Heima er bezt - 01.02.1998, Síða 8

niðurgröfnum vegslóða, niður að býlinu Hóli er þar er.
Eftir að hafa velt upp í huga minn öllum þeim sögum
og sögnum er ég taldi mig hafa heyrt eða lesið um ratvísi
dýra, ákvað ég að binda sleðann í ístaðsólar hnakksins er
hesturinn bar og reyna síðan að reka hann af stað, þegar
ég teldi okkur komna upp á veg.
í fyrstu gekk hesturinn sitt á hvað, til beggja hliða með
hausinn niður við jörð, síðan stansaði hann eins og hann
væri að íhuga hvað gera skyldi og að því loknu lagði
hann ótrauður af stað. Ég þóttist sjá harðspora frá því um
morguninn koma aftur undan sleðanum og taldi ég því að
er hann gekk um og hengdi hausinn, hafi hann einfald-
lega verið að leita morugunspora sinna áður en hann teldi
ráðlegt að leggja af stað heim á leið.
Vegna dimmviðris og mykrurs sá ég ekkert til hund-
anna og hafði ég af því verulegar áhyggjur. Eftir að við
höfðum farið nokkur hundruð metra leið, rofaði aðeins til
og sá ég þá hvar hundarnir gengu í sporaslóð skammt
framundan hestinum. Það vakti athygli mína að hestur og
hundar fóru aldrei af miðju vegarins, en hann var eins og
að framan segir, mjór og því varasamur fyrir sleðann.
Eftir það sem að framan er upp talið urðu engar hindr-
anir á leið okkar og því gekk ferðin vel heim. Er heim
kom seint um kvöldið var þar hafinn undirbúningur að
því að leita að okkur félögunum. Það urður allir harla
glaðir er við birtumst heilir á húfi og kannski átti þarna
við ljóðlínan „Kætast ellimóð hjón, faðma ástríkan son,“
úr kvæðinu Heimkoman eftir Kristján Fjallaskáld.
Eftir þessa ferð hef ég aldrei efast um ratvísi dýra, já,
um undraverða ratvísi þeirra dýra sem við mennirnir oft á
tíðum nefnum „skynlausar skepnur.“
Hér lýkur þessari frásögn og það má geta þess hér að
þætti heimarafstöðva í Kelduhverfi lauk um 1970, en þá
kom 220 v. spenna með loftlínu frá stórri díselrafstöð frá
Raufarhöfn, er ríkið rak þar.
Spilamennska
Eftir lok barnaskólanámsins hef ég ekki gegnið langt á
menntabrautinni. Þó var það svo að fyrir fermingu fór ég
að læra orgelspil og í áframhaldi af því lærði ég svo að
spila á harmóníku. Ég lærði hjá þeim mæta manni Frið-
riki Jónssyni á Halldórsstöðum í Reykjadal, en hann er
nú nýlátinn, blessuð sé minning hans.
Það er svo eitthvað um eða fyrir 1950, sem ég fór að
spila fyrir dansi. Eins og venja þess tíma var, þá spilaði
aðeins einn maður á hveijum dansleik og auðvitað var
harmóníkan eina hljóðfærið. Ég spilaði á mörgum stöð-
um en mest þó í samkomuhúsinu að Lundi í Öxarfirði og
í Gamla fundarhúsinu að Grásíðu við Víkingavatn, er var
aðal samkomuhús Kelduneshrepps á þeim tíma.
Ég var svo lánsamur að eignast mikla og afar vandaða
harmóniku, fjórskipta nikku, er þótti hið mesta stáss. Ég
spilaði auðvitað fyrst og fremst á hefðbundnum dans-
Haraldur á yngri árum og með harmónikuna.
leikjum og öðrum samkomum hér um slóðir. Þó gat borið
þar út af eins og eftirfarandi frásögn sýnir:
Árið 1949 var ég nokkurn tíma á Akureyri, ég var á
námsskeiði fyrir meirapróf bifreiðastjóra. Langt var milli
skólans og staðar þess er ég hafði aðsetur á og þurfti ég
að ganga mikið og því fór það svo að ég fékk slæmt sár á
annan fót minn. Ég fór til læknis er kvað óhjákvæmilegt
að skera í fót minn og til þess þyrfti ég að fara á spítalann
og dvelja þer einhverja daga. Þetta leist mér illa á, því ég
var hræddur um að það yrði til þess að ég gæti ekki lokið
prófinu. Læknirinn sannfærði mig um að aðgerðin yrði
óhjákvæmileg og að ég gæti komist í prófið þrátt fyrir
það. Sárinu gæti hann haldið í skef jum fram yfir próf.
Allt þetta gekk eftir. Að lokinni aðgerðinni lá ég á
svokölluðu sóttvarnarhúsi er tilheyrði spítalanum. Þama
þekkti ég marga góða menn. Á meðal vina minna gekk
ég ekki undir fullu nafni, heldur var ég ævinlega kallaður
Mannsi.
Þegar ég nú steig, aldeilis grallaralaus, inn á Sóttvörn,
heilsar einn vinur minn mér með orðunum: „Sæll,
Mannsi, velkominn hingað, en hvar er harmónikan?“
Mér varð nokkuð bylt við þetta ávarp því ég taldi ekki
að spítalavist og harmónika ættu nokkuð sameiginlegt.
En hvað um það þá varð þetta til þess að ég fékk nikkuna
mína til mín og stóð hún við endann á rúmi mínu. Síðan
gerist það að hinn víðkunni yfirlæknir Akureyrarspítala,
Guðmundur Karl, kemur á stofúgang og það fyrsta sem
hann sér er harmónikan mín. Er ég sá hverju fram fór
48 Heima er bezt