Heima er bezt - 01.02.1998, Side 16

hann las það úr að hún væri meira en
lítið skotin í honum líka.
En lengi stóð það í honum hversu
bréf stelpunnar var illa skrifað, mikið
af villum og því dró hann þá ályktun
að hún væri ekki vel skynsöm. Þó
haggaði það ekki þeirri staðreynd að
stelpunnar vegna varð hann að kom-
ast á ballið.
Það mun hafa verið laugardag einn
í maíbyrjun að ungmennafélag næstu
sveitar, hélt þetta dansiball í frekar
litlu húsi en allgóðu á þeirra tíma
mælikvarða, kröfurnar voru minni í
þá daga.
Ungi maðurinn frétti af þessu af
tilviljun, því ekki var auglýst í þann
tíð. Auðvitað langaði hann að fara,
ekki síst vegna stelpunnar, og hugs-
aði sér gott til glóðarinnar, nú væri
tækifæri til að kynnast henni, vita
hvernig hún dansaði. Kannski mátti
vonast eftir einum kossi eða svo, ef
þröngt væri á gólfinu.
Þessar og fleiri hugsanir ásóttu
þennan unga mann.
Á ballið varð hann að komast, um
bíl var ekki að ræða í þá daga. Það
eina farartæki sem sveitir landsins
höfðu, var hesturinn.
Hesta átti hann sjálfur, utan þess
að hafa einn og einn fola fyrir aðra.
Tvo fola lét hann sér nægja til þess-
arar ferðar, enda leiðin ekki löng á
dansstaðinn.
Hann fór seint af stað, lét sér ekk-
ert liggja á, lét lítið bera á því að
hann væri að fara á bæi og allra síst á
ball.
Eftir að hafa komið hestunum fyrir
í hesthúsi á ballstaðnum, rölti hann
inn í húsið, þar sem dansinn dunaði.
Þarna var margt af fólki, dansandi
eftir harmónikumúsík og í sólskins-
skapi. Ungi maðurinn stóð góða
stund og horfði á dansandi fólkið.
Ekki sá hann stelpuna, sem hann
kom til að dansa við. Kannski var
hún alls ekki á ballinu.
Góð stund leið og nokkrir dansar
voru dansaðir. Þá loks kom hann
auga á hana. Hún var að dansa við
mann, sem hann kannaðist við. Þótti
honum það ekkert tiltökumál þótt
hún dansaði við þá, sem buðu henni
upp. Hitt þótti honum öllu verra, að
það liðu margir dansar og sá, sem
hún var að dansa við, virtist ekki
neitt ætla að sleppa henni í bráð.
Enn liðu nokkrir dansar. Unga
manninum fór nú ekki að lítast á
blikuna. Meira að segja stelpan virt-
ist forðast að líta í áttina til hans.
Hún virtist una þessu vel. Átti hann
virkilega ekki að fá að ná í stelpuna.
Þessi andsk... maður, sem var í við-
bót mikið eldri en hún, ætlaði sýni-
lega ekki að dansa við aðra á ballinu.
Unga manninum var annað betur
gefið en ganga eftir neinum og allra
síst stelpum. Ef þær vildu ekki við
hann dansa var eins gott að fá sér
einhveija aðra, og það gerði hann.
Þarna var ung og falleg, ljóshærð
stelpa, sem hann kannaðist við. Nú
var ekki eftir neinu að bíða, fyrst sá
aldni sleppti ekki þeirri sem hann
ætlaði sér virkilega að dansa við, þá
var að taka því. Hann var ekki einn
af þeim sem var að sýta fyrir sér
hlutina. Þess vegna fór hann og bauð
þeirri ljóshærðu upp. Ja, ekki stóð á
henni. Og nú dansaði hann hvem
dansinn eftir annan við hana og ekki
bar á öðru en að henni líkaði vel í
faðmi hans.
Ballið stóð langt fram eftir nóttu
og sá fullorðni sleppti ekki steípunni
úr höndum sér. Sá ungi var ekki, út
af fyrir sig, illur eða reiður. Hitt var
verra að honum fannst þessi mann-
skratti vera að stinga undan sér, þar
sem hann fékk ekki einu sinni einn
dans. Hann hafði ætlað þetta á annan
veg, langaði til að knúsa hana og
finna hvort hún væri mjúk og hafa
hana í einrúmi. En hún lá ekki á
lausu. Það sá sá fullorðni um.
Eiginlega trúði hann því ekki að
stelpan væri skotin í þessum manni
eða var það eitthvað annað sem kom
til. Fjandinn hafi það. Verst var að
vera kominn hingað og fá ekki einu
sinni einn dans, hvað þá heldur meira.
Áfram hélt ballið, sá ungi dansaði
alltaf við þá ljóshærðu, utan tvo
dansa við aðrar stelpur fyrir kurteis-
issakir.
Fór senn að líða að þeim tíma að
ballið hætti og fólk fór að búa sig til
heimferðar. Sá ungi hafði tekið eftir
því að stelpan og aldni maðurinn
höfðu íyrir löngu horfið úr salnum.
Hann litaðist um, þá ballið var hætt,
talaði við kunningja, hafði augun hjá
sér ef hann mætti sjá annað hvort
þeirra, en það var engan að sjá. Lík-
ast því að jörðin hefði gleypt þau.
Kannski voru þau farin heim. Hann
vissi að sitt á hvorum enda sveitar-
innar ættu þau heima.
Þar kom að flestir voru farnir af
stað heim og það hugðist hann líka
gera, en áður en það varð, fór hann
inn í danshúsið. Því var þannig skipt
að uppi var danssalur en niðri eldhús
og stofur, þar sem veitingar voru
veittar. Hann langaði í kaffi áður en
hann legði af stað.
Það var fýrir mestu eftirgangssemi
að hann fékk kaffið. Salan var hætt
og stúlkurnar farnar að ganga frá. En
kaffið fékk hann og einn mátti hann
sitja þarna og drekka en það var
einmitt það besta, sem fyrir gat kom-
ið. Hefðu fleiri verið þama er hugs-
anlegt að eftirtekt hans hefði ekki
beinst í rétta átt. Á meðan hann situr
þarna og gæðir sér á kaffinu í róleg-
heitum, heyrir hann eitthvert lágt
hljóð. Það gat verið samtal, þó fannst
honum kveða við annan tón við og
við. Helst heyrðist honum það vera
snökt.
Gerðist hann nú æði forvitinn. Ein-
hver kompa eða geymsla var inn af,
þar sem veitingarnar fóru fram í, en
hurð þar féll að stöfum, svo hann
heyrði óljóst hvað þetta var. Rak nú
forvitnin hann áfram. Hann var einn
þama, svo sem áður er sagt. Enginn
sá hvað hann hafðist að.
Af mikilli varfærni opnaði hann
hurðina aðeins, svo lítið að hann
gæti séð hvað þarna var að gerast. Þá
sá hann mann, sitjandi á einhverju,
sem líktist kistu eða bekk og í faðmi
hans var kona, vel klædd, sem hann
hélt utan um mittið á, en hún um háls
honum. Hún var snöktandi, hann
með einhverjar fortölur. Báðum var
svo mikið niðri fyrir og niðursokkin í
56 Heirna er bezt