Æskan - 01.11.1977, Síða 64

Inni viö Eikjuvog, sem valinn var
á þessu ári fegursta gata
Reykjavíkur, stendur hús nr. 26 en
þar er garður, sem löngum hefur
vakið athygli Reykvíkinga fyrir
góða hirðu og frumleika.
Eigendur hússins eru hjónin
Ragnar Bjarnason húsasmíða-
meistari og kona hans Guörún
Guðjónsdóttir.
Ragnar byggði húsið fyrir 26
árum, og hófst síðan handa við aö
gera styttur af fólki og dýrum og
prýða nú 15 listaverk af því tagi
garð þeirra hjóna.
mgfÍMZ £■?:
Auk þess er í garðinum miðjum
grasi vaxin hæð með litlu foss-
líkani og brú yfir læk, sem rennur í
gosbrunn fremst í garðinum. Baka
til rís svartmálaður burstabaer í
gömlum íslenskum stíl með
grænu þaki.
gæti spunnið slíkan þráð eins og blæjan
drottningarinnar var ofin úr. Jú, það var nóg að sjá og
skoða, enda horfðu þau svo lengi á alla þessa dýrð, að
þau gleymdu því alveg, að þau voru orðin svöng, en
þegar þau að boði drottningarinnar voru leidd að stóru
borði, hlöðnu alls konar vistum og sælgæti og boðið að
borða eins og þau hefðu lyst á, kom það í Ijós, að þau
gátu borðað töluvert. Dvergarnir skellihlógu, því matur
sá, er þessi sex börn neyttu, hefði verið nógur til þess að
metta sex hundruö dverga, en þeim var vel unnt þeirrar
máltíðar, um það báru vott hin glaðlegu og vingjarnlegu
andlit dverganna umhverfis þau.
Svo var dansað umhverfis jólatréð. Síðan var
gjöfunum útbýtt. Börnin fengu hvert um sig ofursmáa
öskju, en jafnframt var þeim stranglega bannað að opna
þær fyrr en heima. Börnin þökkuðu fyrir gjafirnar, þó þau
héldu auövitaö, að það gætu varla verið mikils verðir
hlutir í svo örsmáum öskjum, en þau vissu, að það var
Ijótt að vera vanþakklátur, hversu smá sem gjöfin væri, er
gefin var af góðum vilja.
Svo kvöddu þau kóng og drottningu, en dvergarnir
fylgdu þeim út fyrir rústirnar. Þegar þangað kom, var öll
dýrðin horfin. Það var kalt, og tunglið lýsti mjög dauflega.
Faðir þeirra beiö þeirra við ysta tréð, skjálfandi af kulda.
„Þú hefur ekki haft skemmtilegt aðfangadagskvöld,
pabbi," sagði Georg.
,,En nú líöur mér líka vel, þegar þið eruð komin. Ég var
svo hræddur um ykkur."
Svo sögðu börnih frá öllu því, sem þau höfðu séð. Þau
skildu ekkert í því, að pabbi þeirra skyldi ekki sjá neitt, en
það er nú einu sinni svo, að augu fullorðna fólksins sjá
ekki allt, sem börnin sjá.
Þegar heim kom, voru öskjurnar opnaðar.
(öskjunni hans Georgs voru örlítil skósmíðaáhöld, svo
afarsmá, að það var næstum hlægilegt, en hinir
bræðurnir höfðu fengið hver um sig öskju með saum-
nálum, tvinna og ofurlítilli fingurbjörg, en systurnar
fengu örlitla spunarokka.
Börnin hlógu að þessum einkennilegu gjöfum, sem
ekki væri hægt að nota til neins, en foreldrarnir hlógn
ekki. Þau vissu, að dvergar meina alltaf eitthvað sérstakt
með gjöfum sínum, enda kom það í Ijós síðar meir.
Þeir, sem nú koma til þorpsins, sjá það fljótt, að Andres
skóari og kona hans búa í stóru og skrautlegu husi-
Af
börnunum eru nú aðeins dæturnar og yngsti sonurinn
heima, hinir synirnir eru fluttir til borgarinnar og hafa
komið þar á fót skósmíða- og klæðskeravinnustofum-
Engir sauma föt né smíða skó eins vel og þeir, enda geta
þeir ekki afkastað allri þeirri vinnu, sem að þeim streymit-
„Það er eins og þeir hafi töfrafingur," segir fólkið-
„Það er alveg ótrúlegt, hverju þeir geta afkastað og hvað
vel það er gert!"
Hið sama er sagt um þráðinn, sem systurnar spinna.
en enginn í þorpinu hefir komist á snoðir um, hvernig 1
öllu liggur. Það er heldur ekki heppilegt, að fullorðna
fólkið fái alltof mikið að vita, því slíkt og þvílíkt verða
menn af hafa séð á barnsaldri, til þess að skilja það.
62