Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 22

,,0g svo er hér orösending frá Blóðbankanum. Mikill
skortur er nú á blóði og er fólk hvatt til að koma og gefa
blóð. Bankinn eropinn . . .“
Þetta var rödd þularins í útvarpinu. Jakob hlustaði á
hann með öðru eyranu, þar sem hann lá á rúminu sínu og
blaðaði í bók. Blóðbankinn! Þetta var annars ágætt nafn
á þessa stofnun, eða svo fannst Jakobi. Hann hafði
reyndar aldrei hugsað mikiö um starf Blóðbankans eða
hlutverk hans, en vissi þó, að þetta var nauðsynleg
stofnun. Tilvera bankans hafði oft bjargað mannslífum.
En blóð, það var eitthvað, sem Jakobi hrylli við. Þótt
hann væri orðin 18 ára, stór og stæltur eftir aldri, fannst
honum eitthvað ógeðfellt við blóð. Það minnti hann á
sár og særða menn, — menn, sem höfðu lent í slysum.
Og alltaf, þegar hann af einhverjum orsökum hafði
blóðgað sjálfan sig, annað hvort í áflogum eða skorið sig,
gat hann ekki varist ónotatilfinningu, þegar hann sá
blóðdropana vella út úr sárinu. Auðvitað reyndi hann að
láta ekki á því bera, heldur reyndi að bera sig mannalega,
því það yrði slæmt til afspurnar að hann, 18 ára gamall
maðurinn, væri slíkur heigull og aumingi. En þessar
hugsanir viku fyrir ööru. Þetta var ansi spennandi bók,
sem hann hafði fengið aö láni hjá einum félaga sínum, og
hann sökkti sér niður í hana.
En athygli hans var dregin frá bókinni eftir stutta stund.
Síminn hringdi.
,,Ég skal svara", heyrði hann móður sína kalla. Hún var
stödd frammi í eldhúsi, en gekk fram í holið og svaraði
símanum.
,,Það er til þín, Jakob".
Jakob reis letilega á fætur, gekk fram í holið og tók
símtólið úr hendi móður sinnar.
„Hallö".
,,Já, er það Kobbi?“ spurði rödd í hinum enda lín-
unnar.
,,Já, Steini, ert það þú?“
,,Já. Blessaður".
„Sæll".
„Ertu aö gera eitthvað sérstakt?" spurði Steini.
„Ekki svo. Ég var að lesa. Af hverju spyrðu?"
í stað þess að svara, spurði Steini:
„Hlustaðirðu á útvarpið núna áöan?“
„Ég get varla sagt það. Var eitthvað sérstakt í því?"
„Já“, svaraði Steini. „Það var orðsending frá Blóð-
bankanum".
„Já, ég heyrði hana. Hvað með það?“
„Ég var að láta mér detta í hug, að við gætum farið og
gefið blóð“.
Jakob fann hvernig honum hitnaði öllum í andliti við
þessi orð Steina. Gefa blóð! Það hafði aldrei svo mikið
sem hvarflað að honum.
„Æ, ég veit það ekki. Er það ekki sárt?"
„Nei, nei“ svaraði Steini. „Auk þess getur það bjargað
mannslífum".
Jú, Jakob hafði einhverja hugmynd um það. Nokkur
stund leið í þögn, á meðan Jakob hugsaði sig um, og
Steini beið. Þegar hann var orðinn þreyttur á biðinni,
sagði hann:
„Þú þarft ekkert að vera hræddur. Þetta er alveg
hættulaust. Það hafa mörg hundruð eða þúsund manns
gefið blóð, og ekki er vitað til að neinn hafi dáið af þvf“-
„Hræddur, huh.“ Jakobi fannst virðingu sinni mis-
boðið. „Ég er ekkert hræddur". Að vísu var hann það
undir niöri, en hann vildi ekki láta Steina vita það. Hann
gæti strítt honum fyrir heigulsskap og Jakobi var margt
betur gefið en að taka stríðni.
„Ég má nú varla vera að því“.
„Nú?“ Rödd Steina var undrandi. „Þú varst að enda
við að segja, að þú værir ekki að gera neitt sérstakt."
„Ja“, Jakob hugsaði sig um, hvernig best væri að
snúa sig út úr þessu, en kom ekkert ráð í hug, svona á
stundinni.
„Ég ætla að hugsa málið," sagði hann svo, eins og t'1
að segja eitthvað.
„Þú þarft ekkert að hugsa máliö," svaraði Steini-
„Annað hvort kemurðu eða ekki".
„Nei, veistu, ég get það ekki núna, það er dálítið, sem
ég þarf að gera. Ég var búinn að gleyma því“.
„Ertu nú ekki að skrökva?"
„Nei, nei. Kannski á rnorgun". Jakob beit á jaxlinn, og
reyndi að leyna því, að röddin titraði.
„Jæja, þú um það. Ég ætla núna".
„Gangi þér vel“.
„Þakka þér. Vertu blessaður".
„Bless".
Jakob lagði tólið á og leit út í loftið hugsandi á svip
ÆSKAN — Sjálf jólin — hátíð barnanna
20