Heima er bezt - 01.11.1994, Page 34

hann fram í ána og Ámi á eftir. Sáu
þeir nú sem uppi voru flygsu mikla
koma undan bakkanum. Þrifu þeir þá
til stangarinnar og ráku hana af alefli
í flygsuna og fleyttu henni með
stönginni ofan með bakkanum, þang-
að sem hann var lægri, og kipptu
henni þar upp. Sáu þeir þá að þetta
var Ámi.
Þegar hann kom upp á bakkann rak
hann upp öskur mikið. Náði hann sér
svo strax þegar fjaraði út úr skilning-
arvitum hans. Hvergi hafði stöngin
sært hann því hún hafði aðeins orðið
föst í jakkanum.
Þegar Ámi tók að hressast, fóru
þeir með hann heim að Barði, því
þangað var styttra en að Klömbmm,
enda var hann þeim megin við ána.
Var hann nú látinn hafa alfataskipti
og síðan borinn matur. Var það kúf-
aður diskur af nýjum silungi.
Þegar Ámi sá matinn varð hann
allléttbrýnn og sagði við þá, sem
færði honum hann:
„Nú já, já, þú ert þá betri en guð.
Ekki þóknaðist honum að gefa mér
neitt í dag, blessuðum, og var það þó
ekki af því að ég reyndi ekki að ná í
bröndu, enda hefði hann mátt sjá það
ef hann hefur þá nokkum hlut gáð að
því,“ bætti hann við um leið og hann
stakk upp í sig heilu silungsstykki,
en hann varaðist það ekki að silung-
urinn var heitur. Spratt hann upp
með æði miklu, en stykkið vildi ekki
fara út úr honum með góðu. Var það
svo stórt að það fyllti alveg út í
munninn. Hljóp hann um gólfið og
baðaði út höndunum, og kom hann
engu hljóði upp, nema ofurlitlu
snörlhljóði í gegnum nefið, líkast
hrotum.
Héldu menn fyrst að stæði í honum
og vildu fara að hjálpa honum en
brátt sáu þeir að svo var ekki. Loks
blés hann stykkinu með undraverðu
afli fram úr sér. Sögðu þeir sem sáu
að það hefði verið líkast gufustrók úr
blástursholu á hval, þegar það þeytt-
ist í ótal ögnum fram úr honum.
Slettust agnimar á þilin, fólkið og
hvað sem fyrir var. Ámi rak eins
miklu af báðum höndum sem hann
kom upp í sig og þreifaði áhyggju-
fullur innan um munninn.
„Ég er stórskemmdur,“ sagði hann
loks, „allur munnurinn brenndur eins
og eftir logandi jám. Gott ef ég verð
ekki mállaus eftir þetta. Ég veit ekki
hvað Jana segir ef ég get nú ekki
svarað spumingunum þegar við gift-
um okkur.“
Ámi tók nú smám saman að sefast
en ekki fékkst hann til að snerta sil-
unginn framar. Um kvöldið hélt hann
heim og lét hið versta af ferð sinni.
„Fékkstu engan silunginn?“ spurði
Jana þegar hún sá hann koma með
tómann pokann.
Framhald í nœsta blaði.
Hlaðvarpinn, framhald
truflana sem hún snerist til vamar gegn samkvæmt sínu
forriti.
Fyrir skömmu varð talsvert uppnám vegna s.k. „tölvu-
vímsar“ sem lék lausum hala og gerði vart við sig á á-
kveðnum degi ársins (líkt og haustflensa mannfólksins)
og eyðilagði jafnvel gjörsamlega heilu tölvukerfin. Sagt
er að sumir þessara „tölvuvímsa“ séu þannig úr garði
gerðir að þeir geti lifað n.k. sjálfstæðu lífi og ferðast og
unnið í tölvukerfum án nokkurrar utanaðkomandi aðstoð-
ar. „Smitberamir“ em svo disklingar sem fluttir em á
milli tölva.
Tölvuvæðing heimilanna er sífellt að verða meiri og
meiri. Áður en varir verður tölvan farin að opna fyrir þig
dymar, hita fyrir þig kaffið, sjá um öryggiskerfíð, kveikja
og slökkva ljósin í íbúðinni, stýra hitakerfinu, minna þig á
ýmislegt sem þú átt að gera, keyra bflinn fyrir þig í vinn-
una eftir tölvuleiðarkortum, jafnvel kenna bömunum,
syngja þau og þig í svefn á kvöldin og vekja ykkur á
morgnana. Og svona gæti ég lengi talið.
Sumt af þessu er þegar orðið mögulegt og annað
skammt undan, ásamt mörgu fleiru sem erfitt er fyrir leik-
mann að gera sér grein fyrir á þessari stundu. Alþjóðleg
tölvunet em sífellt að verða fjölþættari, flóknari og öflugri
og hafa t.d. nú þegar teygt sig til íslands, samanber um-
fjöllun Sjónvarpsins nýlega, um tölvunet sem Háskóli ís-
lands hefur not af.
Og þetta alþjóðlega tölvunet mun smám saman samein-
ast í svo öflugri móðurstöð að fátt mun taka henni fram í
vinnsluhraða, kaldri ályktunarhæfni og viðbrögðum, jafn-
vel ekki sjálfur mannsheilinn, sem tölvuna skapaði. Enda
er viðbúið að hann hætti smám saman að þurfa að beita
sér nokkuð eða hugsa að ráði og muni þar af leiðandi,
eins og hver annar vöðvi eða líkamshluti, sem ekki fær
eðlilega þjálfun, sljóvgast og rýma.
Þetta er ekki glæsileg framtíðarmynd ef sönn reynist,
sem hún vonandi er nú ekki. Þó er ekki hægt að neita því
að nokkuð gæti verið til í henni og alls ekki er hægt að
telja hana algjöra fjarstæðu.
Tölvu- og tækniþróunin er gífurleg og margt á eftir að
koma sem við ekki sjáum fyrir í dag. Maðurinn er sífellt
að reyna að gera sér umhverfið og lífið þægilegra og
tæknin er ein leiðin til þess.
Þegar ekki þarf lengur að hreyfa legg né lið frekar en
löngun stendur til, hvað er þá eftir? Hnignun?
Spyr sá sem ekki veit. En sýnir ekki veraldarsagan okk-
ur að stundum hafi hóglífi stjómendanna stuðlað að falli
þjóða, jafnvel heimsvelda til foma? Sagan endurtekur sig
stundum, þó í breyttri mynd sé.
Með bestu kveðjum,
Guðjón Baldvinsson.
390 Heima er best