Heima er bezt - 01.02.1998, Blaðsíða 26

Bjartur og svalur morgunn í Hvítárnesi.
manns. Ógnin náði aftur á móti sterkustum tökum að
haustlagi eða síðla sumars þegar ganga þurfti að kvöld-
lagi í myrkri ffamhjá opnum dyrum á útihúsum sem
vafalaust voru sneisafull af draugum.
Sama ógnin greip mig nú jafnvel enn sterkari tökum
þar sem nú varð ekki gripið til fótanna og hlaupið fram-
hjá hættunni, heldur lá ég heftur í svefnpokanum. Ég
hlustaði með allar taugar og skilningarvit þanin til hins
ýtrasta. Það var ekki um að villast, einhver vera var á
hreyfingu í herberginu, það heyrðist þrusk og skrjáf eins
og einhver væri að rísla við pappír. Ég hlustaði í ofvæni
og beið, hvort einhver breyting yrði á eða jafnvel eitthvað
yrði mér sýnilegt í myrkrinu. Hvorugt varð, hljóðið hélt
áfram með sama móti en engin hvítklædd vera birtist
augum mínum.
Smám saman snerist þó hugarástandið frá óttaþrung-
inni spennu til skynsamlegrar íhugunar. Hvað var það í
farteski okkar sem gat framleitt þetta hljóð? Jú, á gólfinu
var ein handtaskan og í henni var stór pakki af Lillu
suðusúkkkulaði, velþekktri vöru á þeim árum. Sá hafði
verið opnaður á ökuferðinni fyrr um daginn og við fengið
okkur bita til að bæta okkur í munni og dreifa á braut
leiðindum ferðarinnar fyrir yngstu farþegana. Hljóðið
sem ég heyrði gat einmitt verið skrjáfið í pappírnum utan
um pakkann.
Ekki man ég fyrir víst hvort mér var í huga smávaxið
nagdýr þegar ég tók á öllum þeim kjarki sem til ráðstöf-
unar var, teygði mig í vasaljósið á borðinu og kveikti á
því. Enga veru sá ég í ljósbjarmanum enda viðbragðs-
fljót sú sem líklegust var.
Ég tók til töskunnar með súkkulaðinu og athugaði það.
Jú, ekki var um að villast, á því voru ummerki eftir lítinn
munn með beittum tönnum. Sambýlingur okkar íslend-
inga í húsum um allar aldir tilveru okkar, músin, hafði
Haldið frá Hvítárnesi. I baksýn talið frá vinstri:
Skriðufell, Norðurjökull og Leggjarbrjótur.
fundið sér þarna sjaldgæft sælgæti. Þessi lausn gátunnar
fékk svo enn frekari staðfestingu þegar ég litaðist nánar
um við rúmbálkinn, hvílustað minn. í hominu þar sem
mættist allt í senn, gafl hans, gólfið og þilið ofan bálks-
ins, var greinilega gat á tréverkinu, rétt hæfilegar útidyr á
snoturri músarholu.
Þótt ég muni það ekki lengur glöggt þykist ég þess
næsta fullviss að ég hafi sett töskuna góðu upp á borðið
svo að hún yrði ekki fyrir fleiri heimsóknum af þessu tagi
að sinni.
Svefninn lét ekki á sér standa eftir þá geðshræringu
sem á undan var gengin. Ekki minnist ég drauma ffá
nóttinni þeirri en nokkur kvíði settist að mér morguninn
eftir. Hann var bjartur og svalur og augljóslega hafði ver-
ið þó nokkuð frost um nóttina. Ahyggjur mínar beindust
að bílnum, að næturkuldinn hefði fryst kælivatnið eða
kæmi í veg fyrir gangsetningu. Hvorug áhyggjan reynd-
ist þó eiga við rök að styðjast, Rússajeppinn fór í gang án
örðugleika og bar okkur þennan bjarta haustdag um Suð-
urland allt til Þórsmerkur. Ekki var það sérlega fýrir-
hyggjusöm ferðamennska að fara einbíla inn í Mörkina
og leggja í Krossá þegar sá tími var kominn að lítil sem
engin von var annarra ferðamanna. Ég skákaði víst í því
skjóli að haustkuldarnir væru mér hagstæðir enda reynd-
ist Krossáin enginn farartálmi. Við eyddum annarri
haustnótt í sæluhúsi í Þórsmörk en þar bar enga atburði
fyrir okkur sem söguefni væru.
Eftir að hafa litast um í Mörkinni annan frostkaldan en
sólbjartan morgunn beindum við för á mannfleiri slóðir í
höfuðborginni en þóttumst nú orðin nokkru fróðari um
hið fagra land sem við öll eigum að heimkynnum.
Ljósmyndir: Guðmundur Gunnarsson.
66 Heima er bezt