Æskan - 01.04.1988, Page 51

V
Skáldskapur
og flcira
1
nr

Böðvar Guðlaugsson
ósk ' rakkarnir a Borðeyri kunnum
cjáj Pln öll af vísum og höfðum mesta
\a rímuðu máli. Sum okkar báru
le„ 1 aö setja saman vísur sjálf en tæp-
skálH 5Ur hað nn veriö tilþrifamikill
þess skaPur. En gott þótti að grípa til
tileffl3 hn°ða emhveriu saman ef sérstök
gtfust, svo sem þegar einhverjir
k°tn j-0Sattn eða ef eitthvað spaugilegt
leg^ auðvitað var alltaf eitthvað bros-
fyriraþ ^erast, aðeins ef fólk hafði auga
4Úsið> sem ég átti heima í, var tvílyft
anj.Urkus) járnvarið, og var fremur lágt
°ft Ú neðri hæðinni. Milh hæð-
^eð hí31 timk)Urstigi en loftgatinu lokað
ég v era- Nú var það einhvern tíma að
hrað^ Staúður UPPÍ á loftinu og þurfti að
0g ,a mer niður. En ég fór helst til geyst
stig 3tt bÍint uiöur án þess að koma við
vildi 0 meiddi mig ekkert og eftir á
ekki kannast við að hafa dottið
bei Uf saSðist ég bara hafa látið mig falla
hn°ðað'^nr th hess að iiýta ferðinni. Svo
eg saman vísu um þetta:
u.11?3 er Böðvar litli snar,
SlS niður falla,
s Sl® meiddi ekki par,
8ætt má það kalla.
iékk þótn prýðilegasta staka og ég
ávilu ros fynr hana sem vó upp á móti
EiUUm sem ég fékk fyrir óaðgætnina.
tíiýj ,U. Smm, þegar ég og önnur systir
hastað'°^Um verið eitthvað að ólátast,
byrst 1 mamma á okkur heldur en ekki
' pá tautaði ég fyrir munni mér:
að vill verða mæðan mörg
ma Um t»eim að gegna,
,ma gamla er orðin örg
0kkarJúllu vegna.
Afjg .
6 minnir að mamma gæti ekki var-
ist brosi þegar hún heyrði hvað ég var að
tauta.
Okkur Borðeyrarkrökkunum þótti
flestum mjög gaman í skólanum og
hlökkuðum jafnan til þess að farkennar-
inn kæmi og kenndi okkur. Skólinn stóð
þá tvær til þrjár vikur í senn og þótti víst
flestum okkar sá tími alltof fljótur að
líða. Einhverju sinni létum við áht okkar
á skólanum í ljós í svohljóðandi kviðl-
ingi:
Gaman er í skólanum að skrifa,
lesa og reikna
og skrýtið þykir börnunum að fá
að læra að teikna.
Gaman er í skólanum að æfa
saman söng
og svo að mega leika sér
vetrarkvöldin löng.
Mig minnir helst að við værum mörg
um að koma þessu saman og gott ef það
var ekki ætlunin að hafa erindin fleiri.
En sennilega hefur andríkið ekki hrokk-
ið til þess. Hvað sjálfan mig snertir vil ég
undanskilja reikninginn og teikninguna
því að þær námsgreinar hafa aldrei verið
í miklu eftirlæti hjá mér.
Þegar ég var strákur var ég með mik-
inn, þykkan, ljósan hárlubba, oftast úf-
inn, því að við strákarnir höfðum nú
annað að gera en að dunda við að greiða
okkur. Svo var það einhvern tíma að
mamma var að greiða mér en hárið úfið
að vanda og ég hársár. Ég æjaði og bar
mig illa og fannst þetta óþarfí en mamma
bara hló að mér. Þá varð mér að orði:
Ekki skaltu meiða mig,
mikið verð ég reiður.
Betur eiga þær við þig
þessar fínu greiður.
Mömmu þótti þetta ágæt vísa og ég
var svo montinn af henni að ég gleymdi
sársaukanum sem fylgdi hárgreiðslunni.
Ekki voru kviðhngar okkar alltaf fal-
legir að efni eða orðfæri. Einhvern tíma
sinnaðist okkur nokkrum strákunum
heldur betur við einn leikbróður okkar
sem kallaður var Siggi. Hann var harð-
skeyttur strákur og þótti mikill fyrir sér
til orðs og æðis. Okkur þótti hann stund-
um heldur ráðríkur, einkum þar sem
hann átti þá til að fylgja máli sínu eftir
með smá-pústrum eða hrindingum. í
þetta skipti deildum við um það hvort
mark hefði verið skorað eða ekki. Við
vorum sem sé í fótbolta. Siggi, sem var
markvörðurinn, harðneitaði að um lög-
legt mark hefði verið að ræða en við töld-
um markið gilt. Deilurnar smáhörðnuðu
þar til þohnmæði Sigga þraut og hann
þreif moldarkögguhnn, sem við höfðum
notað fyrir markstöng, þeytti honum
framan í einn okkar og þaut svo burt. Af
þessu tilefni settum við saman ófagran
kviðling og ætluðum að bauna á hann við
tækifæri.
Siggi er lítill og ljótur,
leiðindapúki og þrjótur
sem aðra leiki kann ekki
en illindi, stríð og hrekki.
Ekki held ég að kviðhngurinn hafi
hrinið að ráði á Sigga enda átti hann ekki
nema í meðallagi við því að í rauninni
var Siggi besti strákur. Og miklu oftar
en hitt var hann allra stráka leikglaðastur
og duglegastur. En það svalaði okkur í
bih að hnoða þessu saman og það hafa
skammavísur trúlega alltaf gert, svalað
reiði höfundanna.
Höfundur var kennari um áratugi. Hann hefur
samið bamabækur og ljóð. Endurminningar hans í
smásöguformi og ljóð hafa birst í Æskunni undan-
farin ár.