Æskan - 01.03.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
29
Jakahlaup
Eí'tii* Kristján Bender
Það hafði verið frost margar undanfarnar vik-
ur. Fyrst aðeins liægt frost og logn, en síðan herti
það, og norðanvindurinn gerði kuldann enn napr-
ari. — Litli vogurinn með mörgu fátæklegu liúsin
i kring var orðin alþakinn sporöskjulöguðum smá
jökum. Næst fjörunni voru jakarnir stærri en yst
í kraparöndinni. Þeir voru hertir i margra ná.tta
frosti, og samanbarðir af margra .daga norðan-
vindi. En allir sundurlaus smáriki, sem eins og
forðuðust nokkra samsteypu eða samtengingu
hvorir við aðra. Fyrst leit samt svo út sem lognið
ætlaði að gera litla voginn að einni sléttri ísspöng,
en norðanvindurinn, sem i rauninni er ráðríkur
og afskiptasamur, kom til sögunnar og breytti um-
hverfinu i ótal fallegar smá eyjar, sem vögguðu
sér svo frjálsar á öldunum.
I litlu, fátæku þórpi, sem jafnvel er svo fátækt,
að það á ekki einu sinni tjörn handa börnum sín-
um að leika sér á, á vetrum, var frostinu og logn-
inu tekið sem vinum frá barnanna licndi. — En
norðanvindurinn kom fljóllega með vonbrigðin og
eyðilagði hinn tilvonandi skautais. Ótal vonir
brustu!
En svo kóm ánægjan, og norðanvindurinn varð
að vini, scm lét börnum og unglingum í té frosin
smálönd, sem þau gátu notað sem skip eða
lönd eftir vild. Og ])á fæddist spennandi leikur,
scm lieitir „Jakalilaup“!
Hó! Hæ! Það var krökkt af hörnum og ungling-
um á jökunum! „Þetta er hlátt áfram guðdómlega
æsandi, freistandi og spennandi,“ sögðu ungu
stúlkurnar, sem vegna stærðar sinnar og yndis-
þokka gálu sagt, livaða vitleysu sem var, í eyru
strákanna.
Og þarna voru þeir Yilli og Siggi, þessar lárvið-
arkrýndu lietjur í sögu jakahlaupsins.
„Halló! Þið Siggi og' Villi“, kölluðu þær Anna og
Gunna.
„Hvor ykkar þorir að hlaupa út á jakann þarna
út við kraþaröndina?“ Þeir hikuðu eitt augnablik.
En Anna og Gunna voru ákaflega laglegar stúlk-
ur, og svo þar ofan í kaupið var Anna dóttir eina
kaupmannsins, og Gunna eina dóttir rika útgerð-
armannsins. — og þeir voru vinir þeirra. Likt og
léttfætt hreindýr lilupu þeir Villi og Siggi yfir
jakana og stefndu báðir að sama takmarki. Það
munaði litlu með Sigga, en liann náði jafnvæginu
um leið og Villi missti það alveg og sökk fyrst upp
að lmé, og svo upp fyrir mitti.
Á meðan Villi óð í land, kvað við veinandi hlát-
ur allra, sem á hann horfðu, og Gunna og Anna
hlógu liæst.
Þær hlupu niður í fjöruna og tóku i liöndina á
Villa, þegar hann steig á land. „Þú ert lietja“, sagði
Anna.
„En ekki frækin hetja“, sagði Gunna hlægjandi.
„Og síst skynsöm hetja“, sagði Jói frá Tungu í
meðaumkunarrómi. Jói frá Tungu var 16 ára, á
sama aldri og Villi og stúlkurnar. Hann var grann-
ur óg veiklulegur með góðlegt, fölt andlit og sak-
Fyrir nokkrum árum voru fjórir litlir sæfílar
i dýragarði Hagenbecks, og svo einn risastór. Hann
var líka kallaður Golíat, og hann drottnaði yfir
hinum fjórum eins og einvaldsherra. Allur var
hann þakinn örum og skrámum eftir áflog við
félaga sína. En það var ósvikin skemmtun að sjá
hann éta. Ef hann var úti í póllinum sínum, þegar
dýravörðurinn kom með matinn, kom hann busl-
andi á augabragði, Jílés út ranann og snörlaði. Svo
brölti hann með bægslagangi og stunum upp
steinlagðan bakkann og byllist á bumbunni til dýra-
varðarins, sem heið með matinn. Það var eins og
bylgjur færu um ferlegan skrokkinn, þegar liann
örlaðist áfram, likt og þetla væri geysistór belgur,
fullur af hlaupi. Þegar liann var kominn alla leið,
andvarpaði hann þungan af áreynslunni, rétti sig
svo upp, öskraði og sperrli upp blóðrautt ginið til
að taka við matnum. Hver fiskurinn eftir annan
ránn ofan i hann, eins og í botnlausa gjá, og sást
ekki að hann þyrfti að liafa fyrir að kingja. Loks-
ins sýndi Goliat fimleika sinn, með þvi að reigja
hausinn alveg aftur á bak, og taka þannig við
seinasta fiskinum. En þá var hann líka alveg orð-
inn uppgefinn. Hann hrölti þó aftur út í pollinn,
livíldi sig þar i tvær klukkustnndir, en þá fekk
hann dálítinn ábæti. Það voru um 200 kg af fiski,
sem hann át á dag.
Golíat lifði i dýragarðinnm i mörg ár í mestu
vellystingum og var eflirlæti allra. En einn morg-
un flaut liann danður í pollinum sínum. Einhver
gestanna hafði af ógætni fleygt flöskustút ofan í
pollinn, og vesalings Golíat liafði gleypt liann í
þeirri trú, að þella væri sælgæti. En glcrhrotin
skáru liann svo að innan, að liann beið bana af.
Svona illl gelur liafst al' ógætninni.
G. G. þýddi lausl.