína fara að bera við
ofan að á, en sjálfur tók hann hest og
reið fram að Þúfu og fékk hann Sig-
urð í lið með sér. Höfðu þeir með sér
tvær þrískomar blakkir, sem Sigurð-
ur átti. Kvaðst hann hafa heyrt að
þær væm úr franskri duggu er
strandað hefði á Halabót fyrir löngu.
Þegar þeir komu að ánni tóku þeir
að reisa trönu úr viðnum og draga
kaðal í blakkimar. Vom jámkrókar á
báðum blökkunum. Kræktu þeir
annarri upp í trönumar, en hinni
renndu þeir niður til Áma með kað-
alspotta á króknum, sem þeir sögðu
honum að bregða um sig. En hann
kvaðst ekki geta það, nema þeir létu
sig hafa reipi líka. Köstuðu þeir því
ofan til hans. Ámi batt sig nú fastan
við steininn til þess að hann rynni
ekki niður í ána á meðan hann væri
að binda um sig kaðlinum og hengja
sig á krókinn.
„Hal tæt,“ kallaði Ámi loks upp til
þeirra.
Tóku þeir að toga í, en lítið gekk.
Virtist þeim hann undarlega þungur.
„Æ, æ, æ, æ!“ grenjaði Ámi. „Ég
ætla alveg að slitna í sundur. Þið tog-
ið í mig að ofan en steinninn að neð-
an.“
Létu þeir þá Áma síga niður aftur.
Losaði hann sig við steininn og gaf
þeim svo merki. Tóku þeir þá að
draga hann upp aftur. Fannst þeim
hann nú laufléttur. Héldu þeir nú að
þetta ætlaði að fá ákjósanlegan endi
en allt í einu stóð allt fast. Kallaði þá
Ámi til þeirra hástöfum:
„Hættið, hættið, ég er þversum í
gatinu.“
Sáu þeir að það var satt, því bak-
hluti hans gægðist nú upp um
spmnguna en höfuð og fótahluti sást
hvergi. Urðu þeir þá að láta hann
fara niður aftur. Sögðu þeir honum
að bregða kaðlinum undir hendur
sér, svo hann kæmi á endann upp.
Þegar hann kom niður leysti hann
sig og ætlaði hann að hafa stuðning
af steininum en steinninn var nú
lausari fyrir en hann hugði. Steyptist
Heima er best 389