Æskan - 30.10.1901, Qupperneq 4

2
sér ættarnafnið Breiðfjörð vegna þess hann
var fæddur við Breiðafjörð. Foreldrar
lians voru mjög fátækir og óist hann þó
að nokkru upp hjá þeim, en að nokkru
hjá ýmsum öðrum. Snemma þótti bera á
góðum gáfum hjá honum. Var því hugs-
að um að koma honum til menta, og var
honum komið til prests eins í því skyni,
en fátækt olli, að ekki var meira úr.
Var honum þá komið til Kaupmannahafn-
ar til að læra beykisiðn. Var hann þá
15 eða 16 vetra að aldri. Lærði hann
iðn sina á 3 árum og settist þá að og
gjörðist beykir og verslunarþjónn á ísa-
firði. Eftir það dvaldi hann í ýmsum
verzlunarstöðum sunnan- og vestan-lands
en hvergi dvaldi hann lengi á sama stað.
Olli því ýmist fátækt hans og lausung í
ráði. Þegar hann var kominn um þrítugt
flutti hann sig til Kaupmannahafnar og
hugsaði að læra lög. Tókst hann þá á
hendur að fara til Grænlands til að kenna
Skrælingjum hákarlaveiðar. Dvaldi hann
þar í 4 ár, en kom svo aftur til íslands.
Síðustu ár æfinnar dvaldi hann í Reykja-
vík, við fátækt mikla, unz hann dó þar
4 7 eða 48 ára, 22. júlí 1846, úr misl-
ingasóttinni, er þá geysaði yfir land alt.
Sigurður var gáfumaður mikill og ó-
efað besta alþýðuskáld, er verið hefir hór
um langan aldur, enda hefir hann jafnvel
ort mest allra íslendinga. Einkum liggur
eftir hann fjöldi af rímum, en auk þess
mörg önnur rit og fögur kvæði; og fá
börn þau, sem lesa „Æskuna" vonandi að
fá að sjá einhver af fallegustu kvæðunum
hans. Sigurður er grafinn rótt við inn-
ganginn í kirkjugarð Reykjavikur, og hefir
einkennilegur legsteinn verið settur yfir
leiðið. Það er óhögginn klettur líkt og
bæjarbust í laginu, en framan á honum
er höggvið nafn Sigurðar, og mynd af
strengjahijóðfæri sem „Gýgja“ er nefnd, sem
á að tákna skáidskapargáfu þessa ólærða,
gáfaða alþýðumanns.
Ferð Þórs til Útgarðaloka.
(Úr „ Gylfagynning. “)
Það er upphaf þessa máls, að Ökuþór
fór með hafra sína og reið, og með hon-
um sá ás, er Loki er kallaður; koma þeir
að kvöidi til eins búanda og fá þar nátt-
stað. En um kvöldið tók Þór hafra sína
og skar báða, eftir það voru þeir flegnir og
bornir til ketils; en er soðið var, þá sett-
ist Þór til náttverðar og þeir iagsmenn.
í’ór bauð til matar með sér búandanum
og konu hans og börnum þeirra; sonur bú-
anda hét Þjálfi, en Röskva dóttir. Þá lagði
Þór hafurstökurnar utar frá eldinum og
mælti, að búandi og heimamenn hans skyldu
kasta á hafurstökurnar beinunum. Þjálfi,
son búanda, hélt á lærlegg hafursins og
spretti á knífi sínum og braut til mergjar.
Þór dvaldist þar um nóttina; en í óttu fyrir
dag stóð hann upp og klæddi sig, tók hamar-
inn Mjölni og brá upp og vígði hafurstök-
urnar; stóðu þá upp hafrarnir, og var þá
annar haltur eptra fæti. Það fann Þór
og taldi, að búandinn eða þau hjón myndu
eigi skynsamlega hafa farið með bein haf-
ursins; kennir hann, að brotinn var lær-
leggurinn. Eigi þarf langt frá því að segja;
allir mega vita, hversu hræddur búandinn
vaið, er hann sá, að Þór lét síga brýrnar
ofan fyrir augun; en það er sá augnanna,
þá hugðist hann faila mundu fyrir