Æskan - 01.06.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
65
Örvinglaður starði eg á hinar litlu öldur, sem
syntu að flæðarmálinu, brotnuðu og risu á n}T.
Það var eins og lágt og seiðþrungið skvaldur þeirra
huggaði grátna sál mína, hvetti mig til að vera
góður og ráðvandur drengur; eg var þegar búinn
að læra meira en nóg. . . Smám saman fjaraði hið
illa út. Eg var orðinn nýr, lífsreyndur maður;
öldurnar höfðu hrifið mig inn á nýjar brautir,
sem eg hafði ekki þekkt áður. —
En ef eg leiddi hugann að þessu margumlalaða
gleri, þá var gátan alltaf sú sama: Hvernig stóð á
þvi, að það var horfið ? —
V.
Það er sárt fyrir átta ára gamlan dreng að vera
fyrirlitinn af öllum i plássinu, að finna alstaðar
andúð gegn sér.
Iivað eftir annað reyndu foreldrar mínir að fá
mig til að meðganga, en eg var húinn að ásetja
mér að þræta og þræta. Stundum lél eg sem eg
lieyrði þetta ekki og þagði.
Og dagarnir voru langir og kveljandi. Ilmur
vorsins hjó ekki lengur í tóftarbrotinu. Par var að
eins djúpur tregi einmanans, því nú hafði ég eng-
an lil að leika mér við.
Fyrst krakkarnir vildu ekkert skipta sér af mér,
þá var ekki von að Lilja gerði það.
En einn góðan veðurdag kom Njáll í Gerðum
að máli við mig og sagði:
»Jæja, Mangi minn! Skárri ern það nú bölvuð
lætin í krökkunum út í ])ig fyrir það, að þú hefir
verið dálílið hugaður og lálið þér ekki allt fyrir
hrjósti hrenna!«
»Eg tók ekki glerið«, sagði eg sannfærandi, þvi
að mig grunaði, að ef eg játaði það fyrir Njáli,
þá myndi hann koma því rétta boðleið; hann var
nefnilega sú almesta hlaðra, sem til var í Hverfinu,
sannkölluð kjaftakind.
»0, láttu nú ekki svona, maður«, sagði hann
hlæjandi og spýlti út í lol'lið. »Auðvitað tókstu
glerið, því að þú ert sá eini stráknr liérna í pláss-
inu, sem þorir að gera eillhvað«.
— Eg Þagði.
Eftir stundarkorn hélt hann áfram:
»0g af því þú ert svo skolli útsmoginn og klók-
ur, þá langar mig lil að fá þig í félag við mig.
Hvað segirðn um það ?«
»Eg ler ekki í neitt félag við þig«, svaraði eg
snúðugur, en Njáll lét sem hahn heyrði það ekki,
hnyklaði hrýrnar mjög hugsandi og smálaumaði
út úr sér:
»Eg — er — að — smíða — pramma«.
»Ha! Ertu að smíða prammac, hrópaði eg undr-
andi og þólti þetta meira en lítil tiðindi. »Hvar
ertu að smíða pramma?«
»Inni i pakkhúsi«.
»A hann að verða stór?«
»Stór? — Ja, hann á að minnsta kosti að geta
borið eina þrjá. Og heldurðu að það verði ama-
legt að róa honum hér út á fjörðinn? Og fara á
fiskirí, maður!«
Nei, það þóttist eg viss um að yrði skemmtilegl.
»Jahá«, sagði hann og hló aftur, »heldurðu að
krakkarnir öfundi mann ekki þegar maður siglir
út á kvöldin, á hát, sem maður á sjálfur?«
Jú, það hélt eg að þau mundu gera.
»Jæja«, sagði hann ibygginn, »en eg ætla nú
ekki aldeilis að lofa þeim í minn hát. Þau eru bú-
in að stríða mér nógu mikið og. bakbíta, þó að eg
geri það ekki. En eg var að hugsa um að bjóða
þér að vera í l'élagi með mér, vegna þess, að nú
níðast þau jafnvel enn meira á þér en mér. —
Þú verður hara að hjálpa mér ofurlítið við smíð-
ina. Yiltu það?«
Eg sá ekki neitt athugavert við það, og liugsaði
til þess með gleði, að nú myndi eg ef til vill ná
mannorði minu, þvi að pramminn myndi nægja
til þess að koma okkur Njáli í álit, að minnsta
kosti lijá strákunum.
»Komdu þá«, sagði hann, »eg skal sýna þér
gripinn«.
Við skálmuðum á stað, og inni í pakkhúsinu
heima hjá Njáli sá eg lítinn, hálfsmíðaðan pramma,
furðulega vel gerðan eftir öllum kringumstæðum
að dæma.
Þegar við vorum húnir að skoða liann í krók
og kring, vék Njáll sér að mér og hvíslaði refs-
legur í bragði:
»En það er eitt, sem þú verður að táka með í
reikninginn«.
»IIvað er það?« spurði eg forviða.
»Þú verður að hjálpa mér til að nálgast efni í
hann«, hvíslaði hann enn lægra.
»Nálgast efni í hann?« — »Hvernig þá?«
»Skelfilegur þorskhaus getur þú verið! Skilurðu
þetta ekki? — Sjáðu til. Horngrýtis karlinn hann
Gvendur tryllubáts á heilmikið af tónnim blikk-
dunkum, sem eru hreinasta fyrirtak til að klæða
prammann með að utan.
Þeir eru geymdir í heljarstórum kassa í fisk-
hjallinum niður á Granda. Þú verðuv að hjálpa
mér til að ná þeim!«
»Nei, aldrei«, sagði eg ákveðinn. »Eg ætla ekki
að vera þjófur«.
Framh.