Æskan - 01.01.1950, Qupperneq 6

ÆSKAN
Steinhöggvarinn.
Einu sinni var fátækur steinliöggvari í Japan.
Hann vann slööugt baki brotnu í grjótnámunum,
en fénaðist lítið, og var þess vegna síóánægður með
blutskipti sitt.
„0, væri ég aðeins svo ríkur, að ég gæti hvíll mig
almennilega og sofið á þykkum mottum og gengið
í silkislopi).“
Þannig kvartaði liann, og kveinstafir bans bár-
ust til bimna og tók einn engillinn eftir þeim.
„Þér slcal verða að ósk þinni,“ sagði engillinn.
Og maðurinn varð ríkur, svaf á þykkum mottum
og gekk í síðum silkislopp.
Þá bar svo til, að keisarinn fór fram hjá með
stórri sveit riddara og hirðmanna og var um-
kringdur af þjónum, sem báru gullna lilíf yfir
böfði honum.
„Hvaða gagn hef ég af því að vera ríkur,“ sagði
sleinhöggvarinn, „meðan ég lief ekki skrautlega
Þær eru skrautlegar, japönsku stúlkurnar.
£iS5C2£*55eS£j5SC2^SC2ö55c233íðe2S355eS&iS5e2£*55CS£SSC2
sveit til fylgdar og gullna sólhlíf yfir höfuðið? Því
er ég ekki keisari?“
„Það skalt þú verða,“ sagði engillinn.
Og bann varð það í raun og veru. Föruneyti
bans var ríkmannlegt og Ijómandi, og gullin sól-
lilíf skýldi böfði hans.
Sólin skrældi og sveið jörðina með brennandi
geislum sínum, og endurskinið frá jörðinni blind-
aði og þreytti augun.
„Það er þá gagn í því að vera keisari,“ sagði
steinhöggvarinn, „þegar hitinn er svona megn og
sólin svona voldug. Ég vil heldur vera sól.“
„Litastu um,“ sagði engillinn. „Ertu nú ánægð-
ur?“
Og bann varð að sól. Hann sendi geisla sina
upp á við og niður á við, til hægri og vinstri og
alla vega í kringum sig. Hann sveið grænku jarð-
arinnar og liörund konunganna.
Þá gekk ský nokkurt á milli hans og jarðarinnar
og varnaði geislum bans að komast niður á við.
Skýið mátti sin meira en bann.
„Hart er þetta,“ sagði hann. „Það þarf ekki nema
eitt ský til að storka veldi mínu. Eftir því væri
betra að vera ský.“
„Verði svo,“ mælti engillinn.
í sama vetfangi varð breytingin og nýja skýið
skaut sér drembilega milli sólar og jarðar. Það
bægði geislunum frá jörðinni, svo að löndin fóru
að grænka aftur í hinum skýlandi skugga.
Því næst sendi það rigningu og dynjandi úrfelli
niður á jörðina. Þá hljóp vöxtur i vötnin, svo þau
flóöu yfir löndin og cyddu þau. Ekkert slóðst við
þessu allsherjar flóði. Aðeins einn klettur gnæfði
iij)p úr eyðileggingunni, fastur og óbifandi.
Það var til einskis, þó að bylgjurnar ólmuðust
á honum, því að Iiann stóð óhreyfður og óskekinn,
en þær brotnuðu og dóu við fælur hans.
„Þessi eini klettur setur mér þá lög,“ sagði ský-
ið. „Ég vildi óska, að ég væri í hans sporum."
„Þú skalt verða það,“ sagði engillinn.
Og samstundis varð hann að hinum fasta, óbif-
anlega klelti, sem sólargeislarnir unnu ekkert á og
rigningarnar og bylgjurnar fengu elcki grafið
undan.
En fyrir neðan sig sá hann allt í einu einhvern
litilmótlegan mann og fátæklega lil fara, og var
liann búinn út með meitil og hamar. Þessi maður
4