Æskan - 01.06.1936, Blaðsíða 10

70
ÆSKAN
Eg festi ekki lengi yndi i hverjum stað. Þegar eg
var svangur, tíndi eg mér ávexti af greinum trjánna,
og væri eg þyrstur, drakk eg vatn úr tærum upp-
sprettulindum. Lífið var bjart, glatt og áhyggju-
laust.
Eg kom einn dag að stóru vatni. Það glóði
í sólskininu og heillaði mig. Bátur lá á ströndinni.
Eg sleig upp í hann og reri út á vatnið lil suðurs,
alltaf lengra suður. En ekki hafði eg lengi róið,
er stormur skall á. Báturinn valt á öldunum, hófst
upp á öldutindana, seig niður í öldudalina, dans-
aði og hringsnerist. Eg gat ekki við neitt ráðið, og
hélt nú að mín hinnsta stund væri komin. Eg
missti meðvitundina og veit ekki, hve lcngi eg heíi
legið í dvala. En þegar eg raknaði við aftur, lá eg
á ströndinni og sá fjölda marga menn umhverfis
mig. Þeir voru allir brúnir mjög á hörund.
Mennirnir sáu, að eg lauk upp augunum. Ráku
þeir þá upp hræðilegt öskur og tóku að dansa í
kring um mig. Eg starði á þá óttasleginn. Loks
beygðu nokkrir þeirra sig niður, lyftu mér upp og
báru mig út í dálítinn skóg og inn í kofa nokkúrn,
Síðan byrjuðu þeir aftur að dansa og ráku upp
einkennilega skræki við og við. Seinast urðu þeir
þreyttir og lögðust niður á jörðina, eins og þeir
ætluðu að fara að sofa.
Eg var dauðþreyttur. En þegar eg sá mennina
liggja rólega, hugsaði eg með mér: »Það er líklega
hest, að þú reynir að komast burtu héðan.«
Eg reis nú upp og ætlaði að halda af stað niður
til strandarinnar. En á augabragði þutu mennirnir
upp og vörðu mér veginn. Þá setlist eg niður aftur
og sagði við sjálfan mig:
»Bræður þína og gamla kofann ykkar fær þú
víst aldrei að sjá framar.«
Eg reyndi að gera þeim skiljanlegt, að eg væri
hungraður og þyrstur. Þá stóð stór og þrekinn
maður upp, kallaði, og hrátt komu nokkrar konur
með ávexti og vatnskönnu. Stóri maðurinn rétti
mér þetta, og eg ál og drakk. Skömmu seinna féll
eg í væran svefn. Þegar eg vaknaði a.ftur, var eg
ekki lengur í skóginum við kofann. Eg lá í húsi,
sem gert var úr greinum og tágum. Húsið var
nokkuð stórt. Hávaxni maðurinn stóð í dyrunum
og við hlið mína sal kona, hrún að litarhætti. Sá
hún nú, að eg var vaknaður. Gaf hún mér þá dá-
lítið af ávöxtum og vatn að drekka. Síðan fór hún
að tala við mig. Þetta var undarlegt! Eg skildi,
hvað hún sagði. Ilún kallaði á slóra manninn, er
stóð í dyrunum. Ilann laut mér djúpt og sagði, að
höfðingi ættarinnar væri dauður. Og þar sem þeir
hefðu fundið mig skömmu eftir dauða hans í báti
Dúfurnar mínar
Eg á nokkrar dúfur og hefi oft verið að athuga,
hvernig þær lifa. Þær vakna snemma á morgnana,
og lljúga og klóra sér, síðan fara þær að leita sér
að æli. Á sumrin þarf lítið að hugsa um þær, því
að þær tína maðka og jurtir sér til matar. Á sumr-
in verpa þær tveimur eggjum í senn og eru hálf-
an mánuð að unga þeim út. Hjónin skiptast á um
að liggja á eggjunum. Á veturna geta dúfurnar
ekki séð um sig sjálfar, því að þá eru hvorki jurtir
né maðkar, sem þær geta tint.
Eg átti tvenn lijón í fyrra. Þau verptu fimm
sinnurn í sumar. Eg skírði karlana Hitler og Músso-
líni. Þeir eiga lieima í sama kofa, Mússolíni uppi,
en Hitler niðri. Um varptímann kom þeim illa
saman. Þegar Mússolini var að tína í hreiðrið, varn-
aði Hitler honum að komasl upp. Lenti þá ofl í
bardaga milli þeirra. Einu sinni komst köttur upp
í kofann, og drap frú Hitler, sem þá lá á eggjum.
Hitler gal ekki ungað þeim út, og þau urðu fúl.
Hann saknaði mjög konu sinnar og syrgði hana
sáran. Nokkrum dögum eftir dauða hennar fór
Mússolíni og frú í skemmtiferð. Þau áttu þá unga.
Hitler fór þá upp til Mússolíni og drap ungana.
En þegar Mússolini kom heim, var Hitler reiðu-
búinn að taka á móti honum, og varð þá svo
hörð orusta milli þeirra, að eg varð að skilja þá.
Árni Ágústsson
8. bekk barnaskólans i Hafnarfiröi
við ströndina, litu þeir svo á, að guðirnir hefðu
sent mig, til þess að verða nýi höfðinginn þeirra.
En eilt skilyrði, sagði hann, að fylgdi þeirri tign.
Höfðinginn yrði að geta blásið i hljóðpípu.
Þá varð eg ákaílega glaður, því að eg skildi, að
fólk þetta ætlaði ekki að gera mér neitt mein. Eg
tók gömlu pípuna upp úr malnum, sem lá við
fætur mína, og tók að hlása í hana. Andlit brúna
mannsins ljómaði. Hann hneigði sig að nýju og
hvarf síðan út úr lnisinu. En ekki leið á löngu,
þar til hann kom aftur. Hafði hann þá með sér
æðsta mann ættarinnar. Hann henti mér, að eg
skildi leika á hljóðpípuna aftur. Eg gerði sem hann
hað. Og yndislegir tónar hljómuðu úr pípunni minni.
Varð eg nú liöfðingi þeirra og dvaldi meðal þeirra
i mörg ár. Á hverjum degi varð eg að blása í hljóð-
pípuna mina, til þess að skemmta þeim. En einu
sinni, er eg tók pípuna fram og ætlaði að fara að
spila fyrir fólkið, var hún brotin, og hve mikið
sem eg reyndi, gat eg ekki náð úr henni einum
einasta tóni. Ftamh,