Heima er bezt - 01.02.1998, Qupperneq 17

raunir sínar að hvorugt þeirra tók eft-
ir hurðinni, sem myndað hafði nægi-
lega rifu, svo hann mátti glöggt sjá
þau bæði og heyra allt sem fram fór
þarna.
Frekar var skuggsýnt þarna inni,
en hann hafði ekki lengi horft á
parið, þegar hann þekkti manninn,
sem sat með konuna. Oft hafði hann
orðið hissa á ævinni, en sennilega
aldrei sem í þetta skipti.
Það var enginn vafi á því hver
maðurinn var. Enginn annar en sá,
sem dansað hafði mest við stelpuna
sem hann fór á ballið til að ná í og
dansa við.
Ungi maðurinn skildi hvorki upp
né niður í þessu. Á ballinu dansaði
þessi maður við unga stelpu, nánast
hvern einasta dans, og þar að auki
vangaði hann hana í þokkabót. Svo,
nokkru seinna, þegar stelpan var far-
in af stað heim, situr hann með harð-
gifta konu í fanginu. Konu frá einu
stærsta búi sveitarinnar, sem hafði
mikil umsvif og var talið í þeim
flokki sem við ríkidæmi eru orðaður.
Auk þess var frúin allmörgum árum
eldri en þó á besta aldri fyrir karl-
menn á þeim tíma.
Maður konunnar var ekki á ballinu,
hann lét ekki sjá sig á svona stöðum.
Það er svona með forka, þeir verða
að gæta stöðu sinnar.
Ungi maðurinn var þessum þrem,
persónulega ókunnur, en þekkti þau
öll í sjón og vissi hvar þau áttu
heima. Aldursmunur virtist vera
minni á þessu pari en á stelpunni,
sem hann dansaði mest við. Þessi
kona átti sinn búhöld á stórbúi og allt
virtist vera þar með glæsibrag, alla-
vega að ytra útliti. Hún var talin
standa býsna hátt í mannfélagsstig-
anum, ef nota má þann mælikvarða.
En þarna var tveim ólíkum saman að
jafna. Hún búandi á stórbúi, vel í
efnum, hann réttur og sléttur vinnu-
maður, sem lítið átti undir sér. Hér
var eitthvað skrýtið á ferð.
Þegar ungi maðurinn gægðist inn
um hurðina, er eins víst að ef hann
hefði ekki þekkt neitt þetta par, má
víst telja að henn hefði sem skjótast
forðað sér burtu. En miðað við það,
sem á undan var gengið og að hann
sá þarna manninn, sem hafði gert
honum gramt í geði, þá var forvitni
hans vakin.
Vitanlega gat hann átt sterkan leik
viðvíkjandi stelpunni. Fara bara
beinustu leið til hennar og segja
henni hvað hann hefði séð til manns-
ins eftir að hún var farin.
En svo mikið var hann ekki skot-
inn í henni að hann freistaðist til þess
að koma illu af stað. Til voru mörg
dæmi um að menn höfðu brugðist
þannig við. Á þann veg var ekki
lunderni hans. Fyrst stelpan vildi
ekki dansa við hann á þessu balli,
eða fékk það ekki fyrir þeim aldna,
þá var það nokkuð sama. Hann var
minnugur þess að fleiri stelpur voru
til í heiminum en þessi eina.
Að verða óvart vitni að því að
kona eins stórbóndans var upp í
fangi venjulegs sveitastráks, nánast
vinnumanns, var ekki daglegur við-
burður í þá daga. Kæmi það fyrir var
farið með það sem algjört leyndar-
mál. Og svo hefur kannski verið
þarna. Eitthvað, sem gerðist á ball-
inu, varð þess valdandi að frúin varð
svona sorgmædd og miður sín. Ef til
vill var hún eitthvað að missa þarna
að því er henni fannst. Það er vitað
mál að kona, sem ekki er sátt við
bónda sinn utan eða innan rúms, þótt
stórbóndi sé, vill alls ekki missa
þann orrustulaust, sem hún tók í sína
arma.
Ungi maðurinn var dolfallinn. Það
sem hann sá þarna, ruglaði hann al-
veg í ríminu. Hann var lengi að átta
sig á hvað þarna var raunverulega að
gerast. Eftir rólega yfirvegun fóru
málin þó að skírast. Það var alveg
víst að í fyrsta skipti sátu þessi pör
ekki í faðmlögum. Þau höfðu sýni-
lega átt ofitar ástarfundi saman og þá
trúlega fáklæddari en á þessari
stundu, ef ráða mátti af kossum og
alls kyns blíðuhótum, sem sérstak-
lega konan sýndi honum.
Ungi maðurinn hafði undir niðri,
gaman af því að verða vitni að því að
þessi maður héldi við þessa mektar-
frú. Það gæti orðið lagleg saga ef
dansstelpa mannins kæmist að því,
svo ekki sé talað um ef hún hefði séð
þau saman. Hann gat ekki að sér gert
að hlæja að hugsun sinni. Hann fann
á sér, að hér var ekki vert að vera
lengur að horfa á parið á kistunni.
Maðurinn virtist alltaf vera að sann-
færa frúna um eitthvað. Hún hékk
um háls honum og vildi alls ekki
sleppa. í því ástandi var hún, þegar
hann gekk út úr húsinu. Burt úr
þessu Ballhúsi til þess húss, þar sem
hestarnir hans voru í.
Sem fyrr er sagt þá þekkti ungi
maðurinn konu þessa með nafni,
vissi að hún var gift stórbónda og
sjálf var hún af háum ætturn, eins og
sagt var í þá daga til aðgreiningar frá
almúgafólki.
Þrátt fyrir tíu eða tólf ára hjóna-
band hafði þeim ekki tekist að öngla
sér saman í svo sem eins og einn
krakka.
Sagt er að vegir náttúrunnar séu
stundum órannsakanlegir og víst er
um það að víða hefur guðinn Amor
komið við á sinni löngu leið.
Það þóttu mikil tíðindi þegar það
spurðist út ums sveitina, tæpu ári
seinna, að þessi merkishjón hefðu
orðið þeirrar auðnu aðnjótandi að
eignast barn. Tíðindi þessi bárust
unga manninum til eyma, en hann
var þá farinn úr þessum dal. Þá rifj-
aðist þetta allt upp fyrir honum.
Hann lagði saman tvo og tvo og auð-
vitað var hann viss um útkomuna.
í tugi ára þagði hann um þetta, sem
hann varð af tilviljun vitni að, þótt
þetta kæmi stöku sinnum í huga
hans. Helst var að hann heyrði talað
um þetta fólk, og jafnvel ýjað að því
að barnið, sem þarna fæddist, væri ef
til vill rangfeðrað. En eftir því sem
hann vissi best þá var það þaggað
niður, og það var að sjálfsögðu besta
lausnin fyrir alla.
En í huga unga mannsins var þetta
hinn dæmigerði nútíma ástarþríhyrn-
ingur.
Heima er bezt 57