Heima er bezt - 01.02.1998, Síða 11

• 'fe.
Brúin fullbyggð.
það ekki fyrir víst, þá hlýtur því að hafa verið ekið á stað-
inn.
Kristján Þórhallsson í Vogum í Mývatnssveit vann við
brúna og átti þá vörubíl er var af Ford gerð frá árinu 1941
og átti hann boddí er sett var á bílinn ef flytja þurfti margt
fólk. Boddíið var tréhús eða kassi án gólfs, en í því voru
trékbekkir með trébaki er fólkið sat í og þarna fór vel um
það, að minnsta kosti fannst manni það í þá daga.
Þegar ekki þurfti að flytja fólk var boddíið tekið af bíl-
pallinum og það geymt einhversstaðar á góðum stað.
Þyrfti hinsvegar að nota það, lyftu menn því á bílpallinn
og boltuðu það vel niður.
Kristján fór reglulega einu sinni í viku með mannskap-
inn í gufubað. í gjá einni austan Námaskarðs var aðstaða
til að fara í gott gufubað og þar gekk vel að losa lík-
amann við öll óhreinindi er liðin vika hafði á hann sett.
Einhvern veginn vildi svo til að ég fékk sérstakt sæti í
bíl Kristjáns, kannski af því að ég fór í flestar ef ekki all-
ar þessar ferðir með honum.
Fyrir utan þessar baðferðir fór Kristján minnst eina ferð
í viku til að sækja vistir fyrir brúarfólk. Á þessum tíma
var uppgripa silungsveiði í Mýtvatni, svo að af þeim
ágæta matfiski höfðum við mikið.
Hvaðan mjólk og allar slíkar vörur komu man ég nú
ekki en tel þó vafalaust að þær hafi komið frá Húsavík að
mestu.
Við Kristján gerðumst fljótt góðir vinir. Bíllinn hafði
þá náttúru að hann bilaði stundum og var ég þá að reyna
að myndast við að hjálpa Kristjáni að gera við bílinn, en
auðvitað skorti mig alla kunnáttu þar til, en Kristján var
hinsvegar búinn að vinna á verkstæði í Reykjavík ein-
hvern tíma og vissi því sitt af hverju er hann miðlaði til
mín og þarna lærði ég því mikið um helstu bilanir öku-
tækja og viðgerðar þeirra. Að endingu kenndi hann mér
undir minna próf bílstjóra, þarna við brúna.
Með okkur Kristjáni hefur haldist mjög góð vinátta
fram á þennan dag. Það má ekki skilja orð mín þannig að
Kristján hafi verið eini almennilegi maðurinn þarna við
brúna, síður en svo, því að þar voru fjölmargir heiðurs-
og sómamenn og við marga þeirra hef ég enn í dag gott
samband.
í gegnum aðstoð mína við Kristján í viðgerðum á hans
bíl og nám mitt við akstur hjá honum hef ég áreiðanlega
fengið bílabakteríuna svo nefndu.
Er líða tók á framkvæmdir hér var farið að tala um
róðrarkeppni yfir ána, en það leist mér mjög illa á, vegna
þess að þarna voru margir stórir og stæðilegir menn og
gamlir sjómenn, sem vel kunnu til verka og því kveið ég
mikið fyrir kvöldinu er keppnin skyldi fara fram en mig
minnir að þátttakendur í henni hafi verið um 30 talsins.
Það var skipuð dómnefnd til að dæma keppnina. Aðstæð-
ur voru þannig að þar sem lenda átti að austanverðu við
brúna var dálítið vik ofan við brúarstöpulinn. Þar fyrir
neðan var smáflúð og takmarkið var að ná inn í víkina.
Frá vestara landinu þurfiti alltaf að fara frá sama stað. Það
voru þijú atriði sem gefa átti fyrir: tímalengd, áratog og
lendingu. Keppnisnefndinni kom saman um það að ég
skyldi fara síðastur af stað.
Eins og áður segir þá kveið ég mjög fyrir. Keppnis-
kvöldið var hávaðinn af brúarfólkinu að fylgjast með
keppninni og auðvitað jók það kvíða minn. Ég man
glöggt eftir því er ég lagði af stað í ferð mína, sérstaklega
man ég vel eftir hlátri viðstaddra er töldu mig taka svo
vitlausa stefnu að engu væri líkt. Þar sem þetta var nú
ekki mín fyrsta ferð þá þóttist ég vera búinn að læra
nokkuð bæði á ána og bátinn. Yfir ána fór ég í langfæst-
um áratogum, á stystum tíma og ég gat látið bátinn eða
prammann, reka ofan í víkina, sem allir aðrir fóru niður
fyrir.
Þegar maður fer að hugsa um þennan tíma og brúar-
smíðina frá upphafi til enda, þá kemur svo margt upp
sem gaman væri frá að segja að til þess dygði ekkert
minna en að skrifa heila bók. Vegna plássins hér í þessu
stutta rabbi hef ég reynt að vinna sem mest úr minning-
unum og taka aðeins til frásagnar það sem hæst stendur
upp úr.
Við brúarsmíðina var ekki mikið um hjálpartæki er létt
Heima er bezt 51