Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 9

Hún skildi nú, aö Guð haföi gefið henni vald til aö launa
fyrir sig, og hún veigraði sér viö þeirri byrði, sem henni
var lögö á herðar. — Hvar er hún? spuröi hún, til aö fá
tírna til að taka ákvöröun.
Þarna úti í fjárhúsinu. Hann benti henni þangað. Viö
bjuggum um hana í heyinu. Viö erum fimm' karlmenn
saman, en viö kunnum ekkert . . . Hann rétti fram hönd
sína, og höndin titraði.
— Hugsaðu þér, aö þetta væri dóttir þín, kona!
Anna greip andann á lofti. María — að hún lægi ein-
sömul og hjálparvana í fjárhúsi, innan um ómálga dýr!
Anna gleymdi, hverjum þaö var aó kenna aö um slíkt gæti
verið aö ræöa. Hún vissi þaö eitt, að hún gat ekki um slíkt
hugsaö. Rödd hennar skalf. — Þaó gæti ekki skeö. Dóttir
rhín mun njóta bestu umönnunar, sem völ er á, þegar
hennar tími kemur. Maöurinn hennar er líka hjá henni.
— Þaö er maður Kládíu líka, sagði hann.
Þaö dró allan mátt úr henni viö þessi orö. Hann lét
hana hugsa málið um stund, en baö svo meö ákefð: —
Nú kemurðu meö mér, er það ekki?
Hún reyndi aö segja nei. Hún reyndi aö vera refsi-
vöndur Guðs. En hugsanir hennar snerust allar um
Nlaríu, og hún heyrði sjálfa sig segja:
— Hérna, taktu þessa krukku og sæktu vatn út í
brunninn. Ég verö komin á undan þér út í fjárhúsiö með
Þau áhöld; sem nauðsynleg eru. Flýttu þér.
Hann flýtti sér burtu. Hún gekk að skápnum og tók
fram smyrsli, læknisdóma og mjúka, hreina klúta. Svo
hélt hún upp eftir veginum, gegnum giröinguna og inn í
fiárhúsið.
Inni var lágt undir loft og allt þakiö óhreinindum, og þar
var þefur af mold, hálmi og volgri ull. Inn við gafl hússins
stóöu nokkrar kindur og veikur hrútur í hnapp og horföu
á Ijóskerið, sem hékk yfir hálmdyngjunni, þar sem búiö
hafði veriö um ungu konuna. Anna gekk til hennar. í
sama bili kom Lúsíus inn með vatniö og nam staðar viö
hlið hennar.
Hún var ung, þessi Kládía. Hár hennar var liöaö og
sndlitsdrættirnir voru fíngeröir, eins og hjá flestum róm-
versku konunum. Hún lauk upp dökkum, teknum aug-
unum, og leit á Önnu. — Viltu hjálpa mér? hvíslaði hún,
°9 rétti fram smávaxna hönd sína.
Anna beygði sig yfir hana. Ef þetta væri nú María —
Það heföi vel getað verió María, því þegar svona var
ástatt, voru allar konur eins. Þetta heföi getað veriö allt
hið sárþjáöa mannkyn, sem hún ætlaði nú að veita að-
stoö sína. Anna varö gagntekin meðaumkun meö
Þessum hjónum, sem ekki voru lengur valdsmenn,
heldur aðeins manneskjur. Hún leit á Lúsíus. — Farðu út
fyrir, sagði hún vingjarnlega. Sofnaðu, ef þú getur. Ég
skal annast hana.
Hún var lengi yfir konunni. Hún þurfti á allri þeirri
kunnáttu og leikni aö halda, sem henni haföi veist á
stundum sem þessari. Ljósið á lampanum dofnaöi, þaö
kólnaöi í veðri, og kindurnar stöppuöu niður mjóum
klaufunum, en hún tók ekki eftir því.
Þaö var drengur. Hann var mjór og lítill, því hann haföi
komið of snemma í þennan heim, en hann var samt
hraustlegur. Þaö var engin veikleikamerki aö heyra á
röddinni. Hún var viss um, að hann mundi lifa. Hún
laugaði hann með varúð, reifaði hann og fékk hann svo
móóurinni í hendur. Hún stóö stundarkorn og horfði á
. litla höfuöiö og þreytulega, hamingjusama andlitiö, sem
laut niður aö barninu. Svo gekk hún út, stirö af þreytu, til
aö leita fööur drengsins uppi.
Lúsíus gekk fram og aftur án afláts. Slóö hans var
auðrakin á rykugri götunni. Menn hans sváfu og bærðu
ekki á sér, en hann snerist á hæli og gekk hratt til móts
við Önnu.
— Er þaö afstaðið? spuröi hann.
— Farðu inn og líttu á son þinn!
Hann stóö eitt andartak og var á báöum áttum, eins og
myrkrið glepti honum heyrn engu síður en sýn. Loksins
lagði hann af staö og gekk stirðlega, en nam svo staðar
aftur og leit við. — Ég skal aldrei gleyma þér þetta, sagöi
hann. Ég skal launa þér það meö einhverju móti.
— Þaö var ekki gert í því skyni, aö afla sér launa.
— Nei, ég veit þaö. En þú átt þaö skilið. Ég mun á-
reiðanlega finna einhverja leið til þess.
Hún hlustaói ekki á hann, en sagði: — Ég geröi þaö
vegna dóttur minnar. Vegna hennar og sonarins, sem
hún mun ala.
— Megi blessun hvíla yfir henni! Megi blessun hvíla
yfir þeim báðum! svaraöi hann.
Orö hans kváöu viö í myrkrínu. Anna heyrði þau varla.
Hún sá hann lúta höfði og hraöa sér inn um lágar dyrnar.
Svo gekk hún niður á veginn, heimleiöis. Frostiö hafði
engin áhrif á hana og hún settist á þröskuldinn, eins og
hún var vön. Hún var þreytt, en samt ásóttu hugsanirnar
hana. Hún var hvorki hrædd né reið, en hún var
hamingjusöm. Hún hugsaöi um Maríu, og hjarta hennar
fylltist gleði. María var nú í öruggri höfn, það var hún viss
um.
Anna dró andann djúpt aö sér. Þessi nótt var öðruvísi,
en nokkur nótt, sem hún haföi áöur lifað. Himinninn var
dimmur, en samt var annarlegur bjarmi yfir honum. Stóra
stjarnan var hnigin niöur aö sjóndeildarhringnum, og frá
henni bar einn einasta geisla niöur á jöröina. Henni datt í
hug, hvort hann mundi skína yfir einhverju undri, sem
gerst heföi langt í burtu, en hún vissi ekki um neitt undur.
Jú, eitt —
Hermaðurinn! hugsaði hún. Hann haföi blessaö Maríu
og soninn, sem hún átti von á.
Hún hallaði sér aftur á bak og brosti. Þaö haföi þá skeó
undur, þrátt fyrir allt.