Æskan - 01.10.1945, Qupperneq 8

ÆSKAN
„Datt mér ekki í lmg,“ sagði Svensson og leit upp
úr blaðinu. „Þú erl óðara búin að fyrirgefa honum
þetla, þó að þér kæmi ekki dúr á auga i alla nótt.“
„Jú, víst svaf ég dálítið,“ andmælti hún og vott-
aði fyrir brosi á fölu andlitinu.
„O, nei, víst ekki. Þú lást vakandi i alla nótt,“
svaraði maður bénnar.
„Hvernig veiztu það? Þú hefur þá ekki sofið sjálf-
ur heldur," svaraði hún.
„Ja — jú, ég sofnaði vist snöggvast, en það var
ekki lengi. Ég lieyrði, þegar klukkan sló fimm,“
svaraði Svensson án þess að líta upp úr blaðinu.
„Jæja, við skulum vona, að það rætist vel úr
þessu. En nú skulum við drekka kaffisopann. Ég er
ekki eins lirædd núna og ég var um tíma í nótt. Ég
veit ekki, af hverju það var, en það settist að mér,
að drengirnir hefðu lent í einhverri alvarlegri
hættu. — En hvað segja blöðin annars? Ég las ekki
annað en fyrirsagnirnar,” sagði frú Svensson og
renndi kaffinu í bollana.
„Það er sagt, að gerð liafi verið tilraun til spell-
virkja niðri við höfnina,“ sagði Svensson og hag-
ræddi blaðinu.
„Góði, lestu það upphátt fyrir mig.“
Svensson lét sykurmola í kaffið sitt og hrærði i
því á meðan bann las:
„Fífldjörf tilraun til spellvirkja var gerð í nótt
hér við höfnina. Frestað bafði verið brottför eim-
skipsins Sögu, vegna þess að beðið var eftir við-
bót við fanninn. Fyrirtæki nokkurt, sem annaðist
hleðslu skipsins, hafði fyrr um daginn tilkynnt lög-
reglunni, að yfirbyggður flutningsbíll, sem það á,
liefði horfið af stæði sínu og með honum vörur, sem
átti að afgreiða til skipsins. Nokkru eftir miðnætti
var bil þessum bleypt inn á bafnarsvæðið, eftir að
bílstjórinn hafði sýnt fyrirskipuð skírteini, og af-
lienti hann þar vörurnar. Lögreglunni var þegar
gert aðvart, og lögreglubíll með senditæki var send-
ur til liafnarinnar. Það lá nærri, að þetta fífldjarfa
fyrirtæki skemmdarvarganna heppnaðist, því að
tveir menn, sem þótlust vera á vegum þeirra, er
önnuðust bleðslu skipsins, tóku við vörunum úr
bilnum, sem þeir sögðu að ætlu að fara í skipið, og
komu þeim um borð. Skipið, sem var ferðbúið, var
kyrrsett. Við bráðabirgðarannsókn á farminum
fundu lögregluþjónarnir tvær tímasprengjur, sem
þeir ónýttu, og slatta af öðru sprengiefni.
Þetta virðist vera óvenju fifldjörf spellvirkistil-
raun, og það var snarræði og árvekni lögreglunnar
að þakka, að bún var ónýtt. Því miður tókst þrjót-
unum að sleppa í stolna bílnum aðeins nokkrum
mínútum áður en lögreglan kom á vetlvang. En öll-
100
um lögreglubílum með útvarpstæki var gert aðvart,
og vörður settur á allar leiðir út úr borginni.
í nótt sást stór, yfirbyggður flutningsbíll af sömu
tegund og sá, sem stolið var, þjóta á fleygiferð eftir
Suðurbraut á leið út úr borginni. En snennna í
morgun vildi lögreglan ekkert láta uppi, þó að hún
væri spurð, um þennan bíl, og var hann þó eltur.
Eins hefur ekkert heyrzt í morgun frá einum út-
varpsbíl lögreglunnar, sem var á verði við leiðina
suður úr borginni.
Einn af liásetunum á Sögu hefur verið tekinn
höndum fyrir þáttöku í þessu spellvirki. En lög-
reglan verst allra frétta um liina tvo, sem hún er á
veiðum eftir, en nokkur ástæða er til að vona, að
lögreglunni liafi nú lánazt að koma í veg' fyrir, að
þessu illþýði takist að sökkva fleiri skipum og búa
mörgum okkar braustu sjómönnum vota gröf.
Sterlcar líkur eru fyrir því, að þessir tveir þorpar-
ar, sem lögreglan er nú að elta uppi, eigi sök á liin-
um dularfullu slcipreikum, sem liafa orðið að und-
anförnu.“
Hér endaði frásögn blaðsins.
. „Þetla er alveg óskaplegt.“ sagði Svensson að
lestrinum loknum, og röddin titraði af réttlátri
reiði. „Hvernig í ósköpunum eru þeir menn gerðir,
sem fórna þannig lífi landa sinna -— — svíkja land
sitt og selja sæmd sina fyrir fáeina Júdasarpen-
inga?“
Og Svensson vöðlaði blaðið saman, eins og hann
vildi sýna enn betur með því viðbjóð sinn og fyrir-
litningu.
„Hainingjan gefi, að þeir náist og liljóti maklega
liegningu,“ tók kona hans undir.
„Hegningu!“ greip maður hennar fram í. „Hvaða
hegningu heldurðu svo sem að þeir fái? I mesta
lagi nokkurra mánaða fangelsisvist, eða ef til vill
nolckurra ára. Nei, það er ekki til nógu ströng refs-
ing fvrir þessi — •— þessi villidýr!“
„Svona— svona, vertu nú ekki svona æstur. Kaff-
ið þitt verður kalt, ef þú ferð ekki að dreklca það,“
sagði kona bans sefandi.
„Æstúr eins og það sé eklci von að maður verði
æstur,“ sagði Svensson og tók að liræra í bollanum
síniun og fletti um leið blaðinu. „Öllum heiðarleg-
um mönnum lilýtur að bjóða við þessum skepnum.
Það cr eklci bægt að kalla þá menii, sem láta hafa
sig til annars eins. En það er víst eitthvað meira um
þetta liérna.“
Svensson ýlli frá sér bollanum og fór að lesa á ný:
„Fréttamaður vor Iiafði snemma í morgun tal af
varðmanninum, sem var á verði í nótt við höfnina.
Hann sagði svo frá, að á meðan bílstjórinn á áður-