Æskan - 01.10.1945, Síða 15

ÆSKAN
Sólin steig liærra og hærra, hitinn var'ð rnegn um
hádaginn. Örninn leið í geysimiklum hringum balc
við skýin og sá hverja hreyfingu ungans, livernig
hann teygði fram nefið, reif með klónum í rimlana
og orgaði.
Það leið að nóni.
Engin lifandi skepna var lijá búrinu. Svo konr
guli lcötturinn syfjaður og geispandi frá sólvörm-
um húsveggnum, gekk liálfragur í kringum búrið
og heygði kryppuna á meðan liann svalaði forvitni
sinni.
En örninn leið liægt og gætilega þar uppi á hak
við skýin.
Hann var forsjáll að eðlisfari og grunaði, að
kyrrðin niðri á túninu væri ekki sem tryggust.
Örninn hafði svo mörg ár svifið yfir dalnum eins
og blóðug tollplága, sem sjálf ræður, livenær hann
tekur tekjurnar sínar, að hann Ixafði hvort tveggja,
reynsluna og gruninn um hættuna, mundi eftir ótal
snörum, sem höfðu verið lagðar fyrir liann, lost-
ætum dýrum og veiðimönnum í leyni, livininum af
kúlunum, sem höfðu þotið i geegnum vængfjaðr-
irnar. Það var ekki svo undarlegt, þó að hann væri
tortryggur og var um sig.
Skuggarnir af húsunum, trjánum og girðingun-
um urðu lengri og lengri.
Allan daginn liafði húrið staðið eilt sér á túninu
og ginnt og freistað, en inni í húsinu skiptust hræð-
urnir á að lialda vörð með hlaðna byssu.
Arnarunginn hjó og reif hvíldarlaust, reyndi að
troða liöfði eða væiigjum á milli rimlanna. En um
lcvöldið fóru börnin að lilaupa niður að búrinu, og
skömmu síðar lélcu þau öll með meslu gleði á tún-
inu.
Þeir fullorðnu fóru smám saman að tínast út til
vinnunnar. í kvöldblíðunni haf'ði hin unga kona
annars bróðurins lagt brjóstbarnið á grængresið á
lilla hólnum við brunninn, og svo fór hún að þvo
léreftin sín.
Á hlöðuþakinu snerust tveir starrar í mesta ann-
ríki. Þeir áttu hreiður í píltrénu ofan við bæinn, og
á hlaðinu hoppuðu nolckrir tittlingar og tíndu korn
úr sorpinu.
Skyndilega varp dökkum skugga yfir, sem þaut
eins og leiftur í gegnum loftið. í kyrrðinni lieyrðist
undarlegur súgandi þytur, geysilegt vængjatalc.
Iíonan leit snögglega við. Upp af hólnum lióf sig
stórvaxinn örn og heindi fast flugið.
Hún reisti sig í frjósandi lirellingu með vott línið
í liendinni.
örninn liélt barninu í klónum, og móðirin starði
eilt langt andartak.
Hafernir.
Hún sá, hvernig hann hóf sig hærra og hærra
upp í bláloftið.
Logandi kvöíin lcnúði hana til úrræða.
Hún þaut að búrinu, reif arnarungann og rétti
liann veinandi og hljóðandi upp fyrir sig án þess
að hirða um, þó að hann rifi liana og hyggi til blóðs
á liöfðinu.
Örninn staðnæmdist sem snöggvast, og konan
horfði titrandi á, hvernig hann sló vængjunum til
þess að halda sér uppi. Barnið hékk eins og ormur
i klónum.
Henni sýndist örninn líða niður.
Konan stóð á öndinni og horfði á, hvernig liann
hægt og hægt leið niður að jörðunni.
Svo sleppti hún unganum og reikaði hugsunar-
laus til barnsins síns.
Mæðurnar skildu hvor aðra mitt í eldi hörmung-
anna.
En um leið og örninn sleppli barninu og hóf sig
til flugs, dundi skotið.
Hinn afarsterki örn datt með þanda vængi stein-
dauður niður á hólinn, en unginn hans sló hart
og títt vængjunum og flaug langt fyrir ofan eikar-
toppana upp eftir — upp til fjallanna.
(Þorgils gjallandi þýddi).
107