Æskan - 01.06.1936, Blaðsíða 7

ÆSKAN
67
Myndir frá Indlandi
Það er heldur ólikt loftslagið á Indlandi eða hérna
lieima á okkar kalda íslandi. Indverjarnir lifa líka lífi
sinu meiri partinn úti undir berum himni.
Ormaþjálfinn, er temur slöngurnar, tæmir úr körfu
sinni á miðri götunni. Konurnar spinna og vcfa og
halda kafíigildi á þorpsgötunni. Það lítur út fyrir, að
minnsta kosti i Birma, að þær séu ekki frábitnar þvi
að reykja sér dálítinn vindlingsstúf.
En satt að segja er það heldur ófögur og ógeðsleg
sjón, er við sjáum á myndinni af konunum. Eða finnst
ykkur það ekki?
Endurminningar um Kolu
Vart minnist eg svo æskustöðva minna, að mynd-
in hennar Kolu sé ekki efst í minningarsyrpunni.
Og þó að hún væri aðeins venjulegur hundur,
fannst mér hún geyma ýmsa þá kosti, sem okkur
nútímafólkið skortir svo mjög t. d. tryggð og
skyldurækni.
Mig langar því að minnast liennar lítið eilt með
pennanum.
Við vissum ekkert um ætt eða uppruna Kolu.
Hún fannst að hausti til, þá ung að aldri, austur
á Hellisheiði. Lá hún þar í skúta, hvolpafull og
nær dauða en lífi; fann hana bóndi einn úr Hruna-
mannahreppi, Guðni Þórarinsson að nafni, er átti
þá heima á Tungufelli. Hann vorkenndi dýrinu,
og sýndi því þá mannúð, sem Kola galt síðar í rík-
um mæli. Það kom nefnilega hrátt í ljós, er Kola
hresstist, hver afhragðs fjárhundur lnin var, og lieíir
sá misst mikið, er lýndi henni. — En ekki var hún
allra, svo sem títt er um þá, sem mikið er í spunnið,
því að lengijvel veitti hún engum fylgi sitt nema
Guðna einum.
Þegar Guðni hrá búi og lluttist að Skálholti, kom
Kola að Torfastöðum í sömu sveit með Sunnefu
konu Guðna. Þar urðu fyrslu kynni okkar Ivolu.
Var eg þá ungur að aldri. Eg man þó gerla, hve
vel mér leist á liana, einkum augun, sem eg hefi
aldrei séð jafn fögur i nokkrum hundi. Þau lýstu
svo mikilli hlíðu, liyggð og viti. Getur vel verið,
að eg haíi verið næmari fyrir þessu en ýmsir aðrir,
því eg var snennna talinn mikill dýravinur, og þó
einkum hunda, svo að sumum þótti nóg um, og
elti mig jafnan heil hersing af hundum, hvar sem
eg fór.
Um þessar mundir var á Torfastöðum vinnu-
maður, er Gísli hét Guðmundsson. Hann var þá
fjármaður séra Magnúsar Helgasonar, og var við
þann starfa um 10 ára skeið.
Það atvikaðist einhvernveginn þannig, að lílið
var um lnmda á heimilinu og síst góða. Hugði
Gísli því gotl til, er Kola kom á lieimilið, en treg