Æskan - 20.02.1902, Síða 1

ÆSK AN.
Dásemdarverkin.
Nii 'inás’t fov tiokkur sá maðuv til. að
hann veiði el;ki snortinn af einhvervi eiu-
kimnilegri tilflnnihgti, þ*gar hann fer Ur
glaumi ínannlifsins og keinur Ut i náttUr-
una, og er eípn einhverstaðar undir ber-
um himni, svo langt frá öllum öðrum, að
hann heyrir engan glaum eða skarkala og
ekkert annað en æðaslög náttUrunnar. —
Þið munið víst eftir morgnunum á vorin,
þegar sólin er nýkomin upp, fuglarnir
komnir á kreik og kvak þeirra heyrist alt
um kring, en biómin eru að byrja að opna
knappa sína. Þið munið líka auðvitað
eftir hitanum um hádegisbilið á sumrin,
þegar alt loftið sýnist, vera á iði, tíbráin
dansar Ut við sjóndeildarhringinn og aila
hluti hyllir svo upp í fjarska, að jafnvel
smáþUfur sýnast orðnar að hoilum bygg-
ingum. — Iín fegurð vetrarins er engu
síður tíguleg, þegar öll jörðin er eins og
hvítvoðungur, snævi þakin milli fjalls og
fjöru. Þegar fannhvít fjöllin bera við
bláheiðan himininn, fannskaflarnir hanga
fram af hverri brUn, ár og vötn eru lögð
glæum og spegilsléttum isi, hver einasta
! skógarhrísia er sívafin í snjó, og jafnvel
hvert einasta gras-strá. En þó jafnast
ekkert við alstirndan himininn, þar sem
stjörnurnar blika á dökkblárri festingunni
þiisundum samari, sumar stærri og bjart-
ari, aðrar smærri og daufari. En bak við
þær ijóma vetrarbrautin með slíkumr ara-,
griía smástjarna, að ekkert mannlegt auga
getur aðgreint þær hverja frá annari
nema í góðum sjónaukunr. — Þar er al-
mættisverkið í allri sinni dýrð, þar er
hátign skaparans rituð skýrustum stöfum
i náttUrunni, eins og skáldið segir:
Festingin víða, hrein og há,
og himinbjörtu skýin blá
og logandi hvelfing Ijósum skírð!
þið lofið skaparans miklu dýrð;